Μέρες Γιορτινές- Μέρες Αργίας

Inspiring people

επέτειο του Πολυτεχνείου

Νοέμβρης και δέκα επτά, πρέπει για να μιλήσω;
Ή μήπως από σεβασμό θα πρέπει να σιωπήσω;

Και τι να γράψω άραγε; Για το Πολυτεχνείο;
Μήπως το καταντήσανε το θέμα αυτό γελοίο;

Να πω γι' αυτούς στη φυλακή που τ' ακριβοπληρώνουν;
Ή για τους άλλους, στη βουλή, που το εξαργυρώνουν;

Ψωμί, Παιδεία, Λευτεριά να βγω και να φωνάξω
ή να χωθώ στο σύστημα κι ότι μπορώ ν' αρπάξω;

Όσοι με τις αξίες του τότε γαλουχηθήκαν,
για μια πεντάρα οι πιο πολλοί μήπως ξεπουληθήκαν;

Λέτε να εμφανίστηκαν τόσοι πολλοί «κουμπάροι»,
γιατί από χρόνια σίγησε το σαρανταπεντάρι;

Λέτε να είναι η σιωπή χρυσός, όπως μας λένε
ή με αυτή βολεύονται πάντα αυτοί που φταίνε;

Μήπως ο φόβος τελικά τα έρημα φυλάει
και η Δημοκρατία μας κατά διαόλου πάει;

Πού είναι η ισότητα; Ποιά η Δικαιοσύνη;
Υπάρχει κάτι υγιές, όρθιο να 'χει μείνει;

Τα κεκτημένα μιας ζωής απεμπολούνε τώρα.
Ειν' η χειρότερη γενιά που πέρασε απ' τη χώρα.

Ήτανε αντιδραστικοί «κωλόπαιδα», «αλήτες»
και γίνανε παχύδερμα «φιλήσυχοι» πολίτες.

Δηλώσανε υπακοή «πιάσαν» την ευκαιρία
κι από το «περιθώριο» πήραν την εξουσία.

Για να χαρούν τ' αφεντικά βάζουν λυτούς δεμένους
τους νέους να κρατήσουνε βωβούς κι υποταγμένους.

Με στόμφο τώρα ομιλούν, τους λένε να λουφάξουν,
αλλιώς τους μπάτσους αμολούν τα «νόμιμα» να πράξουν.

Οι νέοι τότε ελπίζανε, τώρα απελπισμένοι
τα βλέπουν μαύρα γύρω τους, νοιώθουνε προδομένοι.

Αισθάνονται αδιέξοδο και κάτι να τους πνίγει
και αντιδρούν που τα καλά απολαμβάνουν λίγοι.

Τους επιβάλουν την σιωπή, καλλιεργούν τον τρόμο,
μα Η ΕΞΟΝΤΩΣΗ ΙΔΕΩΝ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΝΟΜΟ.
άλικος

Εκλογές 2010

Δεν ήθελα να το κάνω αυτό! Ήθελα όλοι να ξέρουν από μόνοι τους ότι δεν πρέπει...Δεν πρέπει!

Είμαστε όλοι απογοητευμένοι, ξενερωμένοι, αγέλαστοι, μικροί. Νίωθουμε όλοι περίεργα, κάπως, αλλού και πάρα πολύ μικροί. Κανείς δεν νοιάζεται πλέον για εμάς... Αλλά στην πραγματικότητα ούτε κι εμείς οι ίδιοι νοιαζόμαστε για εμάς...Αλήθεια! Πιστεύετε πως νοιαζόμαστε;

Δεχόμαστε παθητικά τους λόγους τους, τα θέλω τους, τα όραματα τους... Υπήρξαν μέρες, βδομάδες, μήνες που βρίσαμε, εκνευριστήκαμε, φωνάξαμε και νιώσαμε έτοιμοι για κάτι άλλο, διαφορετικό. Υπήρξαν μέρες που κάναμε πίσω, φοβηθήκαμε, μετανιώσαμε. Μετά είδαμε πως... δεν υπάρχει ελπίδα! Αποφασίσαμε πως δεν υπάρχει ελπίδα! Και μείναμε εκεί... Εκεί που δεν υπάρχει ελπίδα! Και αφού δεν υπάρχει ελπίδα, δεν υπάρχει και νόημα...

Και αφού δεν υπάρχει νόημα, τι κάνουμε εδώ;; Αυτοί, τι θέλουν απο εμάς ,ενώ εμείς δεν θέλουμε από αυτούς τίποτα απολύτως;;; Αχ, να μπορούσαν να εξαφανιστούν...χωρίς να κάνουμε τίποτα...απλά να φύγουν από εδώ!Δεν γίνεται όμως! Λυπούμαστε...

Είμαστε φυσικά και με μεγάλη σιγουριά θα συνεχίσουμε να είμαστε στο ίδιο έργο θεατές...Ναι οκ, αλλά είμαστε θεατές!! Θέατες γαμώτο... Ούτε σεναριογράφοι, ούτε σκηνοθέτες, ούτε ηθοποιοί! Απλοί θεατές!!! Παρακολουθούμε την ίδια ακριβώς παράσταση χρόνια τώρα... και εξακολουθούμε να την παρακολουθούμε. Μπορεί να βαριόμαστε, μπορεί να κοιμόμαστε, μπορεί να χαζεύουμε αλλά είμαστε εκεί κάθε φορά.
 

Την επόμενη φορά δεν θα πάμε...Αλλά αφού μας αρέσει το θέατρο! Τυγχάνει να είναι μια τέχνη που αγαπάμε. Και αυτή είναι η μόνη παράσταση που παίζεται... Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν; Εγώ λέω να πάμε στις πρόβες και να κάνουμε προτάσεις για να εξελίξουμε αυτήν την παράσταση! Εν ανάγκη να γίνουμε ηθοποιοί, σεναριογράφοι και σκηνοθέτες ή ίσως απλά να αλλάξουμε τα σκηνικά;;; Να ανεβάσουμε δική μας παράσταση;;; Κι αυτό γίνεται! Δεν έχει σημασία τι, που, πως, γιατί... ας κάνουμε όλοι από κάτι και του χρόνου θα δούμε μια τελείως διαφορετική παράσταση όσο ίδια με την προηγούμενη κι αν μοιάζει!!!

Ε λοιπόν, θα σας το πω πως υπάρχει ελπίδα, πως η ζωή έχει νόημα και πως δεν είναι όλοι ίδιοι! Εμείς δεν είμαστε ίδιοι, εγώ κι εσύ, εμείς και αυτοί δεν είμαστε ίδιοι! Δεν έχει σημασία πως θα βρει ο καθένας μας τον δρόμο του και πως θα ενεργήσει! Το θέμα και η ουσία είναι στην ενέργεια, στην δράση ή και στην αντίδραση! Η απάθεια και η παθητικότητα σημαίνουν απλά στασιμότητα. Όποιος έχει εντοπίσει το πρόβλημα και θέλει να το λύσει, καλείται να κάνει κάτι γι’ αυτό!

Επιτέλους, 40% και 50% και 60% αποχή δεν βοηθάει κάνεναν και ούτε και κατακρίνει κάτι. Σημαίνει «καντε ότι θέλετε, είστε ηλίθιοι, σας βαρέθηκα». Ε και;;; Ε ΚΑΙ;;; ΣΤΑ ΑΡΧΙΔΙΑ ΤΟΥΣ! Εντάξει θα τους τσούξει λίγο αλλά τι περιμένετε;;; Οι ίδιοι θα είναι εκεί που είναι και τώρα...κι αυτό γιατί ΑΥΤΟΙ σίγουρα θα ψηφίσουν, ΕΜΕΙΣ;;; Θα κάνουμε τις δουλειές μας, θα πάρουμε την άδεια μας και θα παρακολουθήσουμε τι θα αποφασίσουν για εμάς;;; Ε τότε είμαστε μακράν άξιοι της μοίρας μας και προτίνω να οργανώσουμε ομαδική αυτοκτονία!

Κάποτε κάποιοι και κυριώς κάποιες δεν είχαν δικαίωμα να ψηφίσουν, και έδωσαν αγώνες για να αποκτήσουν αυτό το δικαίωμα! Τώρα το δικαίωμα αυτό μοιράζεται απλόχερα και αυθαίρετα! Κάποτε οι εκλογές ήταν ένα σοβαρό πολιτικό γεγονός και όχι ένα πανηγύρι!

Αχ, ας εκτιμήσουμε το τελευταίο και το πρώτο και το κύριο δημοκρατικό μας δικαώμα. Ας το κάνουμε υποχρέωση όχι του νόμου, αλλά του ατόμου μας ως μέλος της κοινωνίας, του κράτους, του κόσμου! Ας είμαστε αισιόδοξοι πως μπορούμε!

Επιλογές υπάρχουν...Μίκρα σχήματα, ατομικές προσπάθειες, συλλογικές προσπάθειες, ΑΚΥΡΟ και στην έσχατη ΛΕΥΚΟ! Εκ των πραγμάτων η Αποχή δεν προσμετράται μες την κάλπη! Είναι ένα ποσοστό εκτός εκλογικού αποτελέσματος, απλά διαφοροποιεί το δείγμα του εκλογικού σώματος και στο κάτω-κάτω έχουμε τόσα προβλήματα με την Αποχή θα ασχολούμαστε;;;

Άσε που εν τέλη, θα πρέπει να αποδείξετε πως Απέχατε από πεποίθηση και δεν πήρατε την απόχη να πάτε για ψάρεμα!

Εγώ μια φορά θα το ρίξω το φακελάκι μου,  ίσως γιατί απλά βρήκα τι θα ψηφίσω, ίσως γιατί απλά έχω φαντασία ,ίσως γιατί ακόμα ελπίζω...!

Φθινοπώριασε- Αρθούρος Ρεμπώ

Φθινοπώριασε- Αρθούρος Ρεμπώ

Φθινοπώριασε…
Προς τι όμως η ανάγκη για παντοτινό ήλιο;
Εμείς είμαστε στρατευμένη στην ανακάλυψη του θείου

φωτός…
Μακριά από τους ανθρώπους που φθίνουν με τις εποχές…
Φθινόπωρο…
Η βάρκα μας μετέωρη μες στην ασάλευτη ομίχλη
Επιστρέφει στο λιμάνι της δυστυχίας…
Στην απέραντη πολιτεία με τον ουρανό λεκιασμένο
από φωτιά και λάσπη…
Κουρέλια που σαπίζουν…
Μουσκεμένο στη βροχή ψωμί….
Μέθη… Μέθη… Μέθη…
Και χιλιάδες έρωτες που με σταύρωσαν…
Δε θα σταματήσει πια αυτή η λάμια
να εξουσιάζει εκατομμύρια ψυχές και σώματα νεκρών
που θα αντιμετωπίσουνε τη θεία κρίση…
Ο εαυτός μου…
Κοιτάζω πάλι τον εαυτό μου…
Κοιτάζομαι ξανά…
Το δέρμα μου φαγωμένο από το πύο και την πανούκλα…
Τα μαλλιά μου σκουλήκια
και στην καρδιά μου παντού σκουλήκια …
Ξαπλωμένος ανάμεσα σε άγνωστους χωρίς ηλικία, χωρίς
αισθήματα…
Θα μπορούσα να πεθάνω εδώ…
Τι φριχτή ανάμνηση…;;
Σιχαίνομαι την κακομοιριά και ο χειμώνας με τις ανέσεις

του με φοβίζει…
Καμιά φορά βλέπω στον ουρανό απέραντες ακτές…
Πλημμυρίζουν από χαρούμενα έθνη ντυμένα στα λευκά…
Από πάνω μου ένα μεγάλο χρυσό καράβι με τις

πολύχρωμες σημαίες του
Να ανεμίζουν στην πρωινή αύρα…
Επινόησα όλες τις γιορτές…
Έζησα όλους τους θριάμβους… Όλα τα δράματα…
Προσπάθησα να δημιουργήσω καινούργια λουλούδια…
Καινούργια άστρα… Καινούργια σώματα… Καινούργιες

γλώσσες…
Πίστεψα ότι απέκτησα υπερφυσικές δυνάμεις…
Και λοιπόν;;;
Πρέπει να θάψω μια για πάντα τη φαντασία μου και τις
αναμνήσεις μου…
Η μεγάλη δόξα του καλλιτέχνη έχει πάει περίπατο…
Θα ζητήσω συγγνώμη που έζησα μες στο ψέμα και

φύγαμε…
Ούτε ένα αγαπημένο χέρι….
Ούτε ένα..;
Πουθενά βοήθεια…
Πουθενά..;

Συγγνώμη, αλλά γιατί κανείς δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του;;;

 

 Ποιος ειμαί εγώ; Και ποιος είσαι εσυ; 

Ποια είναι η σχέση μας και ποια τα όρια της;

Τι μπορώ να κάνω, να λέω να σκέφτομαι και τι μπορείς εσυ; 

Πότε τα ορίσαμε όλα αυτά και δεν το θυμάμαι;;;

Κάνω κάτι λάθος; 

Οκ, αν το κάνω θα ζητήσω ταπείνα συγγνώμη, αλλά εύλογα αναρωτιέμαι στο κατόπι, εμένα γιατί δεν μου ζητάνε συγγνώμη; 

Οχί εντάξει την ξέρω την λέξη, την έμαθα από μικρή και ξέρω να την χρησιμοποιώ πολύ καλά μάλιστα.

Ο διάλογος:

       -Συγγνώμη! 

       -Μην ζητάς συγγνώμη!

είναι κάτι παραπάνω απο τετριμένος! 

Ναι είπαμε εγώ ζητάω συγγνώμη... τόσο που φτάνω σε σημείο να αναρωτιέμαι! 

Μήπως είμαι λίγο ...μαλάκας;;; Όχι επείδη ζητάω συγγνώμη. Ίσως γιάτι δεν προκαλώ τους άλλους να μου ζητήσουν συγγνώμη ότι και να αφορά αυτη! 

Ναι, είναι μια άποψη και αυτό :η συγγνώμη προκαλείται!

Από την άλλη, δεν νιώθω ότι πρέπει να μου ζητήσουν συγγνώμη γι' αυτό και δεν την αποζητώ. Άκομα και όταν με έχουν πληγώσει βαθύτατα μία συγγνώμη δεν μου λέέι κάτι. Κάλε μου άνθρωπε, να μάθεις να είσαι προνοητικός!

Είναι μια λέξη! Το παραδέχομαι την λέω και μπορω να καταλάβω κάποιον που θα θεωρήσει τελείως υποκριτικό το ότι δεν την δέχομαι είτε από συγκυρία είτε από άποψη...

Ο αντίστοιχος διάλογος είναι:

-Συγγνώμη!

-Θα το σκεφτω!

ναι μάλλον δεν το πέρνω και πολύ σοβαρά το θεματάκι.

Να καταλήξω και κάπου. Εγώ είμαι ένας άνθρωπος! Όπως και εσύ! Και έχω μια προσωπικότητα, έναν εγκέφαλο με συγκεκριμένο προγραμματισμό, 5-6 απόψεις, 5-6 αμφιβολίες, 5-6 ξεροκεφαλιές και 5-6 αδυναμίες. Όπως και εσύ άλλωστε! 

Δώσε μου λοιπόν 5-6 λόγους να ρυθμίζομαι στο περιβάλλον σου και να απολογούμαι!

Δώσε μου 5-6 λόγους να σκέφτομαι πριν μιλήσω!

Και δώσε μου 5-6 λόγους να μην χαμογελάς όταν με αντιπαθείς βαθύτατα!

Μια μικρή μυγούλα είμαι, στην πραγματικότητα δεν σε ενοχλώ και τόσο!

Το Ξεχασμένο soundtrack:

Κλειστά λόγω εξεταστικής, άγχους και γενικότερης παράκρουσης!

Οι συγγραφείς μας λείπουν με αναρωτική!!

Δείξτε κατανόηση αχόρταγοι αναγνώστες!!

Ash Wednesday by T.S Eliot (1930)

I

Because I do not hope to turn again
Because I do not hope
Because I do not hope to turn
Desiring this man’s gift and that man’s scope
I no longer strive to strive towards such things
(Why should the agèd eagle stretch its wings?)
Why should I mourn
The vanished power of the usual reign?

Because I do not hope to know
The infirm glory of the positive hour
Because I do not think
Because I know I shall not know
The one veritable transitory power
Because I cannot drink
There, where trees flower, and springs flow, for there is
  nothing again

Because I know that time is always time
And place is always and only place
And what is actual is actual only for one time
And only for one place
I rejoice that things are as they are and
I renounce the blessèd face
And renounce the voice
Because I cannot hope to turn again
Consequently I rejoice, having to construct something
Upon which to rejoice

And pray to God to have mercy upon us
And pray that I may forget
These matters that with myself I too much discuss
Too much explain
Because I do not hope to turn again
Let these words answer
For what is done, not to be done again
May the judgement not be too heavy upon us

Because these wings are no longer wings to fly
But merely vans to beat the air
The air which is now thoroughly small and dry
Smaller and dryer than the will
Teach us to care and not to care Teach us to sit still.

Pray for us sinners now and at the hour of our death
Pray for us now and at the hour of our death.

II

Lady, three white leopards sat under a juniper-tree
In the cool of the day, having fed to sateity
On my legs my heart my liver and that which had been contained
In the hollow round of my skull. And God said
Shall these bones live? shall these
Bones live? And that which had been contained
In the bones (which were already dry) said chirping:
Because of the goodness of this Lady
And because of her loveliness, and because
She honours the Virgin in meditation,
We shine with brightness. And I who am here dissembled
Proffer my deeds to oblivion, and my love
To the posterity of the desert and the fruit of the gourd.
It is this which recovers
My guts the strings of my eyes and the indigestible portions
Which the leopards reject. The Lady is withdrawn
In a white gown, to contemplation, in a white gown.
Let the whiteness of bones atone to forgetfulness.
There is no life in them. As I am forgotten
And would be forgotten, so I would forget
Thus devoted, concentrated in purpose. And God said
Prophesy to the wind, to the wind only for only
The wind will listen. And the bones sang chirping
With the burden of the grasshopper, saying

Lady of silences
Calm and distressed
Torn and most whole
Rose of memory
Rose of forgetfulness
Exhausted and life-giving
Worried reposeful
The single Rose
Is now the Garden
Where all loves end
Terminate torment
Of love unsatisfied
The greater torment
Of love satisfied
End of the endless
Journey to no end
Conclusion of all that
Is inconclusible
Speech without word and
Word of no speech
Grace to the Mother
For the Garden
Where all love ends.

Under a juniper-tree the bones sang, scattered and shining
We are glad to be scattered, we did little good to each other,
Under a tree in the cool of day, with the blessing of sand,
Forgetting themselves and each other, united
In the quiet of the desert. This is the land which ye
Shall divide by lot. And neither division nor unity
Matters. This is the land. We have our inheritance.

III

At the first turning of the second stair
I turned and saw below
The same shape twisted on the banister
Under the vapour in the fetid air
Struggling with the devil of the stairs who wears
The deceitul face of hope and of despair.

At the second turning of the second stair
I left them twisting, turning below;
There were no more faces and the stair was dark,
Damp, jaggèd, like an old man’s mouth drivelling, beyond repair,
Or the toothed gullet of an agèd shark.

At the first turning of the third stair
Was a slotted window bellied like the figs’s fruit
And beyond the hawthorn blossom and a pasture scene
The broadbacked figure drest in blue and green
Enchanted the maytime with an antique flute.
Blown hair is sweet, brown hair over the mouth blown,
Lilac and brown hair;
Distraction, music of the flute, stops and steps of the mind
over the third stair,
Fading, fading; strength beyond hope and despair
Climbing the third stair.

Lord, I am not worthy
Lord, I am not worthy

                              but speak the word only.

IV

Who walked between the violet and the violet
Whe walked between
The various ranks of varied green
Going in white and blue, in Mary’s colour,
Talking of trivial things
In ignorance and knowledge of eternal dolour
Who moved among the others as they walked,
Who then made strong the fountains and made fresh the springs

Made cool the dry rock and made firm the sand
In blue of larkspur, blue of Mary’s colour,
Sovegna vos

Here are the years that walk between, bearing
Away the fiddles and the flutes, restoring
One who moves in the time between sleep and waking, wearing

White light folded, sheathing about her, folded.
The new years walk, restoring
Through a bright cloud of tears, the years, restoring
With a new verse the ancient rhyme. Redeem
The time. Redeem
The unread vision in the higher dream
While jewelled unicorns draw by the gilded hearse.

The silent sister veiled in white and blue
Between the yews, behind the garden god,
Whose flute is breathless, bent her head and signed but spoke
  no word

But the fountain sprang up and the bird sang down
Redeem the time, redeem the dream
The token of the word unheard, unspoken

Till the wind shake a thousand whispers from the yew

And after this our exile

V

If the lost word is lost, if the spent word is spent
If the unheard, unspoken
Word is unspoken, unheard;
Still is the unspoken word, the Word unheard,
The Word without a word, the Word within
The world and for the world;
And the light shone in darkness and
Against the Word the unstilled world still whirled
About the centre of the silent Word.

    O my people, what have I done unto thee.

Where shall the word be found, where will the word
Resound? Not here, there is not enough silence
Not on the sea or on the islands, not
On the mainland, in the desert or the rain land,
For those who walk in darkness
Both in the day time and in the night time
The right time and the right place are not here
No place of grace for those who avoid the face
No time to rejoice for those who walk among noise and
  deny the voice

Will the veiled sister pray for
Those who walk in darkness, who chose thee and oppose thee,
Those who are torn on the horn between season and season,
  time and time, between
Hour and hour, word and word, power and power, those who wait
In darkness? Will the veiled sister pray
For children at the gate
Who will not go away and cannot pray:
Pray for those who chose and oppose

    O my people, what have I done unto thee.

Will the veiled sister between the slender
Yew trees pray for those who offend her
And are terrified and cannot surrender
And affirm before the world and deny between the rocks
In the last desert before the last blue rocks
The desert in the garden the garden in the desert
Of drouth, spitting from the mouth the withered apple-seed.

    O my people.

VI

Although I do not hope to turn again
Although I do not hope
Although I do not hope to turn

Wavering between the profit and the loss
In this brief transit where the dreams cross
The dreamcrossed twilight between birth and dying
(Bless me father) though I do not wish to wish these things
From the wide window towards the granite shore
The white sails still fly seaward, seaward flying
Unbroken wings

And the lost heart stiffens and rejoices
In the lost lilac and the lost sea voices
And the weak spirit quickens to rebel
For the bent golden-rod and the lost sea smell
Quickens to recover
The cry of quail and the whirling plover
And the blind eye creates
The empty forms between the ivory gates
And smell renews the salt savour of the sandy earth

This is the time of tension between dying and birth
The place of solitude where three dreams cross
Between blue rocks
But when the voices shaken from the yew-tree drift away
Let the other yew be shaken and reply.

Blessèd sister, holy mother, spirit of the fountain, spirit
  of the garden,
Suffer us not to mock ourselves with falsehood
Teach us to care and not to care
Teach us to sit still
Even among these rocks,
Our peace in His will
And even among these rocks
Sister, mother
And spirit of the river, spirit of the sea,
Suffer me not to be separated

And let my cry come unto Thee.

ΦΙΛΙΑ ΚΑΙ ΦΥΛΑ..........

Αναρωτιέμαι πόσοι από εμάς, πιστεύουν στη φιλία ανάμεσα στα δύο φύλα! Οι περισσότεροι από αυτούς που γνωρίζω και έχω μιλήσει για αυτό το θέμα, το απορρίπτουν με την πρώτη, κι όσοι δεν την απορρίπτουν σαν ιδέα είναι πολύ επιφυλακτικοί για μια τέτοια σχέση! Υποστηρίζουν πως κάποια στιγμή, σίγουρα ο ένας από τους δύο θα δει τον άλλο ερωτικά με αποτέλεσμα να μην υπάρχει φιλία! Συμφωνώ σε αυτό, δηλαδή αν κάποιος από τους δύο βλέπει εξ’ αρχής τον άλλο ερωτικά δεν μπορεί να υπάρξει φιλία.. Ακόμα κι αν υπάρχει κάποιος/α άλλη στην ζωή του/ης. Ωστόσο αν γνωρίζεστε χρόνια ολόκληρα, κάνετε παρέα, έχεις πει τα πάντα σε αυτόν τον άνθρωπο και δεν χρησιμοποιείς την φιλία σαν πρόσχημα για να τον/ην προσεγγίσεις, τότε δεν καταλαβαίνω πιο είναι το πρόβλημα! Οι καλύτεροι φίλοι μου ήταν και είναι αγόρια, χωρίς παρεξηγήσεις τέτοιου είδους μεταξύ μας.. Μόνο που σε τέτοιες περιπτώσεις πέφτουν όλοι πάνω σου για να σε κάνουν να παραδεχτείς ή ακόμα για να σε πείσουν πως υπάρχει κάτι παραπάνω, κάτι βαθύτερο..
Και ναι, υπάρχει, και λέγεται αγάπη για κάποιον που γνωρίζεις τόσα χρόνια, που περνάς μεγάλο μέρος του χρόνου σου μαζί του/ης.. Μόνο που η έννοια της αγάπης δεν περιορίζεται μόνο στο ερωτικό στοιχείο.. Αυτό πρέπει όλοι να καταλάβουμε! Γιατί πρέπει να ερωτευτούμε τον φίλο ή την φίλη μας, επειδή οι άλλοι δεν το καταλαβαίνουν? Και γιατί πρέπει όσοι δεν το ζουν να επηρεάζουν και να σου βάζουν ιδέες καταστρέφοντας μια τόσο καλή φιλία? Από την άλλη, φιλία ανάμεσα σε γυναίκες, λένε, δεν υπάρχει γιατί υπάρχει ζήλεια! Ανάμεσα σε άντρες, ανταγωνισμός! Γιατί δεν πιστεύουμε σε κάτι τόσο απλό και αγνό? Επειδή είναι αγόρι και κορίτσι? Επειδή δεν το έχουν ζήσει όλοι? Μήπως όλα αυτά είναι δικαιολογίες? Μήπως τελικά απλά δεν πιστεύουμε στη φιλία?

"Γιατί μας έπιασαν οι ζέστες" by Μαράκι

Πολυφορεμένο και πάντα στη μόδα το συγκεκριμένο ζήτημα: αγάπη, έρωτας... Για άλλους χημικές ενώσεις που μας τυραννούν, για άλλους (αγγλομαθείς κυρίως) πεταλούδες στο στομάχι.

(Κάτι που θαυμάζω πάντα είναι πως άλλες κουλτούρες μας επηρεάζουν μέσω των ξένων γλωσσών που μαθαίνουμε και του Lifestyle που υιοθετούμε, π.χ. πριν τα αμερικάνικα blockbusters το «σ’αγαπώ» δεν ήταν παρα μια απλή φράση – βλέπε πόσο εύκολα τη χρησιμοποιούσαν σε όλες τις παλιές ελληνικές ταινίες, και το «πεταλούδες στο στομάχι» είναι κάπως φτωχό και λίγο για να περιγράψει στα ελληνικά αυτό το συναίσθημα. Εγώ πεταλούδες στο στομάχι νοιώθω όταν έχει στροφές ο δρόμος.)

Πίσω στο θέμα μετά από αυτή τη παρένθεση σε μέγεθος παραγράφου. Αγάπη... Ο καθένας την αντιλαμβάνεται διαφορετικά, υποθέτω βάση των εμπειριών του. Κάποιοι πασχίζουν μια ζωή να αγαπήσουν και να αγαπηθούν και άλλοι από φόβο δέσμευσης τρέχουν μακρυά στο άκουσμα της. Συνήθως θεωρούσα ότι οι πρώτοι πρέπει να βρουν νόημα στη ζωή τους. Και δικαιολογούσα τους δεύτερους επηρεασμένη ίσως από εκείνο το τετράστιχο του Καζαντζάκη περί ελευθερίας. Για να είσαι ελεύθερος, πρέπει να μη σε νοιάζει.  

Για να ρίξω λίγο το επίπεδο γιατί θέλω να είναι χαμηλό θα πετάξω μια ατάκα της Lady Gaga :  Some women choose to follow men, and some women choose to follow their dreams. If you're wondering which way to go, remember that your career will never wake up and tell you that it doesn't love you anymore. Δεν είχα καταλήξει ποιοι από τους δύο είχαν περισσότερο δίκιο, με ποιους από τους δύο θα τασσόμουν εγώ. Μέχρι που έπεσα πάνω σε αυτό το ποίημα του Γ. Δαμασκηνού (Έτσι θέλω):

Σου απλώνω το χέρι
όχι για να μου το απλώσεις κι εσύ
Σε κοιτώ στα μάτια
όχι για να με κοιτάξεις κι εσύ
Σου λέω γλυκά λόγια
όχι για να μου πεις κι εσύ τα ίδια
Σε αγαπώ
όχι γιατί μπορεί κι εσύ να μ’ αγαπάς
Αλλά , γιατί έτσι θέλω

Δε ξέρω γιατί με συγκίνησε τόσο, τι μου κίνησε το ενδιαφέρον. Ίσως ήταν ότι αποτύπωνε τη πραγματική φύση της αγάπης, όπως τη φαντάζομαι εγώ. Όχι σα μια εγωιστική αναζήτηση του έτερου μισού, όχι σα κάλυψη της ανάγκης να αγαπάμε και να αγαπιόμαστε. Αλλά ένα ειλικρινές συναίσθημα, που δε μπορούμε πάντα, ή μάλλον ποτέ να ελέγξουμε. Δεν επιλέγουμε ποιους αγαπάμε, δε επιλέγουμε το πως νοιώθουν αυτοί για μας και δε μπορούμε να το ελέγξουμε, ούτε να τους το επιβάλλουμε. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τους δείξουμε την αγάπη μας και να μη περιμένουμε απολύτως τίποτα σε αντάλλαγμα. Δίνουμε αγάπη γιατί δε θέλουμε να τη κρύψουμε, ή κρύβουμε την αγάπη μας σε κάποιο πρόσωπο γιατί δε μπορούμε να τη φανερώσουμε. Αλλά αγαπάμε γιατί έτσι θέλουμε, γιατί ένα ξεβράκωτο αγγελάκι μας χτύπησε με τα βέλη του ή γιατί μυρίσαμε τις φερεμόνες/τεστοστερόνη/δε-ξερω-και-εγώ-τι του άλλου. 

Το να αγαπάς για να αγαπιέσαι είναι για μένα εγωιστικό, το να αγαπάς για να κτίσεις το παραμύθι σου είναι ψεύτικο. Αλλά μεταξύ μας, για τον ανθρώπινο εγκέφαλο μιλάμε, μπορεί να ξεγελάσει ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό, να πει ψέμματα και να τα πιστέψει. Δε λέω οτι κάθε φορά που ισχυρίζεστε ότι αγαπάτε κάποιον είναι κατασκεύσμα του εγκεφάλου σας, αλλά πόσες φορές άραγε προσφέρουμε την αγάπη μας, χωρίς όρους, χωρίς να περιμένουμε ανταλλάγματα, αγαπάμε γιατί απλά έτσι θέλουμε/νοιώθουμε. Και γιατί σώνει και ντε να πρέπει να «ξεχάσουμε» αυτούς που δεν ανταποκρίθηκαν στην αγάπη μας;

Καταλήγω με ένα απόσπασμα απο ένα cheesy όπως θα έλεγαν και αρκετά πιο δυτικά, γλυκανάλατο θα λέγαμε εμείς βιβλίο, για να δείξω οτι είμαι πολυδιαβασμένη. “ A walk to remember”  του Nicholas Sparks (μπορεί να έχετε δει τη ταίνια). Το παρακάτω αναφέρεται στο βιβλίο και είναι εδάφιο της Βίβλου. Θα ψάξω να βρω ποιο και θα σας ενημερώσω.

Love is always patient and kind. It is never jealous. Love is never boastful or conceited. It is never rude or selfish. It does not take offense and is not resentful. Love takes no pleasure in other people’s sins, but delights in the truth. It is always ready to excuse, to trust, to hope and to endure whatever comes.

Ο Διονύσης.

 «Άλλη μια μέρα τελείωσε με τη συνηθισμένη της ρουτίνα!»,σκέφτηκε. Για ακόμα μια φορά θα γύριζε στο μικρό του δωμάτιο ολομόναχος! Θα κάθονταν στην άκρη του κρεβατιού του και θα κοίταζε τον εαυτό του στον καθρέφτη! Ο ίδιος άνθρωπος κάθε μέρα! Το ίδιο ύφος, το ίδιο βλέμμα, τα ίδια ρούχα! Έπειτα, αφού θα είχε περιεργαστεί τη φιγούρα του και θα συνειδητοποιούσε την ανάγκη του για αλλαγή, θα άνοιγε το συρτάρι των αναμνήσεων του! Θα άρχιζε από τα παιδικά του χρόνια . Tις ατελείωτες εξερευνήσεις που έκαναν με την παρέα του χωριού σε ερειπωμένα σπίτια, τις μοναδικές φιγούρες της γιαγιάς και του παππού και τις πεντανόστιμες πίτες της πρώτης σε συνδυασμό με τα μοναδικά καλέσματα του δεύτερου: «Έλα γλετσέ Διόνυσε να αρχίσει το φαγοπότι γιατί η Μεγάλη Θεά έχει αρχίσει να θυμώνει! ».Tους πρώτους του έρωτες, τα πρώτα του φιλιά, την πρώτη του φορά….μετά θα θυμόταν την Άρτεμη! Την μεγάλη του αγάπη! Αυτή η κοπέλα τελικά θα συνειδητοποιούσε πως είχε χαραχτεί βαθιά μέσα στην καρδιά του! Σε αυτό το σημείο θα ξάπλωνε μελαγχολικά στο κρεβάτι του και θα συνέχιζε να την σκέφτεται.

«Όχι! Όχι αυτή τη φορά!», είπε μέσα του λίγο πριν βάλει το κλειδί στην πόρτα! Έκανε απότομα μεταβολή και κατέβηκε σχεδόν τρέχοντας της σκάλες. Χωρίς να το καταλάβει βρέθηκε στην είσοδο της πολυκατοικίας του καθισμένος σε μια γωνιά. Απέναντι του, ένα ταλαιπωρημένο σκυλάκι μικρής ηλικίας ,κουλουριασμένο. Δεν μπορούσε να σταματήσει να το χαζεύει. Χαμογέλασε ευτυχισμένος!

Την άλλη μέρα ένα χάδι στο μάγουλο τον ξύπνησε με τρυφερότητα!

«Διονύση παιδί μου, ξύπνα» ήταν η σπιτονοικοκυρά του, «Εδώ κοιμήθηκες αγόρι μου;»

Κάτι είχε αλλάξει εκείνο το βράδυ. Τίποτα δεν ήταν ίδιο πια! Ο Διονύσης ένιωθε πλέον χαρούμενος, ευτυχισμένος, ζωντανός. Κοίταξε το κουταβάκι στην αγκαλιά του. Τι γλυκό, σκέφτηκε! Δεν μπορούσε να επιτρέψει στον εαυτό του να γίνει δυστυχισμένος πάλι. Ήξερε πλέον τι έπρεπε να κάνει! Θα τα άλλαζε όλα! Όλα!

Ρούχα, δουλεία, σπίτι….δεν είχε τίποτα να χάσει….τίποτα απολύτως! Κοίταξε ψηλά το κομμάτι του ουρανού που επιεικώς του επέτρεπαν οι γύρω πολυκατοικίες να διακρίνει! Πόσο γαλάζιος, πόσο καθαρός! Το βλέμμα του χάθηκε στο άσπρο ενός μικρού σύννεφου! Χάθηκε κι αυτός. Το σώμα του έμεινε να στέκεται στην είσοδο της πολυκατοικίας. Στην είσοδο του οικήματος που μέχρι χτες αποκαλούσε σπίτι του! Έφυγε. Άφησε τα πάντα πίσω του, χαμογελώντας πλατιά! Και ήταν ακόμα ευτυχισμένος! Για πάντα ευτυχισμένος! Πέταγε ψηλά, κρατώντας το μικρό σκυλάκι του αγκαλιά. Για μια στιγμή νόμισε πως αυτό κούνησε την ουρά του! Γέλασε δυνατά! Χα Χα! Το σκυλάκι κοιμόταν! Έσκυψε τρυφερά, του φίλησε την μυτούλα και ύστερα του ψιθύρισε στο αυτί: μην ανησυχείς αγάπη μου, θα μας πάρω μακριά!

Και δεν ξαναμίλησε!

Όλα τα καλά κάποτε τελειώνουν..Μαζί και οι ελπίδες...

Πάρα πολύ ωραία..Αφού λοιπόν μοιραζόμαστε τα εσώψυχα μας, ας πω κ εγώ τον πόνο μου. Μια ζωή διαβάζουμε για να περάσουμε σε μια σχολή, την οποία οφείλουμε να τελιώσουμε εφ' όσον μπορούμε και μας εκφράζει, να συνεχίσουμε ένα δυο χρόνια ακόμα για κανένα μεταπτυχιακό και μετά να βρούμε μια δουλειά σα αυτό που με τόσο κόπο τελειώσαμε.. Και αν είμαστε τυχεροί και παίζει και κανά "μέσο" όλα είναι καλά..Αν όμως όχι τότε τι γίνεται? Και όχι μόνο αυτό, αν τελειώσεις οποιαδήποτε σχολή, επειδή ζούμε στην Ελλάδα, γνωρίζεις από την αρχή ότι είναι πολύ πιθανόν να μείνεις άνεργος..Όταν όμως τελειώνεις σχολές που σου υπόσχονται άμεση επαγγελματική αποκατάσταση, και παλεύεις να τελειώσεις ακριβώς στα τέσσερα χρόνια, και στην τελική στα αλλάζουν τι κάνεις? Και όλοι αυτοί που δεν ακολούθησαν τα όνειρα τους, μόνο και μόνο για να βρουν άμεσα δουλειά, τι θα απογίνουν? Και γενικά, τι θα γίνει με αυτή την χώρα τέλος πάντων?Ζει κανείς ή απλά επιβιώνουμε όλοι? Ακούμε υποσχέσεις, λόγια του αέρα, ψηφίζουμε, ελπίζουμε, και στο τέλος,.....άντε να μην πω...Στο τέλος την πατάμε...Τι θα γίνει με εμάς?Πριν λίγο καιρό φωνάζαμε για την γενιά των εφτακοσίων...Τώρα?Τώρα θα μιλάμε απλά για την άνεργη γενιά...Δεν μπορώ...Πότε επιτέλους θα ζήσουμε?Δεν νομίζω να ζητάμε τόσα πολλά πια...Να βρούμε μια δουλεία πάνω στο αντικείμενο μας με έναν αξιοπρεπή μισθό...Αλλά να την βρούμε άμεσα, όχι σε πέντε και εφτά χρόνια.Ποιος θα μας εγγυηθεί το μέλλον μας και την ζωή μας..?Κούραση..Μια ζωή εξετάσεις, διάβασμα, άγχος...Γιατί?Για ένα χαρτί της τουαλέτας?Να μου λείπει...
Ναι τα ψυχολογικά μου είναι αυτά...Ακόμα και εμείς, δάσκαλοι υποτίθεται, που θα μας έπαιρναν έτσι, για την πλάκα, ακόμα και εμείς την πατήσαμε, με τα νέα μέτρα και τις ρυθμίσεις..Και καλά, οπουδήποτε αλλού θα ήμουν προετοιμασμένη..Αλλά όχι και έτσι ρε παιδιά..Ήρεμα.. Τα ισοπέδωσαν όλα...
Τέλος πάντων..Πολλά είπα..Άντε, και καλή επαγγελματική αποκατάσταση να έχουμε όλοι..Χωρίς πολλές ελπίδες, αλλά με λίγο αγώνα, προσωπικό και συνολικό, κάτι θα κάνουμε..Έτσι δεν είναι?

Άκου Ανθρωπάκο του Βίλχεμ Ράιχ

Η Συνέχεια εδώ

Αφιέρωμα στον Κ. Π. Καβάφη

1894: Όποιος Απέτυχε (Ανέκδοτο)

Όποιος απέτυχε, όποιος ξεπέσει
τι δύσκολο να μάθη της πενίας
την νέα γλώσσα και τους νέους τρόπους.

Εις τ' άθλια ξένα σπίτια πώς θα πάη! -
με τι καρδιά θα περπατεί στον δρόμο
κι όταν στην πόρτα εμπρός βρεθεί που θάβρει
την δύναμι ν' αγγίξει το κουδούνι.
Για του ψωμιού την ποταπήν ανάγκη
και για την στέγη, πώς θα ευχαριστήση!
Πώς θ' αντικρύση ταις ματιαίς ταις κρύαις
που θα τον δείχνουνε που είναι βάρος!
Τα χείλη τα υπερήφανα πώς τώρα
θ' αρχίσουν να ομιλούνε ταπεινά·
και το υψηλό κεφάλι πώς θα σκύψη!
Τα λόγια πώς θ' ακούση που ξεσκίζουν
τ' αυτιά με κάθε λέξι - κ' εν τοσούτω
πρέπει να κάμνης σαν να μην τα νοιώθης
σαν νάσαι απλούς και δεν καταλαμβάνεις.

1894:Η Ψήφος της Αθηνάς(Αποκυρηγμένο)

Ότε το δίκαιον λύσεως αμοιρεί,
ότε η κρίσις των ανθρώπων απορεί
και ανωτέρας αρωγής και φώτων χρήζει,
οι δικασταί σιγώσιν ασθενείς, μικροί,
κ' η ευσπλαγχνία των Θεών αποφασίζει.

Εις τους δημότας Αθηνών είπ' η Παλλάς·
«Το δικαστήριόν σας ίδρυσα. Ελλάς
ή άλλη πόλις ενδοξότερον ποτέ
δεν θέλει αποκτήσει. Άνδρες δικασταί,
φανείτ' αντάξιοι αυτού. Ανοίκεια
πάθη απαρνηθείτε. Επιείκεια
το δίκαιον να συνοδεύη. Αυστηρά
αν ην' η κρίσις σας, ας ήναι καθαρά
επίσης - ως αδάμας άσπιλος, αγνή.
Το έργον σας εις τ' αγαθά και ευγενή
να ήναι οδηγία, και διοίκησις
σώφρων. Ουδέποτε μωρά εκδίκησις.»

Απήντησαν εν συγκινήσει οι αστοί·
«Ω δέσποινα, ο νους ημών αδυνατεί
ευγνωμοσύνης φόρον ν' εύρη επαρκή
εις την λαμπράν ευεργεσίαν.»

                                                  Η γλαυκή
τους οφθαλμούς θεά απήντησε· «Θνητοί,
το Θείον εξ υμών μισθόν δεν απαιτεί.
Ενάρετοι και αμερόληπτοι εστέ·
τούτο μ' αρκεί. Εξ άλλου, άνδρες δικασταί,
ψήφου μιας εφύλαξα δικαίωμα.»

Είπον οι δικασταί· «Εις το στερέωμα
το αστερόεν ζώσα, παρ' ημίν, Θεά,
ενταύθα πώς ψηφίσεις;»

                                        «Μη σας ανιά
η απορία αύτη. Εγκρατής ειμί
εν τω ψηφίζειν. Αλλ' αν ευρεθή στιγμή
καθ' ην διαιρεθήτ' εις δύο σώματα,
οι μεν υπέρ, οι δε κατά, τα δώματα
χωρίς ν' αφίσω τ' ουρανού, υμείς αυτοί
την ψήφον μου θα χρησιμεύετε. Αστοί,
εις τον κατηγορούμενον επιθυμώ
πάντοτε να χαρίζηται. Εν τω θυμώ
της Αθηνάς σας η συγχώρησις οικεί
μεγάλη, ατερμάτιστος, προγονική,
ένστικτον εκ της Μήτιδος, η κορωνίς
σοφίας υπερτάτης εν τοις ουρανοίς.»

 

 

1904: Περιμένοντας τους Βαρβάρους

-Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;
Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα.

-Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μιά τέτοια απραξία;
Τι κάθοντ' οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;

-Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί;
Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν.

-Γιατί ο αυτοκράτωρ μας τόσο πρωί σηκώθη,
και κάθεται στης πόλεως την πιο μεγάλη πύλη
στον θρόνο επάνω, επίσημος, φορώντας την κορώνα;

-Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Κι ο αυτοκράτωρ περιμένει να δεχθεί
τον αρχηγό τους. Μάλιστα ετοίμασε
για να τον δώσει μια περγαμηνή. Εκεί
τον έγραψε τίτλους πολλούς κι ονόματα.

-Γιατί οι δυό μας ύπατοι κ' οι πραίτορες εβγήκαν
σήμερα με τες κόκκινες, τες κεντημένες τόγες·
γιατί βραχιόλια φόρεσαν με τόσους αμεθύστους,
και δαχτυλίδια με λαμπρά γυαλιστερά σμαράγδια·
γιατί να πιάσουν σήμερα πολύτιμα μπαστούνια
μ' ασήμια και μαλάματα έκτακτα σκαλισμένα;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
και τέτοια πράγματα θαμπόνουν τους βαρβάρους.

-Γιατί κ' οι άξιοι ρήτορες δεν έρχονται σαν πάντα
να βγάλουνε τους λόγους τους, να πούνε τα δικά τους;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
κι αυτοί βαριούντ' ευφράδειες και δημηγορίες.

-Γιατί ν' αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία
κ' η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τι σοβαρά που έγιναν).
Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ' οι πλατέες,
κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;

Γιατί ενύχτωσε κ' οι βάρβαροι δεν ήλθαν.
Και μερικοί έφθασαν απ' τα σύνορα,
και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.

Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μιά κάποια λύσις.

1911: Ιθάκη

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μεν' η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωϊά να είναι
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους,
να σταματήσεις σ' εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν' αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ' έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά,
σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ' τους σπουδασμένους.

Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί ειν' ο προορισμός σου.
Αλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει
και γέρος πια ν' αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στο δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

Η Ιθάκη σ'έδωσε τ' ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δε σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.

1912: Φιλέλλην

Την χάραξι φρόντισε τεχνικά να γίνει.
Έκφρασις σοβαρή και μεγαλοπρεπής.
Το διάδημα καλλίτερα μάλλον στενό·
εκείνα τα φαρδιά των Πάρθων δεν με αρέσουν.
Η επιγραφή, ως σύνηθες, ελληνικά·
οχ' υπερβολική, όχι πομπώδης-
μην τα παρεξηγήσει ο ανθύπατος
που όλο σκαλίζει και μηνά στη Ρώμη-
αλλ' όμως βέβαια τιμητική.
Κάτι πολύ εκλεκτό απ' το άλλο μέρος·
κανένας δισκοβόλος έφηβος ωραίος.
Προ πάντων σε συστείνω να κυττάξεις
(Σιθάσπη, προς θεού, να μη λησμονηθεί)
μετά το Βασιλεύς και το Σωτήρ,
να χαραχθεί με γράμματα κομψά, Φιλέλλην.
Και τώρα μη με αρχίζεις ευφυολογίες,
τα «Πού οι Έλληνες;» και «Πού τα Ελληνικά;
πίσω απ' τον Ζάγρο εδώ, από τα Φράατα πέρα».
Τόσοι και τόσοι βαρβαρότεροί μας άλλοι
αφού το γράφουν, θα το γράψουμε κ' εμείς.
Και τέλος μη ξεχνάς που ενίοτε
μας έρχοντ' από την Συρία σοφισταί,
και στιχοπλόκοι, κι άλλοι ματαιόσπουδοι.
Ώστε ανελλήνιστοι δεν είμεθα, θαρρώ.

1930: Ας φρόντιζαν

Κατήντησα σχεδόν ανέστιος και πένης.
Αυτή η μοιραία πόλις, η Αντιόχεια
όλα τα χρήματά μου τάφαγε:
αυτή η μοιραία με τον δαπανηρό της βίο.

Αλλά είμαι νέος και με υγείαν αρίστην.
Κάτοχος της ελληνικής θαυμάσιος
(ξέρω και παραξέρω Αριστοτέλη, Πλάτωνα·
τι ρήτορας, τι ποιητάς, τι ό,τι κι αν πεις).
Από στρατιωτικά έχω μιαν ιδέα,
κ' έχω φιλίες με αρχηγούς των μισθοφόρων.
Είμαι μπασμένος κάμποσο και στα διοικητικά.
Στην Αλεξάνδρεια έμεινα έξι μήνες, πέρσι·
κάπως γνωρίζω (κ' είναι τούτο χρήσιμον) τα εκεί:
του Κακεργέτη βλέψεις, και παληανθρωπιές, και τα λοιπά.

Όθεν φρονώ πως είμαι στα γεμάτα
ενδεδειγμένος για να υπηρετήσω αυτήν την χώρα,
την προσφιλή πατρίδα μου Συρία.

Σ' ό,τι δουλειά με βάλουν θα πασχίσω
να είμαι στην χώρα ωφέλιμος. Αυτή είν' η πρόθεσίς μου.
Αν πάλι μ' εμποδίσουνε με τα συστήματά τους -
τους ξέρουμε τους προκομένους: να τα λέμε τώρα;
αν μ' εμποδίσουνε, τι φταίω εγώ.

Θ' απευθυνθώ προς τον Ζαβίνα πρώτα,
κι αν ο μωρός αυτός δεν μ' εκτιμήσει,
θα πάγω στον αντίπαλό του, τον Γρυπό.
Κι αν ο ηλίθιος κι αυτός δεν με προσλάβει,
πηγαίνω παρευθύς στον Υρκανό.

Θα με θελήσει πάντως ένας απ' τους τρεις.

Κ' είν' η συνείδησίς μου ήσυχη
για το αψήφιστο της εκλογής.
Βλάπτουν κ' οι τρεις τους την Συρία το ίδιο.

Αλλά, κατεστραμένος άνθρωπος, τι φταίω εγώ.
Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ.
Ας φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί
να δημιουργήσουν έναν τέταρτο καλό.
Μετά χαράς θα πήγαινα μ' αυτόν.

Νοσταλγία και άλλες σύγχρονες παθήσεις…η αλλιώς βλακείες της Καρολίνας

Από μικρή ήξερα τι θέλω στην Ζώη μου για να είμαι ευτυχισμένη μια παρέα σαν τα φιλαράκια ένα αγόρι να με αγαπήσει και να είναι κάτι μεταξύ cobain και Seth koen (από την σειρά the o.c.) και μια δουλειά στην οποία θα ήμουν καλή θα πρόσφερα κάτι στην κοινωνία και θα την αγαπούσα ( φαντάζομαι πάνω κάτω με κάποιες διαφορές όλοι αυτό δεν θέλουμε? ) και να με στα 21 μου χρονιά μικρή για να εγκαταλείψω τα όνειρα μου μεγάλη όμως για να μην κάνω τίποτα και απλά να ονειρεύομαι, και τι έχω? Φίλους που αγαπώ παρά πολύ αλλά σαν τα φιλαράκια δεν είναι αγόρι δεν έχω και από δουλειά ας μην τα συζητάμε καλύτερα .Πως γίνετε στα 21 μου να νιώθω αποτυχημένη? Να νιώθω ότι τα καλύτερα πέρασαν χωρίς καν να πάρω χαμπάρι ότι ήταν τα καλύτερα μέχρι πολύ αργότερα …με έχει πιάσει μια πολύ περίεργη νοσταλγία σκέπτομαι στιγμές που έχω περάσει που δεν της εκτίμησα τότε και στενοχωριέμαι. Η μήπως λόγο νοσταλγίας της υπερεκτίμησα τώρα? Είμαι χαμένη μέσα στον κόσμο μου το κείμενο αυτό δεν έχει νόημα καταλαβαίνω τώρα είναι απλά σκέψεις ορκίζομαι αύριο θα είμαι καλύτερα αύριο θα ξυπνήσω νωρίς και θα κάνω κάτι θα κάνω πολλά θα αρπάξω την Ζώη από τα μούτρα αλλά τώρα απλά θα πάω να ξαπλώσω πάλι και να δω μια από αυτές τις ταινίες με έρωτες φιλίες τσακωμούς αστεία σκηνικά που σε κάνουν να νιώθεις καλά έστω και εάν κρατήσει λίγο ….

Ότι λέω εγώ...για σένα θα 'ναι...(ηδονή!?)

Καλημέρα! Καλώς ήρθες και πάλι...

Πώς ήταν? Έχεις κάτι αξιοσημείωτο να αναφέρεις? Θυμάσαι? Όχι ε? Δεν πειράζει…

Μιας και σε έχουμε πάλι κοντά μας, θα σου μιλήσω εγώ για σένα και για σήμερα! Έχεις πολλά πράγματα να κάνεις… Αλλά μην μου αγχώνεσαι! Θα στα σημειώσω εγώ και σε bullets αν χρειαστεί!

Για αρχή, να ξεχάσεις τι έγινε χτες… Δεν έχει σημασία πια… Δεν θα σε βοηθήσει σήμερα… Πόσο μάλλον αύριο… Οι μέρες δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους, όσο κι αν σου φαίνεται περίεργο… Ναι, αποτελούν ένα ενιαίο σύνολο… Ναι, η μία ακολουθεί την άλλη… Από εκεί και πέρα όμως η σύνδεση τους μόνο να σε μπερδέψει μπορεί… Δεν καταλαβαίνεις??? Για παράδειγμα, δεν μπορείς να χαμογελάς χτες και να χαμογελάς και σήμερα… Όχι, όχι δηλαδή μπορείς αλλά δεν εξασφαλίζεται από κάτι αυτό… Ούτε που να το σκέφτεσαι… Νομίζω κατάλαβες τι εννοώ!

Τέλεια...!Στη συνέχεια ξύπνα! Έχεις πράγματα να κάνεις… Ναι, θα σου δώσω χρόνο… Αλλά όχι πολύ! Πρέπει να μάθεις να ακολουθείς τον ρυθμό που σου επιβάλλεται! Σου ακούγεται λίγο φασιστικό αυτό ε? Συγγνώμη, δεν μπορώ να κάνω κάτι! Πάντως να ξέρεις πως θα το ‘θελα πολύ…

Ωραία! Ήρθε η ώρα να αρχίσεις να σκέφτεσαι… Δεν θα σε επηρεάσω εγώ σε αυτό! Σκέψου τι σου αρέσει, τι σε κάνει χαρούμενο, τι σε φουσκώνει σαν το παγόνι και τι θα ήθελες να αποβάλλεις απροκάλυπτα. Στοπ...Εντάξει? Ναι, ικανοποιήθηκα. Τα πήγες καλύτερα από την προηγούμενη φορά. Χρειάζεσαι δουλίτσα όμως!

Και...τώρα σταμάτα να σκέφτεσαι… Τι νιώθεις? Μεγάλωσες? Ωρίμασες? Μην τρομάζεις… Είναι φυσιολογικό. Εντάξει, έστω. Είναι «φυσιολογικό»!

Εξαιρετικά!!!!Και...σταμάτα να νιώθεις! Μην μιλάς, μην μορφάζεις… Απλά ας υπάρχεις! Στάσου εκεί, κοίτα με και απλά να υπάρχεις! Τι πάει να πει δεν μπορείς? Σοβαρέψου λίγο! Αρχίζεις να με εκνευρίζεις … Μα αλήθεια τώρα, γιατί? Τι προσπαθείς να κάνεις? Σου είπα ξεκάθαρα «Μην νιώθεις». Θα γίνω κοινότυπη αλλά δεν υπάρχει δεν μπορώ… Απλά κάντο!! Επιμένω…

Ναι ναι! Μάλιστα! Η κουβέντα σταματάει εδώ… Πήγαινε σε παρακαλώ! Και πάλι σκέψου αυτά που σου είπα… Θα ξαναπροσπαθήσουμε αύριο… Ελπίζω να τα πάς καλύτερα!!! Καληνύχτα…

I've learned

I've learned that you cannot make someone love you.
All you can do is be someone who can be loved.
The rest is up to them.
I've learned that no matter how much I care,
some people just don't care back.
And it's not the end of the world.
I've learned that it takes years to build up trust,
and only seconds to destroy it.
I've learned that it's not what you have in your life,
but who you have in your life that counts.
I've learned that you can get by on charm for about fifteen minutes.
After that, you'd better know something.

I've learned that you shouldn't compare yourself
to the best others can do,
but to the best you can do.
I've learned that it's not what happens to people,
It's what they do about it.
I've learned that no matter how thin you slice it,
there are always two sides.
I've learned that you should always leave loved ones with loving words.
It may be the last time you see them.
I've learned that you can keep going
long after you think you can't.

I've learned that heroes are the people who do what has to be done
When it needs to be done
regardless of the consequences.
I've learned that there are people who love you dearly,
but just don't know how to show it.
I've learned that sometimes when I'm angry I have the right to be angry,
but that doesn't five me the right to be cruel.
I've learned that true friendship continues to grow even over the longest distance.
Same goes for true love.
I've learned that just because someone doesn't love you the way you want them to
doesn't mean they don't love you with all they have.

I've learned that no matter how good a friend is,
they're going to hurt you every once in a while
and you must forgive them for that.
I've learned that it isn't always enough to be forgiven by others.
Sometimes you have to learn to forgive yourself.
I've learned that no matter how bad your heart is broken,
the world doesn't stop for your grief.
I've learned that our background and circumstances may have influenced who we are,
but we are responsible for who we become.
I've learned that just because two people argue, it doesn't mean that they don't love each other.
And just because they don't argue, it doesn't mean they do.

I've learned that sometimes you have to put the individual
ahead of their actions.
I've learned that two people can look at the exact same thing
and see something totally different.
I've learned that no matter the consequences,
those who are honest with themselves get farther in life.
I've learned taht your life can be changed in a matter of hours
by people who don't even know you.
I've learned that even when you think you have no more to give,
when a friend cries out to you,
you will find the strength to help.

I've learned that writing,
as well as talking,
can ease emotional pains.
I've learned that the people you care most about in life
are taken from you too soon.
I've learned that it's hard to determine where to draw the line between being nice
and not hurting people's feelings and standing up for what you believe.
I've learned to love
and be loved.
I've learned...

Omer B. Washington

Ας παίξουμε λοιπόν!

Λίγο πριν την πολυπόθητη αναχώρηση μας για Κρακοβία, δηλαδή έχοντας μια βαλίτσα να ετοιμάσω και ένω αφήνεται ανοιχτή αυτή η μεγάλη συζήτηση στην προηγούμενη ανάρτηση...Σας προσκάλω να παίξουμε...το παιχνίδι των λέξεων...τον ορισμό του Random Thinking...και ίσως σε μερικές περιπτώσεις της ασυναρτησίας!!!
Ξεκινόντας από μία λέξη της επιλογής σας καλείστε να καταλήξετε σε μία άλλη ή και την ίδια.
Οι λέξεις μπορεί να είναι οποιασδήποτε μορφής και ίσως και γλώσσας(έκτος ίσως άρθρων και συνδέσμων).Η κάθε λέξη αποτελεί και μία αυτοτελή πρόταση.
 Σκοπός η αποτύπωση της ροής της σκέψης του καθένα μας σε μία μικρή παράγραφο... 

Ακολουθεί παράδειγμά...

Ας μιλήσουμε για...την απώλεια.ή μάλλον τον έρωτα!?

Έχουμε συνηθίσει λίγο πολύ στην απώλεια.. Όλοι θα έχουμε μιλήσει γι αυτό το θέμα, για την απώλεια με οποιονδήποτε τρόπο.. Πιστεύω όμως ότι αξίζει να αναφερθώ σε κάτι παρόμοιο. Υπάρχει ένας στίχος που μου αρέσει πάρα πολύ και κάθε φορά ανατριχιάζω… «Έγινε η απώλεια συνήθεια μας και ο έρωτας μια άρρωστη κραυγή..!». Τι μπορεί να εννοεί με αυτή τη μικρή αλλά περιεκτική προτασούλα ο «ποιητής»? Το μόνο σίγουρο είναι ότι καθένας την ερμηνεύει με τα δικά του βιώματα και εμπειρίες.. Πιστεύω, όμως, ότι θα συμφωνήσουν αρκετοί μαζί μου, με την σκέψη μου.. Το καλύτερο πράγμα που μπορεί να συμβεί στη ζωή του ανθρώπου είναι να αγαπήσει και να ερωτευτεί.. Και η ευτυχία αλλά και η τύχη του θα είναι αν βρει και ανταπόκριση στα συναισθήματα του.. Άλλωστε, αυτό το γεγονός δεν μπορεί να το αλλάξει, δεν είναι στο χέρι του αλλά στην ανθρώπινη φύση.. Είτε το κυνηγάς είτε όχι θα έρθει από μόνο του κάποια στιγμή.. Η ίδια η ζωή φροντίζει να το αποδεικνύει συνεχώς.. Έτσι όμως που έχουν εξελιχθεί τα πράγματα σήμερα, έχουμε συνηθίσει να είμαστε μόνοι μας.. Έχουμε συνηθίσει να αφήνουμε τα πάντα στη μοίρα τους, να καθόμαστε άπραγοι, παθητικοί θεατές στην ίδια μας την ζωή.. Έχουμε μάθει να δεχόμαστε ό,τι αρνητικό ή να σκεφτόμαστε έτσι.. Έχουμε μάθει να δεχόμαστε την απώλεια(όχι πως αυτό είναι απαραίτητα κακό) αλλά ταυτόχρονα αποζητάμε τον έρωτα.. Φωνάζουμε, ουρλιάζουμε γι’ αυτόν αλλά μάλλον δεν μας ακούει.. Όχι, κουφός δεν είναι αλλά και αυτός από μόνος του τι μπορεί να κάνει? Φωλιάζει μόνο μέσα μας και περιμένει μέχρι να βρει την ευκαιρία να εκφραστεί.. Τώρα το πότε θα γίνει αυτό είναι ένα άλλο θέμα..! Το θέμα είναι πως συμβαίνουν τόσο άσχημα πράγματα γύρω μας, τα οποία αν και τα αντιμετωπίζουμε, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, έχουμε εθιστεί σε αυτά και παρακαλάμε να συμβεί κάτι καλό. Μόνο που όταν αυτό συμβεί, και ο έρωτας μας χτυπήσει την πόρτα, εμείς τι κάνουμε? Είναι στο χέρι μας αν θα αποφασίσουμε να ανοίξουμε ή θα αποφασίσουμε ότι απουσιάζουμε.. Η δική μου άποψη, για τα περισσότερα θέματα, είναι πως πάντα πρέπει να δίνουμε μια ευκαιρία! Οπότε ας σταματήσουμε να κάνουμε τους κωφούς και τους στραβούς και ας ανοίξουμε τα μάτια και τα αυτιά μας μήπως καταφέρουμε να ζήσουμε αντί να επιβιώνουμε!!!

"Σκέφτηκε και συνέθεσε: η Ματίνα..!"

Η ιστορία της Ζ(ζ)ωής

Κάτι που όλοι πρέπει να διαβάσουν...

Διάβαστε για το Aids, τη ζωή, την προφύλαξη...
Ενημερωθείτε...
Δώστε λίγο χρόνο για κάτι τόσο απλό και καθημερινό...
Επιβάλλεται!!
Μην απομακρύνεστε, μην αφήνετε τον ευατό σας απ' έξω...
Ουδείς προστατεύεται εκ γενητής!

Και η ζωή συνεχίζεται...

Αγαπάς, πονάς, δακρύζεις, γελάς… αναρωτιέσαι… Σιωπάς! Τι να πεις άλλωστε… Όταν όλοι σε ξέρουν, ξέρουν τι θα πεις, γιατί και πώς θα το πεις. Δεν σου δίνουν χρόνο ούτε να σκεφτείς ότι θα μπορούσες να πεις κάτι άλλο. Αλλά όντως σε ξέρουν?? Ή νομίζεις πως σε ξέρουν??? Ή μήπως αυτοί νομίζουν πως σε ξέρουν??? Βέβαια το πιθανότερο είναι να νομίζεις εσύ πως σε ξέρουν, ενώ αυτοί στην πραγματικότητα γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν έχουν ιδέα για το ποιος πραγματικά είσαι!

Και κάπως έτσι η ζωή συνεχίζεται…

Εσύ κάνεις καθημερινά τον απολογισμό σου, την κριτική σου και δέχεσαι όλες αυτές τις κριτικές που  συχνά θεωρείς αδύναμες, ανούσιες και ελλείπεις. Όμως τις δέχεσαι! Ή τουλάχιστον έτσι κάνεις πρώτα τον εαυτό σου και μετά τους άλλους να πιστέψουν! Μα και τι άλλο θα μπορούσες να κάνεις??? Εγώ σε καταλαβαίνω…

Συνεχίζεται…

Ξυπνάς, ντύνεσαι, τσιμπάς κάτι, πίνεις και κάτι σε καφεΐνη, βουρτσίζεις τα δόντια σου, αν είναι μέρα για μπάνιο κάνεις και ένα μπανάκι -πριν το ντύσιμο εννοείται και αφού ανάψεις το θερμοσίφωνα- και βγαίνεις έξω… ξεχύνεσαι… Τρέχεις από εδώ… Τρέχεις από εκεί… Άμα λαχανιάσεις, ξαποσταίνεις. Κάπως έτσι περνάει η μέρα σου… Εννοείται πως αν προσθέσεις στο ενδιάμεσο μια αγκαλιά, ένα φιλί, ένα χαμόγελο τα απολαμβάνεις όλα λίγο ή πολύ περισσότερο. Όλα είναι καλά…!

Και μετά???Πες μου πως δεν μπορείς να περιγράψεις τη ζωή κι άλλο???Μα υπάρχουν τόσα πράγματα που μπορεί κάποιος να πει… Γιατί δεν  μιλάς???Πες μου…

Και μετά η ζωή συνεχίζεται…

Με ή χωρίς εσένα, εμένα, κανένα! Καλύτερα να την ζεις παρά να την περιγράφεις!

Προς όλους...Κορινθίους και μη!

Είναι η αρχή...όχι του τέλους...μια απλή αρχή!!!
Για την ακρίβεια, δεν συντρέχει συγκεκριμένος λόγος να υπάρξει και τέλος!!!
Ελάτε...μην ντρέπεστε...!!!!