List of awesome things

1.
1. Sleeping in clean fresh sheet
2. The first day that it is hot enough to only wear a t-shirt
3. Drinking coffee on a balcony on a sunny day
4. Laying on grass
5. When someone tells you they love you
6. The first day that it is cold enough to wear a scarf
7. Naps
8. Family and friends
9. A good long hug
10. Talking to someone after a very long time
11. A movie that makes you cry
12. A really good book
13. Random acts of kindness
14. When you fall in love with a song and can’t stop listening to it
15. Meeting new cool people
16. Talking to someone about your new crush
17. Being silly
18. Laughing really really hard
19. Dancing
20. Making list

Jesus Lizano, Οι στραβοί άνθρωποι

Η μητέρα μου έλεγε: μου αρέσουν οι ευθείς άνθρωποι…
Αλλά σε μένα αρέσουν οι στραβοί άνθρωποι
οι στραβές ιδέες
τα στραβά μονοπάτια
γιατί ο κόσμος είναι στραβός
και μου αρέσουν τα στραβά
και τα στραβά στήθη
και οι στραβοί κώλοι
τα στραβά συναισθήματα
το μεθύσι είναι στραβό
οι λέξεις είναι στραβές
η αγάπη είναι στραβή
το στομάχι είναι στραβό
το διαφορετικό είναι στραβό
η θάλασσα είναι στραβή
το χαμόγελο είναι στραβό
ο πόνος είναι στραβός
τα σταφύλια στραβά
τα χείλια στραβά
και τα όνειρα στραβά
ο παράδεισος στραβός
( δεν υπάρχει άλλος παράδεισος)
μου αρέσει η στραβή αναρχία
η μέρα είναι στραβή
και η νύχτα είναι στραβή!
η περιπέτεια είναι στραβή
Και δεν μου αρέσουν οι ευθείς άνθρωποι
ο ευθύς κόσμος
οι ευθείες ιδέες…
Σε μένα αρέσουν τα στραβά χέρια
τα στραβά ποιήματα
οι στραβές ώρες
η παρατήρηση είναι στραβή
τα όργανα είναι στραβά
όχι στα μαχαίρια , όχι στους νομούς
δεν μου αρέσουν οι νομοί, γιατί είναι ευθείς
δεν μου αρέσουν τα ευθέα πράγματα
οι στραβές αναπνοές
τα στραβά φιλιά
τα στραβά χάδια
Και η υπομονή είναι στραβή
Το ψωμί είναι στραβό
και η κριτική ευθεία…
Δεν μου αρέσουν τα ευθέα πράγματα
ούτε οι ευθείες γραμμές
χάνονται
όλες οι ευθείες γραμμές…
Δεν μου αρέσει ο θάνατος γιατί είναι ευθύς
είναι ότι πιο ευθύ και κρυμμένο
μέσα στην ευθύτητα των πραγμάτων…
Ούτε οι ευθείς δάσκαλοι
ούτε οι ευθείς δασκάλες
Ας απελευθερώσουμε τους στραβούς θεούς από τους δικαίους…
Το μπάνιο είναι στραβό
η αλήθεια είναι στραβή
και δεν αντέχω τις αλήθειες…
Να ζεις είναι στραβό
η ποίηση είναι στραβή
η κάρδια είναι στραβή
Έμενα μου αρέσουν οι στραβοί άνθρωποι
γιατί η πανούκλα είναι το καταφύγιο
των ευθέων ανθρώπων…

Penguin Cam

Live video from your iPhone using Ustream

The Art of Controversy (The Art of Always Being Right)

"Controversial Dialectic is the art of disputing, and of disputing in such a way as to hold one's own, whether one is in the right or the wrong - per fas et nefas.³ A man may be objectively in the right, and nevertheless in the eyes of bystanders, and sometimes in his own, he may come off worst. For example, I may advance a proof of some assertion, and my adversary may refute the proof, and thus appear to have refuted the assertion, for which there may, nevertheless, be other proofs. In this case, of course, my adversary and I change places: he comes off best, although, as a matter of fact, he is in the wrong."


here
http://www2.hn.psu.edu/faculty/jmanis/schopenhauer/Schopenhauer-5.pdf

or else links to specific chapters
http://coolhaus.de/art-of-controversy/

or plus audio
http://librivox.org/the-art-of-controversy-or-the-art-of-being-right-by-arthur-schopenhauer/

Παλιές σκέψεις αφιερωμένες στον Αλέξη

Δεν είπαμε ποτέ τι είναι ο έρωτας. Δεν μας ενδιέφερε ποτέ να απαντήσουμε στο γιατί αυτό είναι έρωτας και γιατί το άλλο όχι. Δεν συζητούσαμε ποτέ λογικά για τον συγκεκριμένο θέμα. Αναλωνόμασταν πάντα στα συναισθήματα, στα ένστικτα, στα χαμόγελα. Πότε στις σκέψεις, ποτέ στους φόβους και ποτέ στις συγγνώμες. Κι αν ποτέ δεν αναρωτηθήκαμε γιατί. Γιατί μας συνέβαινε αυτό; Ξεφεύγαμε επισήμως από τη λογική και τα πλαίσια μας, και το διασκεδάζαμε διακαώς! Μα γιατί βρε ζουμπουρλούδικα μου;

Απάντηση δεν βρέθηκε ποτέ! Απάντηση δεν αναζητήθηκε ποτέ! Απάντηση ποτέ δεν υπήρξε!
Κι όμως υπάρχει.;!

The Black Power Mixtape 1967- 1975

I just saw yesterday & I believe it's a must see for today!

Welcome to MindContagion.org

Dangerous times require dangerous minds.

This site is an indictment of the worlds current financial system. Only the facts of how the system operates are required to condemn it. In many instances the facts have to be extracted from multiple layers of obfuscation before the real operation of the financial system and the financial community becomes clear. Then again nobody said that it would be easy. 

This site is not yet another conspiracy theory site about secret societies running the Federal Reserve. There are more than enough of those to satisfy everyone. That is not to say that the "Magic Hand" of Adam Smith is in control of the financial market. That market mechanism disappeared a very long time ago. The few global financial movers and shakers don't have to have secret meetings, they don't have a common agenda to enslave the rest of the population. At least not a conscious agenda. They are themselves controlled by a different magic hand, the hand of greed. Most of the time they operate separately and greed makes their actions seem coordinated. Sometimes the do form cartels, trusts, and alliances, all to increase profits and if they can't increase their companies profits then they can at least increase their own wealth. 

The leaders of the financial industry have created a dysfunctional system which is now wrecking the global economy. This did not happen overnight, it was a long a slow process. The process involved lobbying government leaders to enact laws favorable to the financial industry, to remove regulations, to tighten regulations on the financial industries customers (at this point they might be called victims), and to reward their failures with even larger sums of money (bribes). Throughout history the failure of the financial industry had been spectacular and painful for the world. The industry tires to pass off their handiwork by claiming it is a natural business cycle and totally out of their control. Then from time to time this "business cycle" swings so far out of control that the financial industry, the banks, the hedge funds, the brokerage houses, and the insurance industry lose more money on their activities in the course of a few years than they have made in their entire history. When that happens we all lose because the rising tide doesn't raise all boats but a financial hurricane does sink them all together. 

The financial community can't perform this magic alone, even with the willing aid of the government. They need accomplices. They need the help of the people, people like you and me. We willing help them because we believe that there is no other system. In fact there is because the financial industry using it control of the government has taken away most other options. The financial industry has created the myth that the current economic system based on usury is the only workable system with no alternatives. The industry prefers a nicer term like credit to that of usuary but they are identical. Usuary is simply a means to create financial poverty for the many and wealth for the few. 

In order to continue to shift the wealth from the many to the few the monetary system today is propagated by a value system that is taught through propaganda. We are taught to value money not intelligence. We are taught to value money not innovation. We are taught to value money not compassion. We are taught to value money not morality. We are taught to gather wealth at any and at all costs, to the cost of our own well being, to the well being of the planet to the well being of everyone around us. 

Most everyone is aware that we live in an unequal world. Few realize, however, just how extreme the inequality has become or how fast the gap between the poor and the super rich is growing. The world now has more than 350 billionaires. Their combined net worth exceeds the combined net worth of the world's poorest two and a half billion people. This is but one manifestation of the extreme economic and social distortions created by the globalized free market economy. 

History proves a better world is possible when committed people work hard enough for it. It's how slavery was ended; workers won the right to organize and bargain collectively; women gained equal suffrage to men, control of their own bodies (which they are quickly losing), and more rights (but not equal rights) and status in the work force; blacks and other minorities won important civil rights; and politicians once enacted important social legislation if only out of fear of what might happen if they didn't. 

Today's world is the corrupted world of both the neoconservative and neoliberal "free market" capitalism. Capitalism under the total control of giant corporations; that benefits the privileged few alone causing great human misery and despair. Creating a despotic world that can't endure nor must we allow it to much longer; one with endless wars for power and profit; where people are commodities to be used as needed and discarded like trash when they're not; with no concern for preserving an ecology able to sustain us and which won't much longer because we're destroying it and ourselves for profit; where essential human needs don't matter under an economic model only valuing private gain; where democracy is incompatible with predatory capitalism. A world no one should want to live in or ever have to; one we must change or perish. In the language of capital, that's the bottom line. Only a mass movement of committed people can change that world. 

Most of us have forgotten the real wealth all around - the fertile soils, the great forests, the minerals and cattle. The fundamentals of the productive economy.

“When all the trees have been cut down, when all the animals have been hunted, when all the waters are polluted, when all the air is unsafe to breathe, only then will you discover you cannot eat money.” [ 1 ]

We are regularly assured by the world's power brokers that they are fully committed to equality and sustainability so long as economic growth and the expansion of free trade are not compromised by governmental restraints on the market. So sacred have growth and free trade become in our modern culture that only rarely do we find the courage to ask why they should be given precedence over the needs of people and nature. Why should we consider elevating the importance of growth and trade at all except to the extent that they serve people and nature? 

By now it is more than obvious to the majority of the people on this planet that economic growth and free trade are not leading us toward economic justice and environmental sustainable. To the contrary, they are taking us in the direction of increasing economic injustice and environmental unsustainability. The debates over jobs versus the environment miss a basic point. Assuring everyone the means to meet their basic needs and achieving a sustainable balance with the environment are mutually supportive goals. There are powerful theoretical arguments why, in a resource scarce world, neither is possible without the other. There is, however, an irreconcilable conflict between the goal of creating economically just and environmentally sustainable societies and embracing sustained economic growth, unregulated markets, and free trade as the organizing principles of public policy. The resulting policies are well suited to producing more millionaires and billionaires. They are ill suited to achieving justice and sustainability. 

[ 1 ] Cree prophecy. http://www.unahi.org/quotes/native-american-quotes.htm

© Copyright John Doe

Mysterious-paper-sculptures

One day in March, staff at the Scottish Poetry Library came across a wonderful creation, left anonymously on a table in the library. Carved from paper, mounted on a book and with a tag addressed to @byleaveswelive - the library's Twitter account - reading:

It started with your name @byleaveswelive and became a tree.… ... We know that a library is so much more than a building full of books… a book is so much more than pages full of words.… This is for you in support of libraries, books, words, ideas….. a gesture (poetic maybe?)

Next to the 'poetree' sat a paper egg lined with gold and a scatter of words which, when put together, make "A Trace of Wings" by Edwin Morgan.


Nobody knew where it came from, nor was anyone forthcoming with information in person or online, despite a fair amount of local news coverage.


It looked like this was a one-off, a beautiful and delicate piece of art created by a fan of the Poetry Library. Until, in late June, the National Library of Scotland found themselves the recipient of a similar piece.


A gramophone and a coffin, sculpted from a copy of Ian Rankin's Exit Music, and again deposited anonymously. The tag in this case read:

For @natlibscot - A gift in support of libraries, books, words, ideas..... (& against their exit)

And soon afterwards, the Filmhouse had a pleasant surprise!



This time the sculpture is a complex scene in a paper cinema; punters arrayed on seats watching men and horses coming alive from the screen and charging outwards.


The tag?

For @filmhouse - A gift in support of libraries, books, words, ideas..... and all things *magic*

in early July the Scottish Storytelling Centre found a dragon nesting in a window.




Once again carved from a Rankin novel, they don't know how long it might have been sitting there unnoticed as it's quite well hidden. Perhaps the loveliest tag so far:

For @scotstorycenter - A gift in support of libraries, books, works, ideas..... Once upon a time there was a book and in the book was a nest and in the nest was an egg and in the egg was a dragon and in the dragon was a story.....




One, addressed to @edbookfest (the Book Festival), was left on one of the signing tables in the Bookshop.


The tag on this reads:

To @edbookfest 'A gift' This is for you in support of libraries, books, words, ideas...... & festivals xx
It includes a teabag filled with cut out letters, on the tag of which are the words "by leaves we live". The cup on the top has a swirl of words which read " Nothing beats a nice cup of tea (or coffee) and a really good BOOK", and on the 'tray' next to the cupcake it says "except maybe a cake as well".






The other, addressed to @edincityoflit (UNESCO Edinburgh City of Literature), was secreted about their stand in the entrance tent.


To @edincityoflit 'A gift' LOST (albeit in a good book) This is for you in support of libraries, books, words, ideas.... "No infant has the power of deciding..... by what circumstances (they) shall be surrounded.. Robert Owen
Intriguingly, this is crafted from a copy of The Private Memoirs and Confessions of a Justified Sinnerby James Hogg.



The tag reads:

This book is not only a favourite of the City of Literature team but is also known to have been an influence on Ian Rankin's work. So far quite a few of these sculptures have overt links to Mr Rankin, suggesting this is no coincidence. As Ian was due on site later in the day and had not yet met any of these creations face to face, the @EdinCityofLit team introduced him to their new baby.


Another has appeared in the Central Lending Library on George IV Bridge.


Taking the form of a book with a magnifying glass mounted atop it (made of paper of course!) it was left on a shelf and was unreported for at least a couple of days.


For Central Library ‘A Gift’ @Edinburgh_CC This is for you in support of libraries, books, words, ideas…. LIBRARIES ARE EXPANSIVE
The word ‘expensive’ has had the E crossed out and replaced with an A. No question of the creator’s views on library cuts… The tag then notes, “Words on book – Edwin Morgan”. No talk of Rankin this time!



UPDATE 20/09/11

The Edinburgh Evening News claims to have discovered the identity of the sculptor. The general view is that We Don't Want To Know...

Feeling Disconnected...?

\

It's a big shock.

It's a huge challenge.

It's remarkable.

It's disastrous.

Being disconnected...

is revolutionary. 

"When a government shuts down the internet, you' ll know it is time that you shut down the government" 

Mina Daniel RIP -خالد إلى الأبد - إهداء لروح مينا دانيال

Ο Μίνα Ντάνιελ (Mina Daniel) ήταν χριστιανός, ακτιβιστής και μπλόγκερ. Πήρε μέρος στην αιγυπτιακή εξέγερση. Δολοφονήθηκε από άνδρες του αιγυπτιακού στρατού την Κυριακή 9 Οκτωβρίου στο Κάιρο. Ήταν 22 ετών.

Όλοι σας μισείτε ο ένας τον άλλον...

What we are capable of

Μια Ελληνοαμερικανίδα στο Δουβλίνο

τι έχω μάθει έως τώρα…

1) Η ευγένεια δεν πέθανε μετακόμισε απλά στην Ιρλανδία ( μα να πέφτεις επάνω τους και να σου ζητάνε και συγγνώμη?)
2) Το δεύτερο όνομα του Δουβλίνου είναι guinness (μέχρι και μαγαζιά με σουβενίρ της guinness υπάρχουν καλά δεν το συζητώ για τις pub)
3) Πρέπει να έχεις πάντα μαζί σου ψιλά εάν θέλεις να μετακινηθείς με τα λεωφορεία διότι ρέστα δεν δίνουν
4) Λατρεύουν το ποτό και ειδικά τις μπίρες και ειδικά (φυσικά) την guinness
5) Δεν υπάρχουν πουθενά σκουπίδια κάτω (οκ υπερβάλω αλλά είναι πολύ λίγα)
6) Έχουν άπειρα πανέμορφα πάρκα που τα προσέχουν παρά πολύ
7) Είναι παρά πολύ φιλικοί σε βοηθάνε, σου πιάνουν την κουβέντα, χαμογελάνε και σε χαιρετάνε ακόμα και εάν απλά περνάς διπλά τους στον δρόμο
8) Είναι πολύ περήφανοι για τον τόπο τους και την ιστορία τους χωρίς όμως να νομίζουν ότι είναι ανώτεροι από άλλους λαούς
9) Έχουν απίστευτη αγάπη με την μουσική σε όλους τους δρόμους υπάρχουν άνθρωποι που παίζουν μουσική και είναι αδιανόητο να κάνεις βόλτα στις pub και να μην πετύχεις κάνα 5αρι live 10) Τις τελευταίες μέρες (έτσι μου είπαν δλδ) εμφανίζονται σε διάφορα σημεία τις πόλης μικρές άκυρα-όμορφες προτάσεις φτιαγμένες με πλακάκια δεν ξέρουμε ποιος το κάνει αλλά έχω σκάσει να μάθω…. όταν ξέρω περισσότερα θα σας ενημερώσω

Still I Rise

(Kevin A. Williams aka WAK)

You may write me down in history
With your bitter, twisted lies,
You may trod me in the very dirt
But still, like dust, I'll rise.

Does my sassiness upset you?
Why are you beset with gloom?
'Cause I walk like I've got oil wells
Pumping in my living room.

Just like moons and like suns,
With the certainty of tides,
Just like hopes springing high,
Still I'll rise.

Did you want to see me broken?
Bowed head and lowered eyes?
Shoulders falling down like teardrops,
Weakened by my soulful cries?

Does my haughtiness offend you?
Don't you take it awful hard
'Cause I laugh like I've got gold mines
Diggin' in my own backyard.

You may shoot me with your words,
You may cut me with your eyes,
You may kill me with your hatefulness,
But still, like air, I'll rise.

Does my sexiness upset you?
Does it come as a surprise
That I dance like I've got diamonds
At the meeting of my thighs?

Out of the huts of history's shame
I rise
Up from a past that's rooted in pain
I rise
I'm a black ocean, leaping and wide,
Welling and swelling I bear in the tide.

Leaving behind nights of terror and fear
I rise
Into a daybreak that's wondrously clear
I rise
Bringing the gifts that my ancestors gave,
I am the dream and the hope of the slave.
I rise
I rise
I rise.

(Maya Angelou)

{...waiting for some irish post} 

Το ταξίδι της φάλαινας....

Στίχοι: Βήτα Κωνσταντίνος
Μουσική: Στέρεο Νόβα
Πρώτη εκτέλεση: Στέρεο Νόβα


Ζεστό καλοκαίρι, κρατάς ακόμα
Κίτρινο αέρα φυσάει ένα μεγάλο στόμα
Απ' το ραδιόφωνο οι εκφωνητές ασκούν υπεροχή
Ανασταίνουν και θάβουν χωρίς καμιά διακοπή
Ασταμάτητα κανάλια τρώνε το μυαλό μας
Έχουμε χάσει τόσα που δεν ξέρουμε τι είναι δικό μας
Οι φτωχοί ξέρω πως είναι περισσότερο φτωχοί
Κι οι πλούσιοι βαριούνται την τρελή τους ζωή
Μέσα από έντυπα μας καλούν να ζήσουμε μια άλλη ζωή
Μα είναι ζωή αυτή;
Όταν μια οικογένεια ζει μ' ένα μισθό εκατό χιλιάδες
Οι τύραννοι χαϊδεύουν κοιλιές μεγάλες
Και δεν είναι μόνο αυτό, μας κυνηγούν χιλιάδες μάρκες
Έξτρα φόροι, έξτρα Φ.Π.Α., έξτρα σκατά
Κι ένας πόλεμος δίπλα μας που κανείς δεν τον σταματά
Και κανείς δε διακινδυνεύει
Η αγάπη μάς διαφεύγει
Κι αντί γι' αυτό ψιθυρίζουμε διαφημίσεις
Χρησιμοποιούμε το σεξ για ν' αποφύγουμε τις σχέσεις
Κι απ' το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά
Σ' ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά
Κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες
Είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ μου τα χάλασες...

Σαν κατεψυγμένα κρέατα πουλιούνται τα πρότυπα
Ταυτιζόμαστε με ήρωες κι αλλάζουμε πρόσωπα
Πολύ αργά καταλαβαίνουμε πως ήταν σαν μια στύση που πέφτει
Ένα εκατομμύριο στερεότυπα που δεν έχουν πια καμιά γεύση
Με κάνουν ν' απορώ πώς στεκόμαστε αδιάφοροι στο ψέμα
Γιατί χάνουμε χρόνο όταν μέσα μας τρέχει το αίμα
Σαν οδοντόπαστες λιώνουμε μπροστά απ' την τηλεόραση
Κοιτάμε εικόνες έχοντας χάσει την αρχική όραση
Κοιτάζοντας τα ιδρωμένα πρόσωπα κάθε γλείφτη
Καθαρίζουμε φρούτα για να διατηρούμε την αργή μας σήψη
Καθαροί στρέιτ γιάπις διασχίζουν λεωφόρους
Περήφανα στήνουν το μέλλον με δικούς τους όρους
Σαν έξυπνοι βλάκες φέρνουν τη ντροπή της εκπαίδευσης
Κι από μια περιστρεφόμενη θέση καμαρώνουν γι' αυτή τη δικαίωση
Το 2000 η μόδα θα τους θέλει ντυμένους με δερμάτινα
Πιο γυμνασμένους
Να κυβερνούν κατώτερα όντα άτιμα
Κι απ' το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά
Σ' ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά
Κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες
Είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ μου τα χάλασες...

Στην πίστα του αεροδρομίου έχει νυχτώσει
Ένα εκατομμύριο αστέρια φωτίζουν ό,τι μ' έχει πληγώσει
Ένας φίλος μου απόψε εγκαταλείπει αυτή τη χώρα
Κατά βάθος λυπάται μα δε βλέπει και την ώρα που η ζωή του θ' αλλάξει
Όταν τ' αεροπλάνα πετάνε
Η γη απλώνεται και οι άνθρωποι ξεχνάνε
Είναι τρομερό το θέαμα
Η αίσθηση αυτή ότι πετάς
Δεν έχω άλλη εκλογή
Ένα κίτρινο ταξί περιμένει
Φυσάει, θα χειμωνιάσει
Δύο ώρες και ξημερώνει
Συννεφιασμένη Κυριακή
Πρώτη μέρα του χειμώνα
Σκέφτομαι τους πιο σημαντικούς ανθρώπους αυτού του αιώνα
Απ' το δεξί καθρεφτάκι ο κόσμος μένει πίσω
Ποτέ δεν είχα τίποτα κι απόψε θέλω να σε φιλήσω
Να μείνεις στα μάτια μου σαν άδειο τοπίο
Να κάνουμε έρωτα στο αστεροσκοπείο
Κουλουριασμένοι σαν μπάλα να εκτοξευτούμε
Μέχρι που ειρηνικά στο διάστημα να κοιμηθούμε
Κι απ' το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά
Σ' ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά
Κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες
Είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ...

Ένα στα γρήγορα με επιφύλαξη

Πάει καιρός που σκέφτομαι πολύ ότι και αν σημαίνει αυτό. Οι εισερχόμενες πληροφορίες που γεμίζουν το κεφάλι μου είναι πάρα πολλές και ενώ αυτό είναι πολύ κουραστικό δεν μπορώ να το σταματήσω. Δεν μπορώ να τις μπλοκάρω, δεν γίνεται…

Γενικεύοντας αυτό το σκεπτικό αναρωτιέμαι αν αυτό είναι το κλειδί των ημερών. Εκ των πραγμάτων, κάποτε όλοι μιλούσαν για την εποχή της πληροφορίας – ακόμα αυτή διανύουμε;!- και μετά προστέθηκε και η παγκοσμιοποίηση που πλέον είναι κάτι το ξεπερασμένο –παρ’ όλο που υπάρχουν άνθρωποι που κάθε άλλο παρά συμμετέχουν συνειδητά σε αυτήν. Οι πληροφορίες άρχισαν να διαχέονται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, να αλλοιώνονται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο και γενικά υπάρχουν τρόποι πολλοί να πω αυτό που θέλω να πω. Όλο αυτό οδήγησε στο συνειδητό ή ασυνείδητο, στο εσκεμμένο ή μη ξεδιάλεγμα των πληροφοριών τόσο σε ατομικό επίπεδο όσο και σε συλλογικό όσο και σε χωροταξικό και ότι άλλο περιορισμό θέλει ο καθένας. Έτσι, από συνήθεια ή και όχι, κάποιοι άνθρωποι έμεναν πιο ενημερωμένοι, πιο προκατειλημμένοι, με περισσότερο «ενδιαφέρον» ή και ζήλο ενώ άλλοι  πιο ανήμποροι, πιο μικροί και πιο άσχετοι. Το αν αυτό ή όχι είναι κατακριτέο, θα το κρίνει ο καθένας μας ατομικά.

Η συνέχεια της ιστορίας λέει πως μερικοί άνθρωποι κάποια στιγμή ένιωσαν αδικημένοι για διάφορους δικούς τους λόγους. Ένιωσαν πως κάποιος εκμεταλλεύεται την πληροφορία, αποκτά την πρόσβαση και αποφασίζει για αυτόν χωρίς αυτόν. Ξεκίνησε, λοιπόν ένας αγώνας για την συλλογή διαφόρων πληροφοριών, που είναι μεν γνώστες αλλά μόνο σε μερικούς, και την διασπορά τους στις εγχώριες και παγκόσμιες κοινωνίες. Πολλά είναι τα εργαλεία που βοήθησαν σε αυτό, αλλά η καταγραφή τους εδώ δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία.

Σήμερα λοιπόν, 11/07/2011 υπάρχουν  πολλοί, πολλοί άνθρωποι που παρ’ όλο που είναι Δευτέρα –ξεκινάει μια ακόμα κουραστική εβδομάδα, μπλιαχ- και παρ’ όλο που είναι καλοκαίρι- ε για μερικούς παίζει ρόλο, ξέγνοιασα και έτσι-  αναζητούν τις πληροφορίες της ημέρας όχι συμβατικά αλλά πολυσυλλεκτικά και αυθόρμητα. Τους συναντάς σίγουρα στο διαδίκτυο, θα τους συναντήσεις και στην πλατεία το βράδυ. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που ξύπνησαν μια μέρα ή γεννήθηκαν μια μέρα και άκουσαν διάφορα και σκάλωσαν και είπαν ασύντακτα: «Ρε παιδιά, κάτι παίχτηκε τώρα, δεν ξέρω. Τι παίχτηκε ρε παιδιά;» με τόση ένταση, τόσο πάθος και  τόσο μεγάλη απορία που κανένας λεξικογράφος δεν θα μπορούσε να φανταστεί! Και συνέχισαν: «Ρε παιδιά, συγγνώμη. Την παλεύουν οι άνθρωποι; Δεν υπάρχουν, ρε φίλε!» για να τρομάξουν ακόμα περισσότερο κάθε λογής φιλόλογο.

Τέλος, γυρνώντας στο αρχικό μου ερώτημα μήπως το κλειδί είναι να φτάσουν όλοι σε αυτό το σημείο; Μήπως το κλειδί είναι στην διάχυση των πληροφοριών προς όλες τις κατευθύνσεις; Μήπως το κλειδί είναι η εξωστρέφεια; Αυτό φυσικά συμβαίνει! Στα κοινωνικά δίκτυα για παράδειγμα έχεις τη δυνατότητα να παρακολουθήσεις εξαιρετική και πολυσυλλεκτική ροή πληροφοριών. Σημειωτέον, εγώ προσωπικά δεν προτίθεμαι να μετανιώσω που έχω μοιραστεί προσωπικές μου πληροφορίες με ορισμένα headquarters -ίσως όχι μόνο.

Εδώ δεν κατακρίνονται συγκεκριμένα τα Μ.Μ.Ε, οι πολιτικοί, οι επιχειρηματίες και οι λοιποί που θα έχετε σίγουρα ακούσει, αλλά ο οποιοσδήποτε. Ο οποιοσδήποτε είναι ένα απροσδιόριστο σύνολο ανθρώπων που υπάρχουν και τους ξέρουμε, αλλά μπορεί και όχι. Ο οποιοσδήποτε είναι ένα σύνολο μυστηριώδες και ξεκάθαρο ταυτόχρονα. Όταν, λοιπόν, ο οποιοσδήποτε δεν θα είναι σε θέση να ελέγξει ένα σημαντικό μέρος της παρουσίασης της πληροφορίας  και αυτή θα διοχετεύεται παντού και ευρέως, τότε δεν θα μπορεί να ελέγξει τίποτα και τότε θα γίνει αυτό που λέμε επανάσταση.  Ε;

We are Anonymous

Ορίστε μια απάντηση...

Σύνταγμα 30/06/2011 Λαϊκή Συνέλευση

Γιατί την βία δεν την φοβήθηκα,

πλέον δεν την φοβάμαι.

Ήρθε από παντού και άδικα και δίκαια,

και εγώ ήμουν ήρεμος.

Δεν πανικοβάλομαι, δεν εγκαταλείπω,

δεν έχω τίποτα να χάσω.

Θα προσπαθώ να σε κάνω να καταλάβεις,

παρόλο που είσαι εμφανώς χαζός.

Δεν είναι κακό...

Και ο χαζός κάποια στιγμή ωριμάζει!

Αφεντικά και Δούλοι...

"Αφεντικό, ανοίγετε την πόρτα;" φώναζε από το βάθος.
"Αφεντικοοό, αφεντικό ανοίγετε την πόρτα; Παρακαλώ, αφεντικό!"
Το αφεντικό δεν αντέδρασε. Έμοιαζε σαν να μην ακούγε.
"Αφεντικό!"
Κανένας δεν έδειξε να συμμερίζεται την ανάγκη μιας ανοιχτής πόρτας.
Κάνεις δεν προσπάθησε να πει τίποτα.
Κανείς δεν μετέφερε το αίτημα αυτό σε ένα αφεντικό που για κάποιο λόγο δεν άκουγε.
Ούτε εγώ και δεν έχω δικαιολογία.
Σκεφτόμουν: "Αφεντικό!" Μα γιατί αφεντικο;
Κάποιος αντέδρασε.
Κάποιος είπε "Ανόιγετε λίγο την πόρτα!"
Μία και μοναδική φορα σε άπταιστα ελληνικά αλλά το αφεντικό δεν άκουσε και πάλι.
Το αφεντικό συνέχισε να δουλεύει.
Κι έτσι κατέβηκε στην επόμενη στάση.
Κι όλοι κατεβήκαμε στις επόμενες στάσεις.
Έμεις από επιλογή, αυτός από ανάγκη.
Και το αφεντικό πήγε σπίτι του.