"Αφεντικό, ανοίγετε την πόρτα;" φώναζε από το βάθος.
"Αφεντικοοό, αφεντικό ανοίγετε την πόρτα; Παρακαλώ, αφεντικό!"
Το αφεντικό δεν αντέδρασε. Έμοιαζε σαν να μην ακούγε.
"Αφεντικό!"
Κανένας δεν έδειξε να συμμερίζεται την ανάγκη μιας ανοιχτής πόρτας.
Κάνεις δεν προσπάθησε να πει τίποτα.
Κανείς δεν μετέφερε το αίτημα αυτό σε ένα αφεντικό που για κάποιο λόγο δεν άκουγε.
Ούτε εγώ και δεν έχω δικαιολογία.
Σκεφτόμουν: "Αφεντικό!" Μα γιατί αφεντικο;
Κάποιος αντέδρασε.
Κάποιος είπε "Ανόιγετε λίγο την πόρτα!"
Μία και μοναδική φορα σε άπταιστα ελληνικά αλλά το αφεντικό δεν άκουσε και πάλι.
Το αφεντικό συνέχισε να δουλεύει.
Κι έτσι κατέβηκε στην επόμενη στάση.
Κι όλοι κατεβήκαμε στις επόμενες στάσεις.
Έμεις από επιλογή, αυτός από ανάγκη.
Και το αφεντικό πήγε σπίτι του.
