Πέμπτη 28 Ιουλίου 2011

Το ταξίδι της φάλαινας....





Στίχοι: Βήτα Κωνσταντίνος
Μουσική: Στέρεο Νόβα
Πρώτη εκτέλεση: Στέρεο Νόβα


Ζεστό καλοκαίρι, κρατάς ακόμα
Κίτρινο αέρα φυσάει ένα μεγάλο στόμα
Απ' το ραδιόφωνο οι εκφωνητές ασκούν υπεροχή
Ανασταίνουν και θάβουν χωρίς καμιά διακοπή
Ασταμάτητα κανάλια τρώνε το μυαλό μας
Έχουμε χάσει τόσα που δεν ξέρουμε τι είναι δικό μας
Οι φτωχοί ξέρω πως είναι περισσότερο φτωχοί
Κι οι πλούσιοι βαριούνται την τρελή τους ζωή
Μέσα από έντυπα μας καλούν να ζήσουμε μια άλλη ζωή
Μα είναι ζωή αυτή;
Όταν μια οικογένεια ζει μ' ένα μισθό εκατό χιλιάδες
Οι τύραννοι χαϊδεύουν κοιλιές μεγάλες
Και δεν είναι μόνο αυτό, μας κυνηγούν χιλιάδες μάρκες
Έξτρα φόροι, έξτρα Φ.Π.Α., έξτρα σκατά
Κι ένας πόλεμος δίπλα μας που κανείς δεν τον σταματά
Και κανείς δε διακινδυνεύει
Η αγάπη μάς διαφεύγει
Κι αντί γι' αυτό ψιθυρίζουμε διαφημίσεις
Χρησιμοποιούμε το σεξ για ν' αποφύγουμε τις σχέσεις
Κι απ' το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά
Σ' ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά
Κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες
Είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ μου τα χάλασες...

Σαν κατεψυγμένα κρέατα πουλιούνται τα πρότυπα
Ταυτιζόμαστε με ήρωες κι αλλάζουμε πρόσωπα
Πολύ αργά καταλαβαίνουμε πως ήταν σαν μια στύση που πέφτει
Ένα εκατομμύριο στερεότυπα που δεν έχουν πια καμιά γεύση
Με κάνουν ν' απορώ πώς στεκόμαστε αδιάφοροι στο ψέμα
Γιατί χάνουμε χρόνο όταν μέσα μας τρέχει το αίμα
Σαν οδοντόπαστες λιώνουμε μπροστά απ' την τηλεόραση
Κοιτάμε εικόνες έχοντας χάσει την αρχική όραση
Κοιτάζοντας τα ιδρωμένα πρόσωπα κάθε γλείφτη
Καθαρίζουμε φρούτα για να διατηρούμε την αργή μας σήψη
Καθαροί στρέιτ γιάπις διασχίζουν λεωφόρους
Περήφανα στήνουν το μέλλον με δικούς τους όρους
Σαν έξυπνοι βλάκες φέρνουν τη ντροπή της εκπαίδευσης
Κι από μια περιστρεφόμενη θέση καμαρώνουν γι' αυτή τη δικαίωση
Το 2000 η μόδα θα τους θέλει ντυμένους με δερμάτινα
Πιο γυμνασμένους
Να κυβερνούν κατώτερα όντα άτιμα
Κι απ' το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά
Σ' ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά
Κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες
Είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ μου τα χάλασες...

Στην πίστα του αεροδρομίου έχει νυχτώσει
Ένα εκατομμύριο αστέρια φωτίζουν ό,τι μ' έχει πληγώσει
Ένας φίλος μου απόψε εγκαταλείπει αυτή τη χώρα
Κατά βάθος λυπάται μα δε βλέπει και την ώρα που η ζωή του θ' αλλάξει
Όταν τ' αεροπλάνα πετάνε
Η γη απλώνεται και οι άνθρωποι ξεχνάνε
Είναι τρομερό το θέαμα
Η αίσθηση αυτή ότι πετάς
Δεν έχω άλλη εκλογή
Ένα κίτρινο ταξί περιμένει
Φυσάει, θα χειμωνιάσει
Δύο ώρες και ξημερώνει
Συννεφιασμένη Κυριακή
Πρώτη μέρα του χειμώνα
Σκέφτομαι τους πιο σημαντικούς ανθρώπους αυτού του αιώνα
Απ' το δεξί καθρεφτάκι ο κόσμος μένει πίσω
Ποτέ δεν είχα τίποτα κι απόψε θέλω να σε φιλήσω
Να μείνεις στα μάτια μου σαν άδειο τοπίο
Να κάνουμε έρωτα στο αστεροσκοπείο
Κουλουριασμένοι σαν μπάλα να εκτοξευτούμε
Μέχρι που ειρηνικά στο διάστημα να κοιμηθούμε
Κι απ' το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά
Σ' ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά
Κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες
Είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ...

Δευτέρα 11 Ιουλίου 2011

Ένα στα γρήγορα με επιφύλαξη



Πάει καιρός που σκέφτομαι πολύ ότι και αν σημαίνει αυτό. Οι εισερχόμενες πληροφορίες που γεμίζουν το κεφάλι μου είναι πάρα πολλές και ενώ αυτό είναι πολύ κουραστικό δεν μπορώ να το σταματήσω. Δεν μπορώ να τις μπλοκάρω, δεν γίνεται…
Γενικεύοντας αυτό το σκεπτικό αναρωτιέμαι αν αυτό είναι το κλειδί των ημερών. Εκ των πραγμάτων, κάποτε όλοι μιλούσαν για την εποχή της πληροφορίας – ακόμα αυτή διανύουμε;!- και μετά προστέθηκε και η παγκοσμιοποίηση που πλέον είναι κάτι το ξεπερασμένο –παρ’ όλο που υπάρχουν άνθρωποι που κάθε άλλο παρά συμμετέχουν συνειδητά σε αυτήν. Οι πληροφορίες άρχισαν να διαχέονται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, να αλλοιώνονται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο και γενικά υπάρχουν τρόποι πολλοί να πω αυτό που θέλω να πω. Όλο αυτό οδήγησε στο συνειδητό ή ασυνείδητο, στο εσκεμμένο ή μη ξεδιάλεγμα των πληροφοριών τόσο σε ατομικό επίπεδο όσο και σε συλλογικό όσο και σε χωροταξικό και ότι άλλο περιορισμό θέλει ο καθένας. Έτσι, από συνήθεια ή και όχι, κάποιοι άνθρωποι έμεναν πιο ενημερωμένοι, πιο προκατειλημμένοι, με περισσότερο «ενδιαφέρον» ή και ζήλο ενώ άλλοι  πιο ανήμποροι, πιο μικροί και πιο άσχετοι. Το αν αυτό ή όχι είναι κατακριτέο, θα το κρίνει ο καθένας μας ατομικά.
Η συνέχεια της ιστορίας λέει πως μερικοί άνθρωποι κάποια στιγμή ένιωσαν αδικημένοι για διάφορους δικούς τους λόγους. Ένιωσαν πως κάποιος εκμεταλλεύεται την πληροφορία, αποκτά την πρόσβαση και αποφασίζει για αυτόν χωρίς αυτόν. Ξεκίνησε, λοιπόν ένας αγώνας για την συλλογή διαφόρων πληροφοριών, που είναι μεν γνώστες αλλά μόνο σε μερικούς, και την διασπορά τους στις εγχώριες και παγκόσμιες κοινωνίες. Πολλά είναι τα εργαλεία που βοήθησαν σε αυτό, αλλά η καταγραφή τους εδώ δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία.
Σήμερα λοιπόν, 11/07/2011 υπάρχουν  πολλοί, πολλοί άνθρωποι που παρ’ όλο που είναι Δευτέρα –ξεκινάει μια ακόμα κουραστική εβδομάδα, μπλιαχ- και παρ’ όλο που είναι καλοκαίρι- ε για μερικούς παίζει ρόλο, ξέγνοιασα και έτσι-  αναζητούν τις πληροφορίες της ημέρας όχι συμβατικά αλλά πολυσυλλεκτικά και αυθόρμητα. Τους συναντάς σίγουρα στο διαδίκτυο, θα τους συναντήσεις και στην πλατεία το βράδυ. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που ξύπνησαν μια μέρα ή γεννήθηκαν μια μέρα και άκουσαν διάφορα και σκάλωσαν και είπαν ασύντακτα: «Ρε παιδιά, κάτι παίχτηκε τώρα, δεν ξέρω. Τι παίχτηκε ρε παιδιά;» με τόση ένταση, τόσο πάθος και  τόσο μεγάλη απορία που κανένας λεξικογράφος δεν θα μπορούσε να φανταστεί! Και συνέχισαν: «Ρε παιδιά, συγγνώμη. Την παλεύουν οι άνθρωποι; Δεν υπάρχουν, ρε φίλε!» για να τρομάξουν ακόμα περισσότερο κάθε λογής φιλόλογο.
Τέλος, γυρνώντας στο αρχικό μου ερώτημα μήπως το κλειδί είναι να φτάσουν όλοι σε αυτό το σημείο; Μήπως το κλειδί είναι στην διάχυση των πληροφοριών προς όλες τις κατευθύνσεις; Μήπως το κλειδί είναι η εξωστρέφεια; Αυτό φυσικά συμβαίνει! Στα κοινωνικά δίκτυα για παράδειγμα έχεις τη δυνατότητα να παρακολουθήσεις εξαιρετική και πολυσυλλεκτική ροή πληροφοριών. Σημειωτέον, εγώ προσωπικά δεν προτίθεμαι να μετανιώσω που έχω μοιραστεί προσωπικές μου πληροφορίες με ορισμένα headquarters -ίσως όχι μόνο.
Εδώ δεν κατακρίνονται συγκεκριμένα τα Μ.Μ.Ε, οι πολιτικοί, οι επιχειρηματίες και οι λοιποί που θα έχετε σίγουρα ακούσει, αλλά ο οποιοσδήποτε. Ο οποιοσδήποτε είναι ένα απροσδιόριστο σύνολο ανθρώπων που υπάρχουν και τους ξέρουμε, αλλά μπορεί και όχι. Ο οποιοσδήποτε είναι ένα σύνολο μυστηριώδες και ξεκάθαρο ταυτόχρονα. Όταν, λοιπόν, ο οποιοσδήποτε δεν θα είναι σε θέση να ελέγξει ένα σημαντικό μέρος της παρουσίασης της πληροφορίας  και αυτή θα διοχετεύεται παντού και ευρέως, τότε δεν θα μπορεί να ελέγξει τίποτα και τότε θα γίνει αυτό που λέμε επανάσταση.  Ε;

Παρασκευή 1 Ιουλίου 2011

Ορίστε μια απάντηση...

Σύνταγμα 30/06/2011 Λαϊκή Συνέλευση

Γιατί την βία δεν την φοβήθηκα,
πλέον δεν την φοβάμαι.
Ήρθε από παντού και άδικα και δίκαια,
και εγώ ήμουν ήρεμος.
Δεν πανικοβάλομαι, δεν εγκαταλείπω,
δεν έχω τίποτα να χάσω.
Θα προσπαθώ να σε κάνω να καταλάβεις,
παρόλο που είσαι εμφανώς χαζός.
Δεν είναι κακό...
Και ο χαζός κάποια στιγμή ωριμάζει!