Ας μιλήσουμε για...την απώλεια.ή μάλλον τον έρωτα!?

Έχουμε συνηθίσει λίγο πολύ στην απώλεια.. Όλοι θα έχουμε μιλήσει γι αυτό το θέμα, για την απώλεια με οποιονδήποτε τρόπο.. Πιστεύω όμως ότι αξίζει να αναφερθώ σε κάτι παρόμοιο. Υπάρχει ένας στίχος που μου αρέσει πάρα πολύ και κάθε φορά ανατριχιάζω… «Έγινε η απώλεια συνήθεια μας και ο έρωτας μια άρρωστη κραυγή..!». Τι μπορεί να εννοεί με αυτή τη μικρή αλλά περιεκτική προτασούλα ο «ποιητής»? Το μόνο σίγουρο είναι ότι καθένας την ερμηνεύει με τα δικά του βιώματα και εμπειρίες.. Πιστεύω, όμως, ότι θα συμφωνήσουν αρκετοί μαζί μου, με την σκέψη μου.. Το καλύτερο πράγμα που μπορεί να συμβεί στη ζωή του ανθρώπου είναι να αγαπήσει και να ερωτευτεί.. Και η ευτυχία αλλά και η τύχη του θα είναι αν βρει και ανταπόκριση στα συναισθήματα του.. Άλλωστε, αυτό το γεγονός δεν μπορεί να το αλλάξει, δεν είναι στο χέρι του αλλά στην ανθρώπινη φύση.. Είτε το κυνηγάς είτε όχι θα έρθει από μόνο του κάποια στιγμή.. Η ίδια η ζωή φροντίζει να το αποδεικνύει συνεχώς.. Έτσι όμως που έχουν εξελιχθεί τα πράγματα σήμερα, έχουμε συνηθίσει να είμαστε μόνοι μας.. Έχουμε συνηθίσει να αφήνουμε τα πάντα στη μοίρα τους, να καθόμαστε άπραγοι, παθητικοί θεατές στην ίδια μας την ζωή.. Έχουμε μάθει να δεχόμαστε ό,τι αρνητικό ή να σκεφτόμαστε έτσι.. Έχουμε μάθει να δεχόμαστε την απώλεια(όχι πως αυτό είναι απαραίτητα κακό) αλλά ταυτόχρονα αποζητάμε τον έρωτα.. Φωνάζουμε, ουρλιάζουμε γι’ αυτόν αλλά μάλλον δεν μας ακούει.. Όχι, κουφός δεν είναι αλλά και αυτός από μόνος του τι μπορεί να κάνει? Φωλιάζει μόνο μέσα μας και περιμένει μέχρι να βρει την ευκαιρία να εκφραστεί.. Τώρα το πότε θα γίνει αυτό είναι ένα άλλο θέμα..! Το θέμα είναι πως συμβαίνουν τόσο άσχημα πράγματα γύρω μας, τα οποία αν και τα αντιμετωπίζουμε, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, έχουμε εθιστεί σε αυτά και παρακαλάμε να συμβεί κάτι καλό. Μόνο που όταν αυτό συμβεί, και ο έρωτας μας χτυπήσει την πόρτα, εμείς τι κάνουμε? Είναι στο χέρι μας αν θα αποφασίσουμε να ανοίξουμε ή θα αποφασίσουμε ότι απουσιάζουμε.. Η δική μου άποψη, για τα περισσότερα θέματα, είναι πως πάντα πρέπει να δίνουμε μια ευκαιρία! Οπότε ας σταματήσουμε να κάνουμε τους κωφούς και τους στραβούς και ας ανοίξουμε τα μάτια και τα αυτιά μας μήπως καταφέρουμε να ζήσουμε αντί να επιβιώνουμε!!!

"Σκέφτηκε και συνέθεσε: η Ματίνα..!"

Η ιστορία της Ζ(ζ)ωής

Κάτι που όλοι πρέπει να διαβάσουν...

Διάβαστε για το Aids, τη ζωή, την προφύλαξη...
Ενημερωθείτε...
Δώστε λίγο χρόνο για κάτι τόσο απλό και καθημερινό...
Επιβάλλεται!!
Μην απομακρύνεστε, μην αφήνετε τον ευατό σας απ' έξω...
Ουδείς προστατεύεται εκ γενητής!

Και η ζωή συνεχίζεται...

Αγαπάς, πονάς, δακρύζεις, γελάς… αναρωτιέσαι… Σιωπάς! Τι να πεις άλλωστε… Όταν όλοι σε ξέρουν, ξέρουν τι θα πεις, γιατί και πώς θα το πεις. Δεν σου δίνουν χρόνο ούτε να σκεφτείς ότι θα μπορούσες να πεις κάτι άλλο. Αλλά όντως σε ξέρουν?? Ή νομίζεις πως σε ξέρουν??? Ή μήπως αυτοί νομίζουν πως σε ξέρουν??? Βέβαια το πιθανότερο είναι να νομίζεις εσύ πως σε ξέρουν, ενώ αυτοί στην πραγματικότητα γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν έχουν ιδέα για το ποιος πραγματικά είσαι!

Και κάπως έτσι η ζωή συνεχίζεται…

Εσύ κάνεις καθημερινά τον απολογισμό σου, την κριτική σου και δέχεσαι όλες αυτές τις κριτικές που  συχνά θεωρείς αδύναμες, ανούσιες και ελλείπεις. Όμως τις δέχεσαι! Ή τουλάχιστον έτσι κάνεις πρώτα τον εαυτό σου και μετά τους άλλους να πιστέψουν! Μα και τι άλλο θα μπορούσες να κάνεις??? Εγώ σε καταλαβαίνω…

Συνεχίζεται…

Ξυπνάς, ντύνεσαι, τσιμπάς κάτι, πίνεις και κάτι σε καφεΐνη, βουρτσίζεις τα δόντια σου, αν είναι μέρα για μπάνιο κάνεις και ένα μπανάκι -πριν το ντύσιμο εννοείται και αφού ανάψεις το θερμοσίφωνα- και βγαίνεις έξω… ξεχύνεσαι… Τρέχεις από εδώ… Τρέχεις από εκεί… Άμα λαχανιάσεις, ξαποσταίνεις. Κάπως έτσι περνάει η μέρα σου… Εννοείται πως αν προσθέσεις στο ενδιάμεσο μια αγκαλιά, ένα φιλί, ένα χαμόγελο τα απολαμβάνεις όλα λίγο ή πολύ περισσότερο. Όλα είναι καλά…!

Και μετά???Πες μου πως δεν μπορείς να περιγράψεις τη ζωή κι άλλο???Μα υπάρχουν τόσα πράγματα που μπορεί κάποιος να πει… Γιατί δεν  μιλάς???Πες μου…

Και μετά η ζωή συνεχίζεται…

Με ή χωρίς εσένα, εμένα, κανένα! Καλύτερα να την ζεις παρά να την περιγράφεις!

Προς όλους...Κορινθίους και μη!

Είναι η αρχή...όχι του τέλους...μια απλή αρχή!!!
Για την ακρίβεια, δεν συντρέχει συγκεκριμένος λόγος να υπάρξει και τέλος!!!
Ελάτε...μην ντρέπεστε...!!!!