Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010

Ας μιλήσουμε για...την απώλεια.ή μάλλον τον έρωτα!?

Έχουμε συνηθίσει λίγο πολύ στην απώλεια.. Όλοι θα έχουμε μιλήσει γι αυτό το θέμα, για την απώλεια με οποιονδήποτε τρόπο.. Πιστεύω όμως ότι αξίζει να αναφερθώ σε κάτι παρόμοιο. Υπάρχει ένας στίχος που μου αρέσει πάρα πολύ και κάθε φορά ανατριχιάζω… «Έγινε η απώλεια συνήθεια μας και ο έρωτας μια άρρωστη κραυγή..!». Τι μπορεί να εννοεί με αυτή τη μικρή αλλά περιεκτική προτασούλα ο «ποιητής»? Το μόνο σίγουρο είναι ότι καθένας την ερμηνεύει με τα δικά του βιώματα και εμπειρίες.. Πιστεύω, όμως, ότι θα συμφωνήσουν αρκετοί μαζί μου, με την σκέψη μου.. Το καλύτερο πράγμα που μπορεί να συμβεί στη ζωή του ανθρώπου είναι να αγαπήσει και να ερωτευτεί.. Και η ευτυχία αλλά και η τύχη του θα είναι αν βρει και ανταπόκριση στα συναισθήματα του.. Άλλωστε, αυτό το γεγονός δεν μπορεί να το αλλάξει, δεν είναι στο χέρι του αλλά στην ανθρώπινη φύση.. Είτε το κυνηγάς είτε όχι θα έρθει από μόνο του κάποια στιγμή.. Η ίδια η ζωή φροντίζει να το αποδεικνύει συνεχώς.. Έτσι όμως που έχουν εξελιχθεί τα πράγματα σήμερα, έχουμε συνηθίσει να είμαστε μόνοι μας.. Έχουμε συνηθίσει να αφήνουμε τα πάντα στη μοίρα τους, να καθόμαστε άπραγοι, παθητικοί θεατές στην ίδια μας την ζωή.. Έχουμε μάθει να δεχόμαστε ό,τι αρνητικό ή να σκεφτόμαστε έτσι.. Έχουμε μάθει να δεχόμαστε την απώλεια(όχι πως αυτό είναι απαραίτητα κακό) αλλά ταυτόχρονα αποζητάμε τον έρωτα.. Φωνάζουμε, ουρλιάζουμε γι’ αυτόν αλλά μάλλον δεν μας ακούει.. Όχι, κουφός δεν είναι αλλά και αυτός από μόνος του τι μπορεί να κάνει? Φωλιάζει μόνο μέσα μας και περιμένει μέχρι να βρει την ευκαιρία να εκφραστεί.. Τώρα το πότε θα γίνει αυτό είναι ένα άλλο θέμα..! Το θέμα είναι πως συμβαίνουν τόσο άσχημα πράγματα γύρω μας, τα οποία αν και τα αντιμετωπίζουμε, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, έχουμε εθιστεί σε αυτά και παρακαλάμε να συμβεί κάτι καλό. Μόνο που όταν αυτό συμβεί, και ο έρωτας μας χτυπήσει την πόρτα, εμείς τι κάνουμε? Είναι στο χέρι μας αν θα αποφασίσουμε να ανοίξουμε ή θα αποφασίσουμε ότι απουσιάζουμε.. Η δική μου άποψη, για τα περισσότερα θέματα, είναι πως πάντα πρέπει να δίνουμε μια ευκαιρία! Οπότε ας σταματήσουμε να κάνουμε τους κωφούς και τους στραβούς και ας ανοίξουμε τα μάτια και τα αυτιά μας μήπως καταφέρουμε να ζήσουμε αντί να επιβιώνουμε!!!



"Σκέφτηκε και συνέθεσε: η Ματίνα..!"

33 σχόλια:

  1. Έχει συζητηθεί και φοριέται πολύ τλευταία...ο έρωτας!!

    Τελικά είναι κάτι που νιώθουμε όταν είμαστε έτοιμοι να το νιώσουμε ή έχει να κάνει και με τον άνθρωπο για τον οποίο το νιώθουμε?

    Και τι ερωτευόμαστε ακριβώς?Τι περίεργη εντολή είναι αυτή που δίνει αυτός ο εγκέφαλος τέλοσπάντων?

    Μήπως είναι απλά αυτό που λές στο τέλος...η ανάγκη να ζήσουμε αντί να επιβιώνουμε...η ανάγκη να νιώσουμε έντονα συναισθήματα και όχι μετριότητες...
    Μήπως είναι απλά μια λέξη που περιγράφει το πως ιδανίκα βιώνει ο καθένας μας τη ζωή...

    Ρητόρίες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. είναι κάτι που νιώθουμε γιατί ο άλλος μας το προκαλεί να τι νιώσουμε.μας στέλνει σήματα και εμείς τσιμπάμε. στο τέλος ναι είναι η ανάγκη να ζήσουμε με ένταση και χωρίς μετριότητες, ακριβώς όπως το λες, μετριότητες τησ καθημερινότητας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. το θεμα ειναι ο ερωτας ή η απωλεια? ή η απωλεια του ερωτα? ή η απωλεια γενικα που μας κανει λιγότερο δεκτικούς στον έρωτα?
    ο καθένας έχει τις άμυνες του, που η αληθεια ειναι ότι οξύνονται με το πέρασμα του χρόνου, "από τα χτυπήματα της ζωής"... Ομως, μήπως τελικά αυτό δεν είναι και τόσο κακό? Δεν είμαι εδώ για να παίξω το δικηγόρο του διαβόλου, αλλά μηπως τελικά οι κίνδυνοι μεγαλώνοντας μεγαλώνουν? Και όντως πρέπει να είμαστε πιο επιφυλακτικοί? Αλλους κινδύνους αντιμετωπίζει ενα παιδάκι 10 χρονών οταν ερωτευεται και άλλους ενας ενήλικας ετων 25. Γιατί όντως ο έρωτας είναι πανέμορφο συναίσθημα αλλά μπορεί να σε ωθήσει στα άκρα, και σε κάποιες περιπτώσεις (όχι και τόσο σπάνια) να σε εκμεταλλευτεί στα άκρα... Και μη μου πεις οτι δεν εχεις ακουσει για περιπτώσεις που καποιος/κάποια έφαγε τα χρήματα του/της αγαπημένου/ης του/της...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Όταν είσαι 10 είσαι αφελής, όταν είσαι 25 και σε περίπτωση που δεν είσαι πλέον αφελής έχεις τη δυνατότητα και την επιλογή να ρισκάρεις...

    Να ισορροπείς μετάξυ λογικής(επιφυλακτικότητας) και συναισθήματος(έρωτα) γέρνοντας προς το δεύτερο!

    Εσύ θα το επιλέξεις, εσύ θα το βιώσεις, εσύ θα το ευχαριστηθείς και εσύ θα το μετανιώσεις!

    Δεν έχει σημασία το που θα σε ωθήσει και τι κατάληξη θα έχει...σημασία δεν έχει η Ιθάκη αλλά το ταξίδι είπε και μας άφησε όλους άφωνους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Συμφωνω μαζι σου και αυτο ειναι περιεργο για εμενα!

    "Οπότε ας σταματήσουμε να κάνουμε τους κωφούς και τους στραβούς και ας ανοίξουμε τα μάτια και τα αυτιά μας μήπως καταφέρουμε να ζήσουμε αντί να επιβιώνουμε!!!"
    Νομιζω οτι εδω τα λες ολα!Δεν εχει σημασια αν ειναι για τον ερωτα,αλλα να τα περικλειει ολα."Αδραξε τη μερα" που ελεγε και στον κυκλο των χαμενων ποιητων και νομιζω ειναι το δυσκολοτερο πραγμα να κανουμε στην καθημερινοτητα μας!Αντιθετως αγχωνομαστε για πραγματα που δεν μπορουμε να επηρρεασουμε με κανενα τροπο και δεν απολαμβανουμε καταστασεις που θα επρεπε.Ακομη και τον ερωτα.Πολλοι μετα κανα 2 μηνο σχεσης,εχουν πεσει σε μια αδρανεια,μια ρουτινα οτι ολα αυτα ειναι κατι τυπικο.Και ζουνε μια ζωη τυπικη,με που και που καποια διαλειματα ευχαριστα εξω απο την ρουτινα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. "each day s a gift and not a given right, leave no stone unturned, leave your fears behind, and try to take the path less traveled by, the first step you take is the longest stride"

    If today was your last day - Nickelback :P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. το θέμα είναι πως σε όλες τις καταστάσεισ πρέπει να υπάρχει ισορροπία.αλλά όταν μιλάμε για τον έρωτα δεν υπάρχει ισορροπία,πρέπει να αφεθείς για να τον απολαύσεις.τι κι αν πληγωθείσ?γιατί δεν σκέφτεσαι ότι κ εσύ μπορείς να πληγώσεις?η ουσία είναι να το ζήσεις..δεν ξέρω πόσες φορές μπορεί να ερωτευτεί ο άνθρωπος αλλά γιατί να το ξεψειρίζει το θέμα?έρωτας είναι,ουσία και πλάνη μαζί.άλλωστε αν δεν ρισκάρεις χάνεις, ενώ αν δώσεις την ευκαιρία, μπορεί και να κερδίσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ο έρωτας για μένα έχει διάφορες μορφές… δεν θεωρώ πως είναι τυφλός, αντιθέτως νομίζω πως είναι ξεκάθαρος και όταν αρχίζει να γίνεται θολός ή τυφλός τότε σου στέλνει το μήνυμα πως πρέπει να φύγεις. Το μυστικό για να ζήσεις όλες τις καταστάσεις του είναι να αφεθείς άνευ όρων σε αυτόν χωρίς να φοβάσαι την κατάληξη και πάνω από όλα να τον μοιραστείς με ένα άτομο που αξίζει και σου εμπνέει εμπιστοσύνη για το ταξίδι.. όσο αυτό διαρκέσει.
    Ο έρωτας είτε στην ψυχική του είτε στη σαρκική του μορφή, ανεκπλήρωτος ή μη είναι τόσο δυνατός που μπορεί να αλλάξει τον άνθρωπο που τον βιώνει καθώς και τα άτομα που συναναστρέφονται με αυτόν. Δυστυχώς δεν σε προειδοποιεί, απλώς σε οδηγεί με μία δύναμη ακατανίκητη στους αιθέρες, μεθυσμένο ή ζαλισμένο από τις σκέψεις και τα συναισθήματα των άλλων, προκαλώντας σε να βρεις σε αυτόν τον ανεμοστρόβιλο τον δικό σου θεό και να πιστέψεις.. όπως ποτέ πριν στη ζωή σου.
    Ο έρωτας σε αριθμό ενικό αποκτά άλλη διάσταση και η γραφή του με κεφαλαία γράμματα τον κάνει μοναδικό και για πολλούς απλησίαστο… άραγε πόσο τυχεροί είναι οι άνθρωποι που τον βιώνουν και το συνειδητοποιούν… Δεν νομίζω πως υπάρχει ο έρωτας σε πληθυντικό αριθμό, χάνει την αξία του και την ομορφιά του,… ο ενθουσιασμός από την άλλη μπορεί να υπάρξει πολλές φορές αλλά πάντα κάτι θα του λείπει.
    Ο έρωτας αποκρυπτογραφεί και ξεγυμνώνει τον άλλον κάνοντάς τον να μην νιώθει ντροπή αλλά ευτυχία απλώς που ζει. Τώρα το ζήτημα είναι πώς θα τον καταλάβεις… Λοιπόν… τον έρωτα θα τον καταλάβεις όταν θα είσαι σε ένα τεράστιο πολυκατάστημα με ανθρώπους να φωνάζουν τριγύρω σου και να τρέχουν αγχωμένοι από δω και από κει και θα έχεις τον άνθρωπό σου να κάθεται μπροστά σε ένα πιάνο και ήδη με τις πρώτες μελωδίες να σε κάνει να νιώθεις πως είσαι στον κόσμο μόνο εσύ και αυτός… Εσύ θα βρίσκεσαι όρθια ακριβώς δίπλα από αυτόν βλέποντάς τον να κάνει έρωτα με τον δικό του τρόπο πάνω στα πλήκτρα του πιάνο και από τη μία να τα ζηλεύεις, αλλά από την άλλη να θες να τον ακούς για όλη σου τη ζωή. Εκείνη τη στιγμή θα νιώσεις πως ο χρόνος έχει παγώσει, τριγύρω σου δεν θα υπάρχει τίποτα ..ούτε ο πωλητής που μιλάει με τον καινούριο πελάτη, ούτε ο πατέρας που φωνάζει στο παιδί για την αταξία που έκανε… Εκείνη η στιγμή θα είναι η στιγμή σου, η στιγμή σας που θα μείνει ανεξίτηλη στο χρόνο σαν μια παλιά φωτογραφία που κρύβει μια ηλικιωμένη γυναίκα με όλη της τη δύναμη στη χούφτα της για χρόνια και την δείχνει μόνο σε άτομα που αγαπά… Σε αυτή τη στιγμή θα έχεις δώσει όλα σου τα συναισθήματα και εκεί τελικά στον ανεμοστρόβιλο θα καταλάβεις τον έρωτα που είναι ανώτερος από μια απλή ένωση σαρκών.
    Έρωτας και ένωση σωμάτων μια πρόσθεση που το άθροισμά της μπορεί να είναι το άπειρο ή απλώς ένα μηδενικό. Είναι πραγματικά στο χέρι μας να επιτύχουμε το πρώτο αποτέλεσμα αλλά θέλει κόπο και υπομονή. Αν το επιτύχουμε θα έχουμε καταφέρει να ζήσουμε ένα επίγειο θαύμα. Ένα θαύμα που μπορεί αρχικά να μας τρομάξει αλλά όταν θα το σκεφτούμε καλύτερα θα δούμε πως τελικά για αυτόν το λόγο ζούμε. Ζούμε για να γνωρίσουμε έναν άνθρωπο που θα αλλάξει την κοσμοθεωρία μας, που θα μας οδηγεί σε άγνωστα μονοπάτια, που θα επιζητάμε να τον βλέπουμε καθημερινά, που θα έχουμε ανάγκη την αγκαλιά του, που θα θέλουμε να γινόμαστε ένα μόνο με αυτόν, που το κορμί μας θα σπαρταράει σε κάθε του άγγιγμα και σε αυτή τη μέθεξη θα συναντάμε τα όνειρά μας και θα συνειδητοποιούμε πως είναι τελικά η πραγματικότητά μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Γεια σου Μαρία!!!!
    Εξαιρετική η ροή του λόγου και η αφηγηματικότητα σου!
    Μάλλον θα σαι ερωτευμεύνη εσύ...
    Πιάνο ε??Αχ ωραία...
    Χαιρόμαστε που εμπνεύστηκες και συμμετείχες...
    Να επαναλαφθεί(έτσι ή αλλιώς)!!

    Υ.Γ: Γι' αυτό δεν ήρθες για μπύρα μωρή???

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Καλώς σας βρήκα και εγώ λοιπόν !!! Ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ στον εμπνευστή του blog και στην παρέα που ξεκινά δυναμικά, για να γράψει αλήθειες, σκέψεις και προβληματισμούς με έναν άλλον τρόπο πιο νεανικό και απλό!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ένας από τους αγαπημένους μου στίχους τελευταία είναι «Here is what I know now
    Goes like this.. In your love, my salvation lies» είναι πολύ όμορφος πιστεύω αλλά από την άλλη όταν το σκέφτηκα λίγο καλύτερα είδα πόσο λάθος είναι. Έχουμε μάθει να στηρίζουμε όλοι μας την ευτυχία σε άλλους ανθρώπους στους φίλους μας και κυρίως στους ερωτικούς μας συντρόφους και αυτό είναι ένα υπερβολικά μεγάλο φορτίο για οποιονδήποτε…. Νομίζουμε ότι όταν βρούμε τον ερώτα θα βρούμε και την σωτήρια, την ευτυχία ενώ δεν είναι έτσι. Άμα δεν είσαι ευτυχισμένος από μόνος σου κανένας άνθρωπος δεν θα σε κάνει ευτυχισμένο. Η δεύτερη μου σκέψη πάνω στο θέμα έρωτας είναι το πόσο δύσκολο έχει γίνει να το παραδεχτείς….δεν ξέρω σε ποια φάση της ιστορίας τα ερωτικά αισθήματα έγιναν κάτι για το οποίο ντρεπόμαστε μπορεί να κρατήσουμε αυτά τα αισθήματα μέσα μας ακόμα και για χρονιά από φόβο μην μας απορρίψουν μην φάμε χυλοπίτα……αντί να είναι κάτι όμορφο κάτι κολακευτικό όλο αυτό έχει γίνει κάτι που κρύβουμε κάτι που μας κάνει να μιζεριαζουμε να στενοχωριόμαστε να κλαίμε…ζηλεύω αυτούς που έχουν ακόμα το θάρρος να λένε…ξέρεις μου αρέσεις….και ότι γίνει κάποιες φόρες αυτό και μονό φτάνει είτε γίνει κάτι στην συνέχεια (η καλύτερη έκβαση φυσικά) είτε όχι…δεν έχει τόση σημασία ο προορισμός όσο το ταξίδι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Αχ, και πόσο ωραία είναι να το λες, να το νιώθεις, να υπάρχει γενικά στην ζωή σου!!

    Και ναι εννοείται, συμφωνώ και εγώ πως άμα δεν είσαι καλά με τον ευατό σου...αλλά είναι καλύτερα να ζεις μόνος ή με παρέα? Γενικά και αόριστα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. σίγουρα δεν μπορείς να στηρίζεις την ευτυχία σου σε άλλους...αλλά και πως μπορείς να ευτυχίσεις μόνος σου?αν δεν έχεισ ανθρώπους δίπλα σου να σε αγαπούν και να τους αγαπάς πωσ μπορείς να ευτυχίσεις?και οκ σίγουρα είναι πολύ δύσκολο πλέον να παραδεχτείς πωσ νιώθεις και δεν έχω καταλάβει ακόμα γιατί ντρεπόμαστε γι' αυτό, αλλά μπορούμε να πάρουμε παράδειγμα, από όσους έχουν ακόμα τα κότσια να το κάνουν κι ας ξεκινήσει το ταξίδι..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Πως μπορεις να αγαπησεις αλλους χωρις πρωτα να εχεις αγαπησει τον εαυτο σου και να μπορεις να ευτυχισεις μονος σου? Αν δε μπορεις να πας για καφε μονος και να χαμογελας, απλα επειδη απολαμβανεις τη βολτα/το σημειο/τη θεα whatever, χωρις να κοιτας το κινητο σου ή το ρολοι σου, πως μπορεις να εισαι σιγουρος οτι οι αλλοι ειναι ανθρωποι που αγαπας και εχουν σημασια για σενα και οχι απλα υποκαταστατα, παρεα της μια βραδιας/στιγμης/εποχης? Αν δε μπορεις να ευτυχισεις μονος σου μηπως απλα χρησιμοποιεις τους αλλους για να περνας καλα και να κρυψεις τη δυστυχια σου? Και η αγαπη τους και η αγαπη σου γινεται μέσο και όχι αυτοσκοπος?
    Πως μπορεις να ευτυχισεις μονος σου... Χμμμ... Για να δουμε, οταν κυνηγας τα ονειρα σου και δε τα εγκαταλειπεις, οταν προσπαθεις για να σε κανεις περηφανο, οταν φροντιζεις τον εαυτο σου και τον σεβεσαι, οταν τρως παγωτο... δεν αισθανεσαι ευτυχισμενος? Το τι σε κανει εσενα ευτυχισμενο ειναι στο χερι σου να το ανακαλυψεις.
    Δε ντρεπομαι να ομολογησω αυτο που νοιωθω, αλλα επισης μπορω να πω οτι δεν ειναι αναγκη να εχω ανθρωπους γυρω μου για να ευτυχισμενος, ειναι επιλογη, και αυτο τους κανει ακομα πιο σημαντικους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Εγώ προσωπικά θεωρώ πως δεν θα μπορούσα ποτέ μα ποτέ να είμαι ευτυχισμένη μόνη μου! Σίγουρα υπάρχουν κάποια πράγματα που σου δίνουν χαρά ατομικά και δεν χρείαζεσαι κανέναν για να τ' απολάυσεις αλλά είναι επιλογή σου (ή μάλλον μου)να τα μοιράζομαι πιο συχνά με άλλους παρά να τα απολαμβάνω μόνη μου...
    Γιατί εξάλλου όπως λες smurf είναι επιλόγη του καθενός το να στηρίζει ή όχι την ευτυχία του(ρισκάροντας να στηρίξει και την δυστυχία του) σε άλλους ανθρώπους...
    Αυτοί θα είναι όμως σημαντικοί ούτως ή άλλως...στηρίχτεις, δεν στηριχτείς πάνω τους!!
    Αυτό που αλλάζει είναι ο βαθμός που αλληλεπίδρουν με σένα! Και αυτή είναι και η επιλογή που κάνεις...
    Θέλεις ανθρώπους γύρω σου να σου μιλάνε, να σου προτίνουν, να σε κοροιδευούν, να σε αγκαλιάζουν, να να να... ή μήπως όχι???
    Και να μην θέλεις αυτοί θα σου μιλάνε, θα σου προτίνουν, θα σε κοροιδευούν, θα σε αγκαλιάζουν, θα θα θα... απλά δεν θα έχουν την ίδια βαρύτητα οι ενέργειες τους, δεν θα είναι υπολογίσιμες!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. μα πως μπορείς να ευτυχίσεις ατομικά.ο άνθρωπος από την φύση του είναι κοινωνικό ον..έχει ανάγκη τους άλλους ανθρώπους..γι' αυτό ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα ζώα και για την λογική που τον διακατέχει.σίγουρα πρέπει να αγαπάς τον εαυτό σου αλλά για να ελισαι αληθινός και να μπορείς να αγαπήσεις και τον κόσμο που σε περιβάλλει.άλλωστε όπως είπε και η δάφνη αποκτά άλλη σημασία και άλλη βαρύτητα να μοιράζεσαι την ευτυχία σου...εξ' ορισμού λοιπόν, δεν υπάρχει ατομική ευτυχία..τώρα αν καταφέρει κάποιος να την βρει ας μου πει τον τρόπο.
    εγώ πάντως προσωπικά προτιμώ να μοιράζομαι την ευτυχία μου και τον έρωτα μου με τους δικούς μου ανθρώπεις..έτσι έχει μεγαλύτερη αξία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Καλημέρα σας,
    Καταρχάς, θα συμφωνήσω με το Δαφνούλι και το Ματινάκι ότι η ευτυχία είναι όμορφη και έχει νόημα μόνο όταν τη μοιράζεσαι. Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι θεμελιώδεις στη ζωή ενός ανθρώπου. Και σχέσεις όχι μόνο ερωτικές αλλά και σχέσεις όλων των μορφών όπως φιλικές, οικογενειακές, εργασιακές κλπ.
    Ένας άνθρωπος μόνος είναι ένα ον δυστυχισμένο, αγέλαστο, κενό. Σαφώς και ισχύει το γεγονός ότι ένας άνθρωπος πρέπει να νιώθει καλά με τον εαυτό του προκειμένου να μπορεί να συνυπάρξει και να επικοινωνήσει με τους γύρω του. Ωστόσο, υπάρχει και μία άλλη περίπτωση όπου κάποιος μπορεί να έχει χάσει την πυξίδα, να είναι λίγο χαμένος, να νιώθει « λίγος » εσωτερικά, να έχει χάσει την όρεξη για ζωή και ευτυχία. Και τότε είναι που με τη βοήθεια κάποιου άλλου που τον αγαπάει και τον νοιάζεται θα επανέλθει, θα τον κάνει να δει τη ζωή με άλλο μάτι και να επικοινωνήσει ξανά. Και με αυτό εννοώ ότι οι σχέσεις μπορεί να είναι και αμφίδρομες όντας εξαιρετικά πολύπλοκες.
    Τώρα όσον αφορά στον έρωτα….τι να πω? Θα προσπαθήσω να είμαι όσο αντικειμενικότερη γίνεται. « ‘Ερως ανίκατε μάχαν» έλεγε ο Σοφοκλής στην Αντιγόνη του και πόσο δίκιο είχε πραγματικά. Ο έρωτας είναι η επιτομή της ανθρώπινης ύπαρξης. Η ένωση δύο ψυχών είναι η υπέρτατη εκπλήρωση, η ένωση δύο σωμάτων είναι η υπέρτατη ηδονή.
    Ο έρωτας όμως είναι πανούργος. Όσο είσαι στο 37ο συννεφάκι το ίδιο εύκολα μπορεί να σε κάνει να κυλιέσαι σε 5 πατώματα κάτω από τον πάτο. Κι όμως…ενώ ξέρουμε ότι κάποτε θα πονέσουμε όλοι τον επιζητούμε. Γιατί μία ζωή χωρίς έρωτα είναι φαγητό χωρίς αλάτι, εβδομάδα δίχως Κυριακή, ροκ μουσική χωρίς κιθάρες. Και πότε καταλαβαίνεις ότι είσαι ερωτευμένος/η? Είναι αυτά τα τσιμπήματα και το ρίγος που νιώθεις σε όλο σου το κορμί, είναι αυτά τα μυρμηγκάκια που νιώθεις να σου τριβελίζουν το μυαλό, είναι όταν οι σκέψεις σου εστιάζουν μονάχα σε ένα συγκεκριμένο άτομο.
    Τι γίνεται όμως όταν ο έρωτας είναι ανεκπλήρωτος? Όταν αυτό που νιώθεις είναι μονόπλευρα και δε βρίσκει ανταπόκριση? Εκεί τα πράγματα…είναι πολύ δύσκολα.
    Πάντα πίστευα ότι ένας χωρισμός είναι καλύτερος από έναν ανεκπλήρωτο έρωτα. Γιατί όταν χωρίζεις σημαίνει ότι καλώς ή κακώς έχεις ζήσει πράγματα με τον άλλον. Έχεις ταξιδέψει, έχεις εξευτελιστεί, έχεις περάσει όμορφες στιγμές, έχεις κλάψει, έχεις θυμώσει και το σημαντικότερο έχεις αγαπήσει και έχεις αγαπηθεί.
    Έχεις ζήσει δηλαδή ένα συνονθύλευμα έντονων συναισθημάτων που σε έχουν εμπλουτίσει ως άνθρωπο. Βιώνεις μεν απώλεια ύστερα όμως από μία περίοδο κτήσης. Όταν όμως ο έρωτας είναι ανεκπλήρωτος και δεν υπάρχει ανταπόκριση από το άτομο με το οποίο είσαι ερωτευμένος/η βιώνεις εξαρχής μία απώλεια. Κι όσο περνάει ο καιρός αυτή η απώλεια μέσα σου γιγαντώνεται και γίνεται θηρίο ανήμερο έτοιμο να σου κατασπαράξει τα σωθικά. Και το χειρότερο δεν είναι ότι δε θα βιώσεις όλα όσα συνεπάγεται μία σχέση με το άτομο που σε ενδιαφέρει αλλά το ότι έχεις την επίγνωση ότι δε θα τα ζήσεις. Κι αυτό πονάει ακόμα περισσότερο και η αίσθηση του εσωτερικού κενού μεγαλώνει. Σιωπή, απουσία και απώλεια μαζί.
    Θα τελειώσω παραθέτοντας μία φράση του Roy Croft « Σ’ αγαπώ, όχι γι’ αυτό που είσαι, αλλά γι’ αυτό που είμαι εγώ όταν είμαι μαζί σου»

    Μία παθούσα ( αν και Δάφνη ξέρεις ποια είμαι).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. καλα τα λες ρε σοφάκι...πραγματικά ο ανεκπλήρωτος έρωτας γίνεται θεριό ανήμερο, κι αν είναι μεγάλος άντε να σηκωθείς από τα πατώματα και να τον ξεπεράσεις..κακά τα ψέμματα, αν δεν υπάρχει ανταπόκριση υπάρχει πρόβλημα.καλά κάποια στιγμή θα το ξεπεράσεις, αλλά μέχρι τότε, παλευεύεις με τον εαυτό σου και με τις ελπίδες σου, που πάντα για έναν περίεργο λόγο υπάρχουν.η υπέρτατη απώλεια..(λίγο υπερβολικό ε?)αλλά ακριβώς εδώ είναι που κολλάνε οι άνθρωποι σου..ένα χέρι για να σηκωθείς...αλήθεια, πιστεύουμε στο ο έρωτας με έρωτα περνάει?λίγο ουτοπικό δεν ακουγέται?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. δεν είναι ουτοπικό. Ο κάθε άνθρωπος χρειάζεται ένα υποκατάστατο. Και μπορεί το υποκατάστατο να μην είναι τόσο καλό όσο το πρωτότυπο ωστόσο χρειάζεται ένα αποκούμπι, από κάπου να κρατηθεί. Μπορεί ο καινούριος έρωτας να μην είναι πραγματικός, να είναι της μιας βραδιάς αλλά ακόμα κι αυτό σε κάνει να νιώσεις για λίγο ξανά ζωντανός. Για λίγο όμως….και μετά πάλι από την αρχή…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. αν είναι της μιςσ βραδιάς πάει κ έρχεται..αν μπεις όμως σε μια σχέση για να ξεπεράσεις κάποιον, είναι λίγο άδικο..τι μας φταίει ο άλλος και γιατί να τον βάλουμε σε τέτοια διαδικασία?μπορεί βέβαια στο τέλος να οδηγήσει σε κάτι καλό, αλλά αν όχι?θα έχουμε απλά χρησιμοποιήσει έναν άνθρωπο..και μετά όλα καλά?λίγο άσχημο μου φαίνεται, και από προσωπική εμπειρία, εγώ δεν το άντεξα..αν δεν μπορούμε να προχωρήσουμε σε κάτι καινούριο καλύτερα να το αφήσουμε..αλλιώς δεν έχει νόημα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. διαβαζω ενα βιβλιο της Μαρως Βαμβουνακη αυτο το καιρο,
    "Ο παλιατσος και η ανιμα".παραπεμπω ενα αποσπασμα που νομιζω οτι αντιπροσωπευει την αφηρημενη αυτη εννοια του ερωτα..

    " η αξια του ερωτα βρισκεται ακριβως στο θανασιμο κινδυνο που το συνοδευει,οπως η σκια τον απογευματινο καβαλαρη.μπορει στην αρχη,για ενα χρονικο διαστημα,για πεντε εστω λεπτα να εισαι σε θεση να διαλεξεις αν θα μπεις η δε θα μπεις στην υγρη του σηραγγα.ομως επειτα απο καποια βηματα,υστερα απο τρια ή χιλια τρια βηματα,πρεπει να χασεις τον ελεγχο του βηματισμου σου.η σηραγγα εχει δινη ακαταμαχητη.ερωτευμενος εισαι απο τη στιγμη που δε μπορεις να αμυνθεις,απο τη στιγμη που δεν μπορεις να εισαι παρατηρητης και σχολιαστης του ευατου σου.οταν πια η αναγκη θα σε συρει πισω απο το αρμα της οπως το κουφαρι του πολεμιστη"
    Ο ερωτας αποτελει πηγη εμπνευσης οχι μονο για τους καλλιτεχνες αλλα προφανως και για τους συγγραφεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. σχετικα με τον ανεκπληρωτο ερωτα..."οι καλυτερα μυημενοι στα μυστηρια του ερωτα το εχουν υποψιαστει πως ο ωραιοτερος εραστης ειναι ο απων,πως ο ποθητοτερος αλλος ειναι ο αρνουμενος" Μ.Βαμβουνακη

    δεν υπαρχει μαρτυριο σκληροτερο απο τη διχως ανταποκριση αγαπη λεει ο Ηλιας Πετροπουλος.

    ομως γιατι επιλεγουμε να ερωτευομαστε το λαθος ατομο?αυτο που δεν ειναι διαθεσιμο η αυτο που δεν ειναι ετοιμο να δεχθει την αγαπη μας?κανεις νοημων ανθρωπος δ προτιμα την απορριψη,την οδυνη και την αγωνια...ομως ολοι μας εχουμε νιωσει εστω και μια και μοναδικη φορα στη ζωη μας να μας ελκυει καποιος (ο οποιος ισως να μη γνωριζει καν την υπαρξη των αισθηματων μας γι'αυτον) "απαγορευμενος",καποιος ο οποιος μας δινει την αισθηση οτι ειναι ελευθερος και ανεξαρτητος.
    μερικε φορες ερωτευομαστε αυτο που μας λειπει,αυτο που φανταζει ιδανικο στα ματια μας χωρις πραγματικα να ειναι,καποιον που τον πλαθουμε να ειναι οπως θα θελαμε να ειναι....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. κατι που ξεχασα να αναφερω ειναι οτι εχω την εντυπωση οτι ο ερωτας αναφερεται στο εγω ενω η αγαπη στο εμεις.

    ο ερωτας συνηθως ειναι παθος,εχει καποιο απωτερο σκοπο ενω η αγαπη ειναι η "λογικη" εξελιξη του ερωτα αν θα μπορουσε κανεις να το ερμηνευσει με αυτο το τροπο.
    δυστυχως ο ερωτας "βγαζει φτερα" μετα απο καποια χρονια,αποδρα,και τοτε ερχεσαι στη δυσκολη θεση να κατσεις να κανεις εναν εσωτερικο διαλογο με τον εαυτο σου,να ξεκαθαρισεις τα συναισθηματα σου,να διαπιστωσεις αν ο ερωτας εφυγε και αφησε στη θεση του την αγαπη η τη συνηθεια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. και τα δύο αυτά μπορούν να συνυπάρχουν ωστόσο όντως τις περισσότερες φορές ο έρωτας φεύγει και μένει απλά η αγάπη, η εκτίμηση και ο σεβασμός. χωρίς όμως τον έρωτα που θα σε κάνει να ταρακουνηθείς, να κάνει το αίμα σου να βράσει, να σου δώσει πάθος και ηδονή η ζωή είναι πολύ λίγη...είναι μισή....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. ναι φυσικα και μπορουν να συνυπαρξουν.αβιαστα ομως...
    και αυτο ειναι σπανιο φαινομενο...ποσες φορες ανακαλω τον ερωτα που εζησαν στη ταινια "ημερολογιο" ο νοα κ η αλυ...
    νομιζω οτι τετοιοι ερωτες δεν υπαρχουν στις μερες μας...και αν υπαρχουν ειναι λιγοι οι τυχεροι που τους βιωνουν...
    πλεον φοβομαστε να δοθουμε ολοκληρωτικα σε εναν ανθρωπο,εχουμε πολλους ενδοιασμους.βαζουμε τη λογικη πανω απο το συναισθημα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Γεια σας και παλι...
    Το να μπορεις να ευτυχίσεις μόνος είναι κάτι που πρέπει να ανακαλύψεις μόνος σου, δε μπορω να σου πω εγώ πως να το καταφέρεις. Αλλά δοκίμασε το, έστω για λίγο, θα νοιώσεις συναισθήματα που δεν έχεις ξαναζήσει, και θα ανακαλύψεις νέα πράγματα στη ζωή σου. Θα καταλάβεις τι σ αρέσει πραγματικά, και όχι τι σ αρέσει να κάνει η παρέα, οι άλλοι (http://www.youtube.com/watch?v=bu95gCJl5lE).
    Δεν είπα ποτέ ότι δεν είναι ωραίο να μοιράζεσαι ότι σε κάνει ευτυχισμένο, και ότι πρέπει να μείνεις μόνος. Οντως, και εμένα με κάνει ευτυχισμένο να παίζω σκάκι με το κολλητό μου, παρότι το συχαίνομαι, απλά και μόνο γιατί αυτός είναι εκεί... απλά πλέον ξέρω τι με κάνει εμένα γνήσιο ευτυχισμένο και πως μπορώ να το μοιραστώ.
    Η Μ. Βαμβουνάκη είναι εκπληκτική συγγραφέας (αν και κάποιες φορές λίγο απόλυτη, keep reading αλλά να θυμάσαι ότι διαβάζεις για να οδηγηθείς στο θέση+αντίθεση=νέα θέση, και όχι για να αποδεχτείς άκριτα τα όσα λέει όσο ωραία και πειστικά και αν ακούγονται). Επίσης κάποιες φορές είναι λίγο φλύαρη..:S
    Τέλος, μία στιχομυθία από ένα βιβλίο που διαβάζω και εγώ τώρα (Ιμαρέτ, Καλπούζος)
    -"Ο έρωτας είναι πουκάμισο απο φωτιά...Και ώσπου να καεί μαζί του καίγεσαι... Ασ'τον να πονέσει. Κι αυτό ζωή είναι"
    -"Ζωή ο πόνος;"
    -"Όλα ζωή είναι. Οτι σε κάνει να νιώθεις, και πιο πολύ ότι σε αρπάζει με δύναμη"
    Ο διάλογος αναφέρεται σε έναν τρελά ερωτευμένο που μόλις τον εγκατέλειψε η αγάπη του ανάμεσα σε ένα νέο και ένα γέρο.

    Αλλά γιατί πάντα συνδυάζουμε το πόνο με τον έρωτα; Μπορεί να είναι η δική μου αυθυποβολή που με κάνει να πιστεύω ότι η κάθε σχέση που τελειώνει δεν ήταν ο πραγματικός έρωτας της ζωής μου και οτί δεν ήταν κάτι σημαντικό, για να μη πληγώνομαι...Αλλά μπορεί να είναι και η δική σας αυθυποβολή που δε θέλει να πιστεύει ότι δόθηκε σε έναν άνθρωπο και δαπάνησε χρόνο,χρήμα και συναίσθημα σε κάποιον "ασήμαντο"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Ok, επιστρέφω λίγο γιατί όσο έγραφα το σχόλιο μου έγιναν και μερικά ακόμα...Και έχω να κάνω μια ερώτηση: Τι είναι αυτό που έχουν πάθει όλες οι γυναίκες με αυτή τη ταινία;;;;Το Ημερολόγιο/Notebook εννοώ... Μια φίλη με είχε πείσει ότι είναι απλά ένα στερεότυπο των αντρών...Αλλά δεν είναι δυνατόν!!! Επικοί έρωτες έχουν υπάρξει χιλιάδες, και έχουν γραφεί άπειρα βιβλία και ποιήματα, έχουν γυριστεί αμέτρητες ταινίες...Δε νομίζω για την ακρίβεια ότι έχει γυριστεί ταινία ή έχει γραφεί βιβλίο χωρίς έστω μία πινελιά έρωτα! Γιατί αυτή;;; Θεωρώ ότι είναι από τις πλέον κάκιστες, γλυκανάλατες κλπ κλπ ιστορίες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. ναι μερικες φορες ειναι απολυτα αυτα που γραφει η βαμβουνακη.ωστοσο ο καθενας τα ερμηνευει με βαση την δεδομενη ψυχολογικη και συναισθηματικη του διαθεση...αυτα που παρεθεσα ως αποσπασματα τα πιστευω γιατι τα εχω ζησει,ειναι βιωματικα και πλεον μπορω να τα εκλογικευσω,να τα μετουσιωσω σε στειρες λεξεις που εκφραζουν την ψυχολογικη μου κατασταση.
    οσον αφορα τη ταιναι ημερολογιο, αναγνωριζω οτι ειναι αρλεκιν και μπορω να της προσαψω ολους τουσ γλυκαναλατους χαρακτηρισμους που συνοδεουν μια ρομαντικη ταινια,παρολαυτα νομιζω οτι αυτο ελπιζει καθε ανθρωπος...να ζησει εναν επικο ερωτα...γηι'αυτο και ειχε τεραστια ανταποκριση στο γυναικειο κοινο σαν ταινια...γιατι κατανοησε με χειρουργικη ακριβεια το συναισθηματικο μας κοσμο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Νόμιζω smurf η προτροπή σου να ευτιχίσουμε μόνοι μας προκύπτει από την ιδιοσυγκρασία σου και την δικία σου εμπειρία...Έγω π.χ δεν θα το πρότινα πότε σε κάποιον και ούτε που με ενδιαφέρει για την ακρίβεια...Από το λίγο που ξέρω τον ευατό μου θα ήμουν μια απελπισία!!! :) Δεν μπορούν να γίνουν όλοι ούτε "μονάχοι" ούτε "μονομάχοι"...
    Για το ημερολόγιο τώρα αν και γυναίκα...ναι με συγκίνησε αρκετά αλλά σιγουρα υπάρχουν ταίνιες που τα έχουν καταφέρει εξίσου...αλλά ίσως ναι από ερωτικού περιεχομένου να 'ναι απ'τις πιο κοντινές στη γυναικεία ψυχοσύνθεση!!!
    Smurf τι πιστεύεις για το Into the wild...το γνωρίζεις? Φαντάζομαι θα σου ταίριαζε σαν φιλοσοφία...
    Έμενα μ'αρεσε πολύ σαν ταινία και μου προκάλεσε έντονο θαυμασμό!!! Ο ασκητισμός για μένα προσωπικά είναι πράγμα ακατόρθωτο :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. δεν είμαι η Smurf αλλά δεν πειράζει....το into the wild είναι μία υπέροχη ταινία...απλά μαγευτική...ένα ταξίδι αυτογνωσίας, μία περιπλάνηση ψυχής που καταλήγει στην (τραγική)? διαπίστωση ότι η ευτυχία είναι όμορφη μονάχα όταν τη μοιράζεσαι....κέντησε πάλι ο Sean Penn με αυτή του την ταινία....για να μη μιλήσω και για το soundtrack(Eddie Vedder από Pearl Jam)...
    (Ξέφυγα λίγο από το θέμα...:))) αλλά όντως mpoufxis ο ασκητισμός είναι πράγμα ακατόρθωτο.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Δε μιλησα ποτε για ασκητισμο, ουτε καν... Αυτο που ειπα είναι οτι ειναι απιστευτο συναισθημα να ξερεις τι σε κανει χαρουμενο και να μοιραζεσαι αυτο. Ποσες φορες δεν εχετε βρεθει σε παρεες που ακολουθησατε σε παρτυ που περιπου σας αρεσαν, σε παραστασεις οι οποιες ηταν καλουτσικες, σε μετριες βραδιες, ακομα κ αν τελικα περασατε καλα? Και σε ολα τα προηγουμενα καποιος απο τη παρεα περασε απιστευτα και πορωθηκε? Φαντασου οτι ξερεις τι σε κανει γνησια ευτυχισμενο και το μοιραζεσαι με αλλους! Αυτο ειπα... Τιποτα παραπανω, απλα αυτο που σε κανει γνησια ευτυχισμενο μπορεις να το ανακαλυψεις οταν εισαι μονος σου...Οχι για μια ζωη, για μια ώρα! Οταν εισαι με αλλους επηρεαζεσαι απο τις εξωτερικες συνθηκες, απο τις γνωμες τους, απο την παρουσια τους. Οταν εισαι μονος σου, δε μπορεις να πεις ψεμματα στον εαυτο σου οτι περασες καλα, οτι εισαι ευτυχισμενος, οτι εισαι καλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Χμμμ δεν ξερω...εγω πολλες φορες οταν ειμαι με παρεα και περναω καλα, κολλαω και συνειδητοποιω οτι "να, αυτο ειναι!!!"

    Και συγγνωμη αν με καποιο τροπο παρεξηγησα αυτα που ειπες...περιεργο πραγμα η αντιληψη!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Απώλεια......πότε ακριβώς μπορείς να πεις οτι τη βιώνεις??Δύσκολο πράγμα να χάνεις αυτά που μέχρι πρότινος θεωρούσες δεδομένα...ο σιωπηλός λυγμός μέσα σου όλο και δυναμώνει και δεν έχεις παρά να το συνειδητοποιήσεις...απώλεια, απώλεια, απώλεια...όσο και να προσπαθείς να την ξεχάσεις δεν την ξορκίζεις..σου κάνει αισθητή την παρουσία της με την απουσία αυτού που κάποτε κατείχες...και μετά? τι συναίσθημα μένει? μένει κάτι ή δε μπορείς να νιώσεις τίποτα? μήπως τελικά ήταν κάτι που δεν είχες ποτέ πραγματικά και απλά νόμιζες ότι το είχες κατακτήσει? απώλεια............

    ΑπάντησηΔιαγραφή