Δεν είπαμε ποτέ τι είναι ο έρωτας. Δεν μας ενδιέφερε ποτέ να απαντήσουμε στο γιατί αυτό είναι έρωτας και γιατί το άλλο όχι. Δεν συζητούσαμε ποτέ λογικά για τον συγκεκριμένο θέμα. Αναλωνόμασταν πάντα στα συναισθήματα, στα ένστικτα, στα χαμόγελα. Πότε στις σκέψεις, ποτέ στους φόβους και ποτέ στις συγγνώμες. Κι αν ποτέ δεν αναρωτηθήκαμε γιατί. Γιατί μας συνέβαινε αυτό; Ξεφεύγαμε επισήμως από τη λογική και τα πλαίσια μας, και το διασκεδάζαμε διακαώς! Μα γιατί βρε ζουμπουρλούδικα μου;
Απάντηση δεν βρέθηκε ποτέ! Απάντηση δεν αναζητήθηκε ποτέ! Απάντηση ποτέ δεν υπήρξε!
Κι όμως υπάρχει.;!
This site is an indictment of the worlds current financial system. Only the facts of how the system operates are required to condemn it. In many instances the facts have to be extracted from multiple layers of obfuscation before the real operation of the financial system and the financial community becomes clear. Then again nobody said that it would be easy.
This site is not yet another conspiracy theory site about secret societies running the Federal Reserve. There are more than enough of those to satisfy everyone. That is not to say that the "Magic Hand" of Adam Smith is in control of the financial market. That market mechanism disappeared a very long time ago. The few global financial movers and shakers don't have to have secret meetings, they don't have a common agenda to enslave the rest of the population. At least not a conscious agenda. They are themselves controlled by a different magic hand, the hand of greed. Most of the time they operate separately and greed makes their actions seem coordinated. Sometimes the do form cartels, trusts, and alliances, all to increase profits and if they can't increase their companies profits then they can at least increase their own wealth.
The leaders of the financial industry have created a dysfunctional system which is now wrecking the global economy. This did not happen overnight, it was a long a slow process. The process involved lobbying government leaders to enact laws favorable to the financial industry, to remove regulations, to tighten regulations on the financial industries customers (at this point they might be called victims), and to reward their failures with even larger sums of money (bribes). Throughout history the failure of the financial industry had been spectacular and painful for the world. The industry tires to pass off their handiwork by claiming it is a natural business cycle and totally out of their control. Then from time to time this "business cycle" swings so far out of control that the financial industry, the banks, the hedge funds, the brokerage houses, and the insurance industry lose more money on their activities in the course of a few years than they have made in their entire history. When that happens we all lose because the rising tide doesn't raise all boats but a financial hurricane does sink them all together.
The financial community can't perform this magic alone, even with the willing aid of the government. They need accomplices. They need the help of the people, people like you and me. We willing help them because we believe that there is no other system. In fact there is because the financial industry using it control of the government has taken away most other options. The financial industry has created the myth that the current economic system based on usury is the only workable system with no alternatives. The industry prefers a nicer term like credit to that of usuary but they are identical. Usuary is simply a means to create financial poverty for the many and wealth for the few.
In order to continue to shift the wealth from the many to the few the monetary system today is propagated by a value system that is taught through propaganda. We are taught to value money not intelligence. We are taught to value money not innovation. We are taught to value money not compassion. We are taught to value money not morality. We are taught to gather wealth at any and at all costs, to the cost of our own well being, to the well being of the planet to the well being of everyone around us.
Most everyone is aware that we live in an unequal world. Few realize, however, just how extreme the inequality has become or how fast the gap between the poor and the super rich is growing. The world now has more than 350 billionaires. Their combined net worth exceeds the combined net worth of the world's poorest two and a half billion people. This is but one manifestation of the extreme economic and social distortions created by the globalized free market economy.
History proves a better world is possible when committed people work hard enough for it. It's how slavery was ended; workers won the right to organize and bargain collectively; women gained equal suffrage to men, control of their own bodies (which they are quickly losing), and more rights (but not equal rights) and status in the work force; blacks and other minorities won important civil rights; and politicians once enacted important social legislation if only out of fear of what might happen if they didn't.
Today's world is the corrupted world of both the neoconservative and neoliberal "free market" capitalism. Capitalism under the total control of giant corporations; that benefits the privileged few alone causing great human misery and despair. Creating a despotic world that can't endure nor must we allow it to much longer; one with endless wars for power and profit; where people are commodities to be used as needed and discarded like trash when they're not; with no concern for preserving an ecology able to sustain us and which won't much longer because we're destroying it and ourselves for profit; where essential human needs don't matter under an economic model only valuing private gain; where democracy is incompatible with predatory capitalism. A world no one should want to live in or ever have to; one we must change or perish. In the language of capital, that's the bottom line. Only a mass movement of committed people can change that world.
Most of us have forgotten the real wealth all around - the fertile soils, the great forests, the minerals and cattle. The fundamentals of the productive economy.
“When all the trees have been cut down, when all the animals have been hunted, when all the waters are polluted, when all the air is unsafe to breathe, only then will you discover you cannot eat money.” [ 1 ]
We are regularly assured by the world's power brokers that they are fully committed to equality and sustainability so long as economic growth and the expansion of free trade are not compromised by governmental restraints on the market. So sacred have growth and free trade become in our modern culture that only rarely do we find the courage to ask why they should be given precedence over the needs of people and nature. Why should we consider elevating the importance of growth and trade at all except to the extent that they serve people and nature?
By now it is more than obvious to the majority of the people on this planet that economic growth and free trade are not leading us toward economic justice and environmental sustainable. To the contrary, they are taking us in the direction of increasing economic injustice and environmental unsustainability. The debates over jobs versus the environment miss a basic point. Assuring everyone the means to meet their basic needs and achieving a sustainable balance with the environment are mutually supportive goals. There are powerful theoretical arguments why, in a resource scarce world, neither is possible without the other. There is, however, an irreconcilable conflict between the goal of creating economically just and environmentally sustainable societies and embracing sustained economic growth, unregulated markets, and free trade as the organizing principles of public policy. The resulting policies are well suited to producing more millionaires and billionaires. They are ill suited to achieving justice and sustainability.
One day in March, staff at the Scottish Poetry Library came across a wonderful creation, left anonymously on a table in the library. Carved from paper, mounted on a book and with a tag addressed to @byleaveswelive - the library's Twitter account - reading:
It started with your name @byleaveswelive and became a tree.… ... We know that a library is so much more than a building full of books… a book is so much more than pages full of words.… This is for you in support of libraries, books, words, ideas….. a gesture (poetic maybe?)
Next to the 'poetree' sat a paper egg lined with gold and a scatter of words which, when put together, make "A Trace of Wings" by Edwin Morgan.
Nobody knew where it came from, nor was anyone forthcoming with information in person or online, despite a fair amount of local news coverage.
It looked like this was a one-off, a beautiful and delicate piece of art created by a fan of the Poetry Library. Until, in late June, the National Library of Scotland found themselves the recipient of a similar piece.
A gramophone and a coffin, sculpted from a copy of Ian Rankin's Exit Music, and again deposited anonymously. The tag in this case read:
For @natlibscot - A gift in support of libraries, books, words, ideas..... (& against their exit)
And soon afterwards, the Filmhouse had a pleasant surprise!
This time the sculpture is a complex scene in a paper cinema; punters arrayed on seats watching men and horses coming alive from the screen and charging outwards.
The tag?
For @filmhouse - A gift in support of libraries, books, words, ideas..... and all things *magic*
in early July the Scottish Storytelling Centre found a dragon nesting in a window.
Once again carved from a Rankin novel, they don't know how long it might have been sitting there unnoticed as it's quite well hidden. Perhaps the loveliest tag so far:
For @scotstorycenter - A gift in support of libraries, books, works, ideas..... Once upon a time there was a book and in the book was a nest and in the nest was an egg and in the egg was a dragon and in the dragon was a story.....
One, addressed to @edbookfest (the Book Festival), was left on one of the signing tables in the Bookshop.
The tag on this reads:
To @edbookfest 'A gift' This is for you in support of libraries, books, words, ideas...... & festivals xx It includes a teabag filled with cut out letters, on the tag of which are the words "by leaves we live". The cup on the top has a swirl of words which read " Nothing beats a nice cup of tea (or coffee) and a really good BOOK", and on the 'tray' next to the cupcake it says "except maybe a cake as well".
The other, addressed to @edincityoflit (UNESCO Edinburgh City of Literature), was secreted about their stand in the entrance tent.
To @edincityoflit 'A gift' LOST (albeit in a good book) This is for you in support of libraries, books, words, ideas.... "No infant has the power of deciding..... by what circumstances (they) shall be surrounded.. Robert Owen Intriguingly, this is crafted from a copy of The Private Memoirs and Confessions of a Justified Sinnerby James Hogg.
The tag reads:
This book is not only a favourite of the City of Literature team but is also known to have been an influence on Ian Rankin's work. So far quite a few of these sculptures have overt links to Mr Rankin, suggesting this is no coincidence. As Ian was due on site later in the day and had not yet met any of these creations face to face, the @EdinCityofLit team introduced him to their new baby.
Another has appeared in the Central Lending Library on George IV Bridge.
Taking the form of a book with a magnifying glass mounted atop it (made of paper of course!) it was left on a shelf and was unreported for at least a couple of days.
For Central Library ‘A Gift’ @Edinburgh_CC This is for you in support of libraries, books, words, ideas…. LIBRARIES ARE EXPANSIVE The word ‘expensive’ has had the E crossed out and replaced with an A. No question of the creator’s views on library cuts… The tag then notes, “Words on book – Edwin Morgan”. No talk of Rankin this time!
UPDATE 20/09/11
The Edinburgh Evening News claims to have discovered the identity of the sculptor. The general view is that We Don't Want To Know...
Ο Μίνα Ντάνιελ (Mina Daniel) ήταν χριστιανός, ακτιβιστής και μπλόγκερ. Πήρε μέρος στην αιγυπτιακή εξέγερση. Δολοφονήθηκε από άνδρες του αιγυπτιακού στρατού την Κυριακή 9 Οκτωβρίου στο Κάιρο. Ήταν 22 ετών.
1) Η ευγένεια δεν πέθανε μετακόμισε απλά στην Ιρλανδία ( μα να πέφτεις επάνω τους και να σου ζητάνε και συγγνώμη?) 2) Το δεύτερο όνομα του Δουβλίνου είναι guinness (μέχρι και μαγαζιά με σουβενίρ της guinness υπάρχουν καλά δεν το συζητώ για τις pub) 3) Πρέπει να έχεις πάντα μαζί σου ψιλά εάν θέλεις να μετακινηθείς με τα λεωφορεία διότι ρέστα δεν δίνουν 4) Λατρεύουν το ποτό και ειδικά τις μπίρες και ειδικά (φυσικά) την guinness 5) Δεν υπάρχουν πουθενά σκουπίδια κάτω (οκ υπερβάλω αλλά είναι πολύ λίγα) 6) Έχουν άπειρα πανέμορφα πάρκα που τα προσέχουν παρά πολύ 7) Είναι παρά πολύ φιλικοί σε βοηθάνε, σου πιάνουν την κουβέντα, χαμογελάνε και σε χαιρετάνε ακόμα και εάν απλά περνάς διπλά τους στον δρόμο 8) Είναι πολύ περήφανοι για τον τόπο τους και την ιστορία τους χωρίς όμως να νομίζουν ότι είναι ανώτεροι από άλλους λαούς 9) Έχουν απίστευτη αγάπη με την μουσική σε όλους τους δρόμους υπάρχουν άνθρωποι που παίζουν μουσική και είναι αδιανόητο να κάνεις βόλτα στις pub και να μην πετύχεις κάνα 5αρι live 10) Τις τελευταίες μέρες (έτσι μου είπαν δλδ) εμφανίζονται σε διάφορα σημεία τις πόλης μικρές άκυρα-όμορφες προτάσεις φτιαγμένες με πλακάκια δεν ξέρουμε ποιος το κάνει αλλά έχω σκάσει να μάθω…. όταν ξέρω περισσότερα θα σας ενημερώσω
You may write me down in history
With your bitter, twisted lies,
You may trod me in the very dirt
But still, like dust, I'll rise.
Does my sassiness upset you?
Why are you beset with gloom?
'Cause I walk like I've got oil wells
Pumping in my living room.
Just like moons and like suns,
With the certainty of tides,
Just like hopes springing high,
Still I'll rise.
Did you want to see me broken?
Bowed head and lowered eyes?
Shoulders falling down like teardrops,
Weakened by my soulful cries?
Does my haughtiness offend you?
Don't you take it awful hard
'Cause I laugh like I've got gold mines
Diggin' in my own backyard.
You may shoot me with your words,
You may cut me with your eyes,
You may kill me with your hatefulness,
But still, like air, I'll rise.
Does my sexiness upset you?
Does it come as a surprise
That I dance like I've got diamonds
At the meeting of my thighs?
Out of the huts of history's shame
I rise
Up from a past that's rooted in pain
I rise
I'm a black ocean, leaping and wide,
Welling and swelling I bear in the tide.
Leaving behind nights of terror and fear
I rise
Into a daybreak that's wondrously clear
I rise
Bringing the gifts that my ancestors gave,
I am the dream and the hope of the slave.
I rise
I rise
I rise.
Στίχοι: Βήτα Κωνσταντίνος Μουσική: Στέρεο Νόβα Πρώτη εκτέλεση: Στέρεο Νόβα
Ζεστό καλοκαίρι, κρατάς ακόμα Κίτρινο αέρα φυσάει ένα μεγάλο στόμα Απ' το ραδιόφωνο οι εκφωνητές ασκούν υπεροχή Ανασταίνουν και θάβουν χωρίς καμιά διακοπή Ασταμάτητα κανάλια τρώνε το μυαλό μας Έχουμε χάσει τόσα που δεν ξέρουμε τι είναι δικό μας Οι φτωχοί ξέρω πως είναι περισσότερο φτωχοί Κι οι πλούσιοι βαριούνται την τρελή τους ζωή Μέσα από έντυπα μας καλούν να ζήσουμε μια άλλη ζωή Μα είναι ζωή αυτή; Όταν μια οικογένεια ζει μ' ένα μισθό εκατό χιλιάδες Οι τύραννοι χαϊδεύουν κοιλιές μεγάλες Και δεν είναι μόνο αυτό, μας κυνηγούν χιλιάδες μάρκες Έξτρα φόροι, έξτρα Φ.Π.Α., έξτρα σκατά Κι ένας πόλεμος δίπλα μας που κανείς δεν τον σταματά Και κανείς δε διακινδυνεύει Η αγάπη μάς διαφεύγει Κι αντί γι' αυτό ψιθυρίζουμε διαφημίσεις Χρησιμοποιούμε το σεξ για ν' αποφύγουμε τις σχέσεις Κι απ' το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά Σ' ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά Κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες Είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ μου τα χάλασες...
Σαν κατεψυγμένα κρέατα πουλιούνται τα πρότυπα Ταυτιζόμαστε με ήρωες κι αλλάζουμε πρόσωπα Πολύ αργά καταλαβαίνουμε πως ήταν σαν μια στύση που πέφτει Ένα εκατομμύριο στερεότυπα που δεν έχουν πια καμιά γεύση Με κάνουν ν' απορώ πώς στεκόμαστε αδιάφοροι στο ψέμα Γιατί χάνουμε χρόνο όταν μέσα μας τρέχει το αίμα Σαν οδοντόπαστες λιώνουμε μπροστά απ' την τηλεόραση Κοιτάμε εικόνες έχοντας χάσει την αρχική όραση Κοιτάζοντας τα ιδρωμένα πρόσωπα κάθε γλείφτη Καθαρίζουμε φρούτα για να διατηρούμε την αργή μας σήψη Καθαροί στρέιτ γιάπις διασχίζουν λεωφόρους Περήφανα στήνουν το μέλλον με δικούς τους όρους Σαν έξυπνοι βλάκες φέρνουν τη ντροπή της εκπαίδευσης Κι από μια περιστρεφόμενη θέση καμαρώνουν γι' αυτή τη δικαίωση Το 2000 η μόδα θα τους θέλει ντυμένους με δερμάτινα Πιο γυμνασμένους Να κυβερνούν κατώτερα όντα άτιμα Κι απ' το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά Σ' ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά Κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες Είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ μου τα χάλασες...
Στην πίστα του αεροδρομίου έχει νυχτώσει Ένα εκατομμύριο αστέρια φωτίζουν ό,τι μ' έχει πληγώσει Ένας φίλος μου απόψε εγκαταλείπει αυτή τη χώρα Κατά βάθος λυπάται μα δε βλέπει και την ώρα που η ζωή του θ' αλλάξει Όταν τ' αεροπλάνα πετάνε Η γη απλώνεται και οι άνθρωποι ξεχνάνε Είναι τρομερό το θέαμα Η αίσθηση αυτή ότι πετάς Δεν έχω άλλη εκλογή Ένα κίτρινο ταξί περιμένει Φυσάει, θα χειμωνιάσει Δύο ώρες και ξημερώνει Συννεφιασμένη Κυριακή Πρώτη μέρα του χειμώνα Σκέφτομαι τους πιο σημαντικούς ανθρώπους αυτού του αιώνα Απ' το δεξί καθρεφτάκι ο κόσμος μένει πίσω Ποτέ δεν είχα τίποτα κι απόψε θέλω να σε φιλήσω Να μείνεις στα μάτια μου σαν άδειο τοπίο Να κάνουμε έρωτα στο αστεροσκοπείο Κουλουριασμένοι σαν μπάλα να εκτοξευτούμε Μέχρι που ειρηνικά στο διάστημα να κοιμηθούμε Κι απ' το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά Σ' ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά Κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες Είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ...
Πάει καιρός που σκέφτομαι πολύ ότι και αν σημαίνει αυτό. Οι εισερχόμενες πληροφορίες που γεμίζουν το κεφάλι μου είναι πάρα πολλές και ενώ αυτό είναι πολύ κουραστικό δεν μπορώ να το σταματήσω. Δεν μπορώ να τις μπλοκάρω, δεν γίνεται…
Γενικεύοντας αυτό το σκεπτικό αναρωτιέμαι αν αυτό είναι το κλειδί των ημερών. Εκ των πραγμάτων, κάποτε όλοι μιλούσαν για την εποχή της πληροφορίας – ακόμα αυτή διανύουμε;!- και μετά προστέθηκε και η παγκοσμιοποίηση που πλέον είναι κάτι το ξεπερασμένο –παρ’ όλο που υπάρχουν άνθρωποι που κάθε άλλο παρά συμμετέχουν συνειδητά σε αυτήν. Οι πληροφορίες άρχισαν να διαχέονται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, να αλλοιώνονται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο και γενικά υπάρχουν τρόποι πολλοί να πω αυτό που θέλω να πω. Όλο αυτό οδήγησε στο συνειδητό ή ασυνείδητο, στο εσκεμμένο ή μη ξεδιάλεγμα των πληροφοριών τόσο σε ατομικό επίπεδο όσο και σε συλλογικό όσο και σε χωροταξικό και ότι άλλο περιορισμό θέλει ο καθένας. Έτσι, από συνήθεια ή και όχι, κάποιοι άνθρωποι έμεναν πιο ενημερωμένοι, πιο προκατειλημμένοι, με περισσότερο «ενδιαφέρον» ή και ζήλο ενώ άλλοι πιο ανήμποροι, πιο μικροί και πιο άσχετοι. Το αν αυτό ή όχι είναι κατακριτέο, θα το κρίνει ο καθένας μας ατομικά.
Η συνέχεια της ιστορίας λέει πως μερικοί άνθρωποι κάποια στιγμή ένιωσαν αδικημένοι για διάφορους δικούς τους λόγους. Ένιωσαν πως κάποιος εκμεταλλεύεται την πληροφορία, αποκτά την πρόσβαση και αποφασίζει για αυτόν χωρίς αυτόν. Ξεκίνησε, λοιπόν ένας αγώνας για την συλλογή διαφόρων πληροφοριών, που είναι μεν γνώστες αλλά μόνο σε μερικούς, και την διασπορά τους στις εγχώριες και παγκόσμιες κοινωνίες. Πολλά είναι τα εργαλεία που βοήθησαν σε αυτό, αλλά η καταγραφή τους εδώ δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία.
Σήμερα λοιπόν, 11/07/2011 υπάρχουνπολλοί, πολλοί άνθρωποι που παρ’ όλο που είναι Δευτέρα –ξεκινάει μια ακόμα κουραστική εβδομάδα, μπλιαχ- και παρ’ όλο που είναι καλοκαίρι- ε για μερικούς παίζει ρόλο, ξέγνοιασα και έτσι- αναζητούν τις πληροφορίες της ημέρας όχι συμβατικά αλλά πολυσυλλεκτικά και αυθόρμητα. Τους συναντάς σίγουρα στο διαδίκτυο, θα τους συναντήσεις και στην πλατεία το βράδυ. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που ξύπνησαν μια μέρα ή γεννήθηκαν μια μέρα και άκουσαν διάφορα και σκάλωσαν και είπαν ασύντακτα: «Ρε παιδιά, κάτι παίχτηκε τώρα, δεν ξέρω. Τι παίχτηκε ρε παιδιά;» με τόση ένταση, τόσο πάθος καιτόσο μεγάλη απορία που κανένας λεξικογράφος δεν θα μπορούσε να φανταστεί! Και συνέχισαν: «Ρε παιδιά, συγγνώμη. Την παλεύουν οι άνθρωποι; Δεν υπάρχουν, ρε φίλε!» για να τρομάξουν ακόμα περισσότερο κάθε λογής φιλόλογο.
Τέλος, γυρνώντας στο αρχικό μου ερώτημα μήπως το κλειδί είναι να φτάσουν όλοι σε αυτό το σημείο; Μήπως το κλειδί είναι στην διάχυση των πληροφοριών προς όλες τις κατευθύνσεις; Μήπως το κλειδί είναι η εξωστρέφεια; Αυτό φυσικά συμβαίνει! Στα κοινωνικά δίκτυα για παράδειγμα έχεις τη δυνατότητα να παρακολουθήσεις εξαιρετική και πολυσυλλεκτική ροή πληροφοριών. Σημειωτέον, εγώ προσωπικά δεν προτίθεμαι να μετανιώσω που έχω μοιραστεί προσωπικές μου πληροφορίες με ορισμένα headquarters-ίσως όχι μόνο.
Εδώ δεν κατακρίνονται συγκεκριμένα τα Μ.Μ.Ε, οι πολιτικοί, οι επιχειρηματίες και οι λοιποί που θα έχετε σίγουρα ακούσει, αλλά ο οποιοσδήποτε. Ο οποιοσδήποτε είναι ένα απροσδιόριστο σύνολο ανθρώπων που υπάρχουν και τους ξέρουμε, αλλά μπορεί και όχι. Ο οποιοσδήποτε είναι ένα σύνολο μυστηριώδες και ξεκάθαρο ταυτόχρονα. Όταν, λοιπόν, ο οποιοσδήποτε δεν θα είναι σε θέση να ελέγξει ένα σημαντικό μέρος της παρουσίασης της πληροφορίας και αυτή θα διοχετεύεται παντού και ευρέως, τότε δεν θα μπορεί να ελέγξει τίποτα και τότε θα γίνει αυτό που λέμε επανάσταση. Ε;
"Αφεντικό, ανοίγετε την πόρτα;" φώναζε από το βάθος.
"Αφεντικοοό, αφεντικό ανοίγετε την πόρτα; Παρακαλώ, αφεντικό!"
Το αφεντικό δεν αντέδρασε. Έμοιαζε σαν να μην ακούγε.
"Αφεντικό!"
Κανένας δεν έδειξε να συμμερίζεται την ανάγκη μιας ανοιχτής πόρτας.
Κάνεις δεν προσπάθησε να πει τίποτα.
Κανείς δεν μετέφερε το αίτημα αυτό σε ένα αφεντικό που για κάποιο λόγο δεν άκουγε.
Ούτε εγώ και δεν έχω δικαιολογία.
Σκεφτόμουν: "Αφεντικό!" Μα γιατί αφεντικο;
Κάποιος αντέδρασε.
Κάποιος είπε "Ανόιγετε λίγο την πόρτα!"
Μία και μοναδική φορα σε άπταιστα ελληνικά αλλά το αφεντικό δεν άκουσε και πάλι.
Το αφεντικό συνέχισε να δουλεύει.
Κι έτσι κατέβηκε στην επόμενη στάση.
Κι όλοι κατεβήκαμε στις επόμενες στάσεις.
Έμεις από επιλογή, αυτός από ανάγκη.
Και το αφεντικό πήγε σπίτι του.
Υπάρχουν άνθρωποι στις ζωές όλων μας που μας έχουν αλλάξει η παρουσία τους ήταν καθοριστική για το πώς εξελίχτηκε η μετέπειτα ζωή μας η απλά βοήθησαν με κάποιον τρόπο στην διαμόρφωση του χαρακτήρα μας. Τι γίνεται όμως όταν αυτός ο καθοριστικός άνθρωπος δεν βρίσκετε ποια στην ζωή μας όταν με τον ένα η με τον άλλο τρόπο δεν είναι ποια μέρος της? Και περνάνε τα χρόνια και ξεχνάς και δεν σε πονάει ποια τόσο και μετά μια μέρα για κάποιον λόγο ανοίγει πάλι αυτό το ντουλαπάκι στο μυαλό σου που είχες κλείσει όλες τις αναμνήσεις και τον πόνο και είναι πάλι το ίδιο έντονο λες και δεν πέρασε ούτε μια μέρα. Τώρα λέω να μιλήσω συγκεκριμένα και όχι με γενικολογίες ποια…. Πέρασα δύσκολη εφηβεία ένιωθα πολύ απομονωμένη ότι κανένας δεν ήταν σαν και μένα και δεν ένιωθα άνετα στις περισσότερες παρέες δεν ταίριαζα δεν κολλούσα, και μετά άρχισα να κάνω παρέα με ένα παλικάρι και ένιωθα ότι βρήκα τον άνθρωπο μου επιτελούς ήμασταν σαν αδέλφια τσακωνόμασταν συχνά και τον αγαπούσα πολύ και αυτός έλεγε το ίδιο. Το όλο θέμα ήταν καθαρά πλατωνικό ποτέ δεν έπαιξε κάτι ερωτικό, βρήκαμε και αλλά παιδιά στην συνέχεια και για κάνα χρόνο ήμασταν στα δικά μου μάτια τουλάχιστον η τέλεια παρέα στην συνέχεια για διάφορους λογούς η τελειότητα μας τελείωσε και ξεκόψαμε αλλά το παλικάρι μου ορκίστηκε ότι θα είναι για πάντα φίλος μου και ότι δεν έχει σημασία τι έγινε με τους άλλους. Βεβαία τα πράγματα δεν εξελιχτήκαν έτσι, με τα χρόνια έχουμε αλλάξει πολύ και είμαι σχεδόν σίγουρη ότι πλέον δεν ταιριάζουμε σαν άνθρωποι τον βλέπω μια δύο φορές το χρόνο τυχαία πάντα και μιλάμε λίγο αλλά μέχρι εκεί . Είμαι πολύ τυχερή διότι έχω πλέον πολλούς ανθρώπους στην ζωή μου που με αγαπάνε και τους αγαπώ πολύ και δεν νιώθω την μοναξιά που ένιωθα τότε. Κατά καιρούς όμως τον σκέπτομαι και μου λείπε πολύ, βασικά μιας και πλέον δεν είναι ο ίδιος άνθρωπος με τότε αυτό που μου λείπει είναι μια ανάμνηση που έχω για το πώς ήταν τότε και το πώς περνάγαμε. Πιστεύω ότι αυτός δεν το πολυσκέφτεται το θέμα τουλάχιστον αυτό έχω καταλάβει από την συμπεριφορά του. Ιδού και η απορία μου λοιπόν where does the love go?
Το τραγούδι που άνοιξε το κουτάκι: http://www.youtube.com/watch?v=QHK2kfmGRdA
Σκεφτόμουν συχνά αυτό το πέταγμα και πως να είναι. Η αίσθηση ότι δε πατάς στο έδαφος και μια γλυκιά δύναμη σε παρασύρει. Το άπιαστο όνειρο του ανθρώπου να αποκτήσει φτερά και να πετάξει… Η απόλυτη ελευθερία, η απόλυτη δύναμη… Bunjee jumping, ελεύθερη πτώση και κάθε είδους «πτώση». Αλήθεια, πέφτοντας νιώθεις ότι πετάς; Και πόσες χιλιάδες ευρώ θα ξόδευες για αυτή την αίσθηση που διαρκεί μόνο λίγα δευτερόλεπτα; Ναι, εγώ είμαι σίγουρη ότι θα ξόδευα μια περιουσία…
Κι όμως, έχετε χορέψει ποτέ χασαποσέρβικο; Εκείνη τη στιγμή που τα βήματα γίνονται πολύ γρήγορα, που αισθάνεσαι ότι δε προλαβαίνεις να πατήσεις, που απορείς πως τα καταφέρνεις με τα 12ποντα, που απλά πετάς; Ναι, πετάς, δε πατάς στη γη, ή τα βήματα είναι πολύ γρήγορα και εγώ δε το καταλαβαίνω… Δεν έχει τίποτα να κάνει με την αίσθηση της πτώσης που αφυπνίζει το ένστικτο της επιβίωσης. Είναι μια γλυκιά δύναμη που σε παρασύρει, που σε μεθά… Δε ξέρω αν οφείλεται στη μουσική και στο ρυθμό της… μπορεί να οφείλεται και σε εκείνο το ποτήρι το κρασί, ή στο ρυθμικό χειροκρότημα… Μα, για στάσου… Η μουσική ήταν και πριν εκεί, και πριν δε πέταγες. Το ίδιο και το χειροκρότημα και μεταξύ μας οδηγείς και απόψε δεν έχεις πιει τίποτα… Μήπως είναι τα χέρια πάνω από τους ώμους σου; Τα χέρια των φίλων σου; Αυτά που σε κρατούν όταν χορεύεις, που σε συγκρατούν να μη πέσεις. Που σε θεραπεύουν όταν πονάς, που σε αγκαλιάζουν, που σε ωριμάζουν, που είναι εκεί; Τώρα που το ξανασκέφτομαι, δεν είναι μόνο το χασαποσέρβικο, ούτε μόνο το χασάπικο και ο μπάλος… Είναι και το rock n roll, και η salsa και τόσα άλλα. Αλλά, αν είναι τα χέρια του άλλου που μας κάνουν να πετάμε, γιατί όλο και περισσότερο χορεύουμε μόνοι μας; Όλοι μαζί, αλλά ο καθένας χωριστά, ίσως και σε κύκλο ή σε ζευγάρια, αλλά μόνοι μας…
Το κοριτσάκι έπαιζε στο πατάρι του σπιτιού. Έψαχνε θησαυρούς και έστηνε ιστορίες. Δε πήγαινε πολύ συχνά στο σπίτι της γιαγιάς της στο χωριό, και δε της πολυάρεσε κιόλας. Δεν είχε άλλα παιδιά εκεί. Και τώρα οι μεγάλοι τσακώνονταν, οπότε είχε μείνει μόνη. Ξεγλίστρησε και αυτή λοιπόν στο δικό της κόσμο, στο πατάρι του σπιτιού και στα παραμύθια που έπλαθε. Καθώς ψαχούλευε τα πράγματα της γιαγιάς της το βρήκε। Είχε ακούσει τόσα για αυτό. Σχεδόν σε κάθε παραμύθι που είχε ακούσει τόσα χρόνια τώρα ήταν μέσα. Και τώρα φάνταζε ξαφνικά μπροστά της. Το λυχνάρι. Ένα παλιό λυχνάρι που θα χε μείνει ένας θεός ξέρει πόσα χρόνια εκεί πάνω καταχωνιασμένο, από πριν ακόμα φέρουν ρεύμα στο χωριό. Η μικρή δε μπορούσε να φανταστεί πως θα μπορούσε να ζήσει κανείς χωρίς ρεύμα. Και δεν είχε ξαναδεί ποτέ της λυχνάρι από κοντά. Μόνο ζωγραφιστά. Τη μάγεψε, και το πήρε μαζί της. Το έκρυψε στα πράγματα της και όταν έφυγαν από το χωριό το πήρε μαζί της.
...
Τα χρόνια πέρασαν. Το κοριτσάκι μεγάλωσε. Πήγε σχολείο, σπούδασε. Είχε γίνει ολόκληρη γυναίκα. Το λυχνάρι ήταν το μυστικό της. Ντρεπόταν να πει στους δικούς της ότι το είχε κλέψει. Αλλά δε μπορούσε να το επιστρέψει κιόλας. Η γιαγιά της είχε πεθάνει και δεν πήγαιναν πια καθόλου στο χωριό. Ένα απόγευμα, να, σαν κι αυτό, καθόταν σπίτι και περίμενε. Δεν ήξερε τι, αλλά κάτι περίμενε. Δεν ήταν κανείς στο σπίτι και αποφάσισε να ξεθάψει από τη ντουλάπα το μυστικό της. Γέλασε μόλις το είδε. Δε μπορούσε να πιστέψει πόσο χαζή ήταν τότε. Άρχισε να τρίβει το λυχνάρι, για να το γυαλίσει, και γέλαγε με τις ανοησίες που πίστευε μικρή. Και γέλαγε δυνατά, πολύ δυνατά. Και όπως γέλαγε και είχε κλείσει τα μάτια της, της ξέφυγε ένα δάκρυ. Αμέσως, σταμάτησε, δεν ήταν αυτή συμπεριφορά για την ηλικία της. Μα μόλις έστρεψε το βλέμμα της, αντίκρισε αυτό που πάντα φοβόταν. Ένα τζίνι. Ήταν σίγουρη ότι απλά είχε πιει πολύ. «Τι; Έχω τρεις ευχές τώρα;» είπε και γέλασε. «Αν είχες τρεις ευχές τι θα ευχόσουν;» της απάντησε το τζίνι. «Να ήμουν πλούσια, ποθητή και πανέμορφη», και γέλασε ακόμα πιο δυνατά. Είχε όντως πιει, ή ίσως την είχαν πειράξει αυτά τα χάπια που είχε πάρει για το πονοκέφαλο. «Κρίμα, γιατί έχεις μόνο μία ευχή, σκέψου προσεκτικά τι θα ζητήσεις», της απάντησε το τζίνι. Αμέσως σοβάρεψε. Άρχισε να περπατάει πάνω κάτω και προσπαθούσε να καταλάβει τι συμβαίνει. «Θέλω απλά να είμαι ευτυχισμένη» ψιθύρισε χωρίς να είναι σίγουρη σε ποιον μιλάει. «Πες μου πως, και θα το κάνω» . Και τότε άρχισε να σκέφτεται. Τα πάντα, την οικογένεια της, τις σχέσεις της, τους φίλους της, τις κοινωνικές επαφές… Τα ακριβά σχολεία και πανεπιστήμια, τα ακριβά ρούχα, τα αυτοκίνητα. Τι χρειαζόταν για να είναι ευτυχισμένη; Οικογένεια και παιδιά με έναν ιδανικό σύζυγο, καριέρα και εξουσία, ή μήπως… «Δε ξέρω τι θέλω, θέλω μόνο να είμαι ευτυχισμένη» είπε. «Αν δε ξέρεις τι θες, πως θα νοιώσεις ευτυχισμένη;» της απάντησε το τζίνι και άρχισε να φεύγει, να χάνεται. «Στάσου, που πας, δε μπορείς να φύγεις! Και η ευχή μου; Ποιος νομίζεις πως είσαι; Εγώ σε έβγαλα από κει μέσα! Γύρνα πίσω! Κάνε με ευτυχισμένη!». Και τότε το τζίνι γύρισε, και τη κοίταξε. Άρχισε να κλαίει, τη πλησίασε και τη φίλησε. Και το κοριτσάκι πέθανε.
Philosophy: What is your aim in philosophy? To show the fly the way out of the fly-bottle. Philosophy is not a theory but an activity.
Philosophy is a battle against the bewitchment of our intelligence by means of language. Philosophy is like trying to open a safe with a combination lock: each little adjustment of the dials seems to achieve nothing, only when everything is in place does the door open. A philosophical problem has the form: I don't know my way about.
A serious and good philosophical work could be written consisting entirely of jokes.
It is an hypothesis that the sun will rise tomorrow: and this means that we do not know whether it will rise.
Logic:
Logic is not a body of doctrine, but a mirror-image of the world. Logic is transcendental. Logic must look after itself. In a certain sense, we cannot make mistakes in logic. Logic takes care of itself; all we have to do is to look and see how it does it.
The logic of the world is prior to all truth and falsehood.
The World:
The world is independent of my will. The world is the totality of facts, not of things.
A picture is a fact.
Language:
The limits of my language means the limits of my world.
Language is a part of our organism and no less complicated than it.
A new word is like a fresh seed sown on the ground of the discussion.
Propositions show what they say: tautologies and contradictions show that they say nothing.
The common behavior of mankind is the system of reference by means of which we interpret an unknown language.
One of the most misleading representational techniques in our language is the use of the word 'I.'
Human/ Life/ Knowledge:
A man will be imprisoned in a room with a door that's unlocked and opens inwards; as long as it does not occur to him to pull rather than push. The human body is the best picture of the human soul.
The face is the soul of the body.
I don't know why we are here, but I'm pretty sure that it is not in order to enjoy ourselves.
Never stay up on the barren heights of cleverness, but come down into the green valleys of silliness.
If people never did silly things nothing intelligent would ever get done.
Our greatest stupidities may be very wise.
Knowledge is in the end based on acknowledgement. Someone who knows too much finds it hard not to lie Nothing is so difficult as not deceiving oneself.
One often makes a remark and only later sees how true it is.
It seems to me that, in every culture, I come across a chapter headed "Wisdom." And then I know exactly what is going to follow: "Vanity of vanities, all is vanity."
What can be shown, cannot be said. Whereof one cannot speak, thereof one must be silent.
Nowadays it is the fashion to emphasize the horrors of the last war. I didn't find it so horrible. There are just as horrible things happening all round us today, if only we had eyes to see them.
You get tragedy where the tree, instead of bending, breaks.
Death is not an event in life: we do not live to experience death. If we take eternity to mean not infinite temporal duration but timelessness, then eternal life belongs to those who live in the present.
Όλοι στην ζωή μας κάνουμε λάθη και στην πλειοψηφία μας ζητάμε μια δεύτερη, τρίτη κλπ ευκαιρία, για να έουμε την δυνατότητα να επανορθώσουμε και να διορθώσουμε αυτά τα λάθη. Συνήθως αυτές οι ευκαιρίες δίνονται και πολλές φορές απλόχερα.....
Ωραία ως εδώ.... Στα δύσκολα όμως τι γίνεται? Πόσοι είναι πραγματικά έτοιμοι να δώσουν μια ουσιαστική ευκαιρία, μια ανάσα στην ζωή του άλλου? Τι γίνεται όταν η κοινωνία αρνείται συστηματικά να δώσει μια ευκαιρία στην επανένταξη κοινωνικά αποκλεισμένων ομάδων? Τι γίνεται όταν εμείς οι ίδιοι κλείνουμε τα μάτια και αρνούμαστε να δούμε την πραγματικότητα? Χρόνια ακούω να ενταχθούν οι αποφυλακισμένοι στην κοινωνία... Που είναι αυτή η ένταξη? Ποιος τους αποδέχεται στην ζωή του, ποιος τους βάζει στο σπίτι και ποιος τους παίρνει στη δουλειά του? Την στιγμή που όλοι τους γυρίζουν την πλάτη πως να αποφύγουν την παραβατικότητα? Πως να αποφύγουν την επανάληψη των λαθών τους? Ο Πλάτωνας υποστήριζε ότι η τιμωρία πρέπει να έχει σωφρονιστικό χαρακτήτα και όχι να τιμωρεί... Που είναι ο σωφρονισμός? Πως επιτυγχάνεται? Που είναι τα αποτελέσματα όταν μπαίνει κόσμος στα ονομαζόμενα σωφρονιστικα ιδρύματα, για κλοπή και βγαίνει δολοφόνος? Πως μπορεί κάποιος να διαγράψει το παρελθόν του και να ξεκινήσει μια καινούρια ζωή, όταν κανένας δεν τους το επιτρέπει? Όταν κανένας δεν είναι διατεθειμένος να πιστέψει, να ξεχάσει και να συγχωρέσει?
Εκεί σε αυτούς τους ανθρώπους φαίνεται αν δίνουμε ευκαιρίες ή όχι... Δεν λέω υπάρχουν πολλές καταστάσεις που χρίζουν δεύτερης ευκαιρίας... Μια από αυτέ ήταν αυτό που προσπάθησα να σας πω... Ίσως ξέφυγα λιγάκι... Αλλά καλό θα ήταν να το σκεφτόμαστε που και που...
Τι κάνουμε για τους άλλους... Αν κάποιος έχει μετανοήσει για ότι έχει κάνει, αξίζει να τον βοηθήσουμε.. Κι αν δεν έχει μετανοήσει αξίζει να τον βοηθήσουμε να κατανοήσει και να αναθεωρήσει...
Μετά από ώριμη σκέψη,
πολύωρη συζήτηση και
αψηφώντας όλους αυτούς
που θέλουν να μας κλείσουν
το στόμα...
(χεχε…πλακίτσα!!!σιγά τα αβγά) Aνοίξαμε και σας…περιμένουμε:)
Υ.Γ:Παρακαλούμε μοιραστείτε τα εσώρουχα σας μαζί μας!
(Παρέχουμε και ψυχολογική υποστήριξη.)
