Inspiring people

επέτειο του Πολυτεχνείου

Νοέμβρης και δέκα επτά, πρέπει για να μιλήσω;
Ή μήπως από σεβασμό θα πρέπει να σιωπήσω;

Και τι να γράψω άραγε; Για το Πολυτεχνείο;
Μήπως το καταντήσανε το θέμα αυτό γελοίο;

Να πω γι' αυτούς στη φυλακή που τ' ακριβοπληρώνουν;
Ή για τους άλλους, στη βουλή, που το εξαργυρώνουν;

Ψωμί, Παιδεία, Λευτεριά να βγω και να φωνάξω
ή να χωθώ στο σύστημα κι ότι μπορώ ν' αρπάξω;

Όσοι με τις αξίες του τότε γαλουχηθήκαν,
για μια πεντάρα οι πιο πολλοί μήπως ξεπουληθήκαν;

Λέτε να εμφανίστηκαν τόσοι πολλοί «κουμπάροι»,
γιατί από χρόνια σίγησε το σαρανταπεντάρι;

Λέτε να είναι η σιωπή χρυσός, όπως μας λένε
ή με αυτή βολεύονται πάντα αυτοί που φταίνε;

Μήπως ο φόβος τελικά τα έρημα φυλάει
και η Δημοκρατία μας κατά διαόλου πάει;

Πού είναι η ισότητα; Ποιά η Δικαιοσύνη;
Υπάρχει κάτι υγιές, όρθιο να 'χει μείνει;

Τα κεκτημένα μιας ζωής απεμπολούνε τώρα.
Ειν' η χειρότερη γενιά που πέρασε απ' τη χώρα.

Ήτανε αντιδραστικοί «κωλόπαιδα», «αλήτες»
και γίνανε παχύδερμα «φιλήσυχοι» πολίτες.

Δηλώσανε υπακοή «πιάσαν» την ευκαιρία
κι από το «περιθώριο» πήραν την εξουσία.

Για να χαρούν τ' αφεντικά βάζουν λυτούς δεμένους
τους νέους να κρατήσουνε βωβούς κι υποταγμένους.

Με στόμφο τώρα ομιλούν, τους λένε να λουφάξουν,
αλλιώς τους μπάτσους αμολούν τα «νόμιμα» να πράξουν.

Οι νέοι τότε ελπίζανε, τώρα απελπισμένοι
τα βλέπουν μαύρα γύρω τους, νοιώθουνε προδομένοι.

Αισθάνονται αδιέξοδο και κάτι να τους πνίγει
και αντιδρούν που τα καλά απολαμβάνουν λίγοι.

Τους επιβάλουν την σιωπή, καλλιεργούν τον τρόμο,
μα Η ΕΞΟΝΤΩΣΗ ΙΔΕΩΝ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΝΟΜΟ.
άλικος

Εκλογές 2010

Δεν ήθελα να το κάνω αυτό! Ήθελα όλοι να ξέρουν από μόνοι τους ότι δεν πρέπει...Δεν πρέπει!

Είμαστε όλοι απογοητευμένοι, ξενερωμένοι, αγέλαστοι, μικροί. Νίωθουμε όλοι περίεργα, κάπως, αλλού και πάρα πολύ μικροί. Κανείς δεν νοιάζεται πλέον για εμάς... Αλλά στην πραγματικότητα ούτε κι εμείς οι ίδιοι νοιαζόμαστε για εμάς...Αλήθεια! Πιστεύετε πως νοιαζόμαστε;

Δεχόμαστε παθητικά τους λόγους τους, τα θέλω τους, τα όραματα τους... Υπήρξαν μέρες, βδομάδες, μήνες που βρίσαμε, εκνευριστήκαμε, φωνάξαμε και νιώσαμε έτοιμοι για κάτι άλλο, διαφορετικό. Υπήρξαν μέρες που κάναμε πίσω, φοβηθήκαμε, μετανιώσαμε. Μετά είδαμε πως... δεν υπάρχει ελπίδα! Αποφασίσαμε πως δεν υπάρχει ελπίδα! Και μείναμε εκεί... Εκεί που δεν υπάρχει ελπίδα! Και αφού δεν υπάρχει ελπίδα, δεν υπάρχει και νόημα...

Και αφού δεν υπάρχει νόημα, τι κάνουμε εδώ;; Αυτοί, τι θέλουν απο εμάς ,ενώ εμείς δεν θέλουμε από αυτούς τίποτα απολύτως;;; Αχ, να μπορούσαν να εξαφανιστούν...χωρίς να κάνουμε τίποτα...απλά να φύγουν από εδώ!Δεν γίνεται όμως! Λυπούμαστε...

Είμαστε φυσικά και με μεγάλη σιγουριά θα συνεχίσουμε να είμαστε στο ίδιο έργο θεατές...Ναι οκ, αλλά είμαστε θεατές!! Θέατες γαμώτο... Ούτε σεναριογράφοι, ούτε σκηνοθέτες, ούτε ηθοποιοί! Απλοί θεατές!!! Παρακολουθούμε την ίδια ακριβώς παράσταση χρόνια τώρα... και εξακολουθούμε να την παρακολουθούμε. Μπορεί να βαριόμαστε, μπορεί να κοιμόμαστε, μπορεί να χαζεύουμε αλλά είμαστε εκεί κάθε φορά.
 

Την επόμενη φορά δεν θα πάμε...Αλλά αφού μας αρέσει το θέατρο! Τυγχάνει να είναι μια τέχνη που αγαπάμε. Και αυτή είναι η μόνη παράσταση που παίζεται... Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν; Εγώ λέω να πάμε στις πρόβες και να κάνουμε προτάσεις για να εξελίξουμε αυτήν την παράσταση! Εν ανάγκη να γίνουμε ηθοποιοί, σεναριογράφοι και σκηνοθέτες ή ίσως απλά να αλλάξουμε τα σκηνικά;;; Να ανεβάσουμε δική μας παράσταση;;; Κι αυτό γίνεται! Δεν έχει σημασία τι, που, πως, γιατί... ας κάνουμε όλοι από κάτι και του χρόνου θα δούμε μια τελείως διαφορετική παράσταση όσο ίδια με την προηγούμενη κι αν μοιάζει!!!

Ε λοιπόν, θα σας το πω πως υπάρχει ελπίδα, πως η ζωή έχει νόημα και πως δεν είναι όλοι ίδιοι! Εμείς δεν είμαστε ίδιοι, εγώ κι εσύ, εμείς και αυτοί δεν είμαστε ίδιοι! Δεν έχει σημασία πως θα βρει ο καθένας μας τον δρόμο του και πως θα ενεργήσει! Το θέμα και η ουσία είναι στην ενέργεια, στην δράση ή και στην αντίδραση! Η απάθεια και η παθητικότητα σημαίνουν απλά στασιμότητα. Όποιος έχει εντοπίσει το πρόβλημα και θέλει να το λύσει, καλείται να κάνει κάτι γι’ αυτό!

Επιτέλους, 40% και 50% και 60% αποχή δεν βοηθάει κάνεναν και ούτε και κατακρίνει κάτι. Σημαίνει «καντε ότι θέλετε, είστε ηλίθιοι, σας βαρέθηκα». Ε και;;; Ε ΚΑΙ;;; ΣΤΑ ΑΡΧΙΔΙΑ ΤΟΥΣ! Εντάξει θα τους τσούξει λίγο αλλά τι περιμένετε;;; Οι ίδιοι θα είναι εκεί που είναι και τώρα...κι αυτό γιατί ΑΥΤΟΙ σίγουρα θα ψηφίσουν, ΕΜΕΙΣ;;; Θα κάνουμε τις δουλειές μας, θα πάρουμε την άδεια μας και θα παρακολουθήσουμε τι θα αποφασίσουν για εμάς;;; Ε τότε είμαστε μακράν άξιοι της μοίρας μας και προτίνω να οργανώσουμε ομαδική αυτοκτονία!

Κάποτε κάποιοι και κυριώς κάποιες δεν είχαν δικαίωμα να ψηφίσουν, και έδωσαν αγώνες για να αποκτήσουν αυτό το δικαίωμα! Τώρα το δικαίωμα αυτό μοιράζεται απλόχερα και αυθαίρετα! Κάποτε οι εκλογές ήταν ένα σοβαρό πολιτικό γεγονός και όχι ένα πανηγύρι!

Αχ, ας εκτιμήσουμε το τελευταίο και το πρώτο και το κύριο δημοκρατικό μας δικαώμα. Ας το κάνουμε υποχρέωση όχι του νόμου, αλλά του ατόμου μας ως μέλος της κοινωνίας, του κράτους, του κόσμου! Ας είμαστε αισιόδοξοι πως μπορούμε!

Επιλογές υπάρχουν...Μίκρα σχήματα, ατομικές προσπάθειες, συλλογικές προσπάθειες, ΑΚΥΡΟ και στην έσχατη ΛΕΥΚΟ! Εκ των πραγμάτων η Αποχή δεν προσμετράται μες την κάλπη! Είναι ένα ποσοστό εκτός εκλογικού αποτελέσματος, απλά διαφοροποιεί το δείγμα του εκλογικού σώματος και στο κάτω-κάτω έχουμε τόσα προβλήματα με την Αποχή θα ασχολούμαστε;;;

Άσε που εν τέλη, θα πρέπει να αποδείξετε πως Απέχατε από πεποίθηση και δεν πήρατε την απόχη να πάτε για ψάρεμα!

Εγώ μια φορά θα το ρίξω το φακελάκι μου,  ίσως γιατί απλά βρήκα τι θα ψηφίσω, ίσως γιατί απλά έχω φαντασία ,ίσως γιατί ακόμα ελπίζω...!