Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011

-«Έχεις νιώσει ποτέ ότι πετάς;»

Σκεφτόμουν συχνά αυτό το πέταγμα και πως να είναι. Η αίσθηση ότι δε πατάς στο έδαφος και μια γλυκιά δύναμη σε παρασύρει. Το άπιαστο όνειρο του ανθρώπου να αποκτήσει φτερά και να πετάξει… Η απόλυτη ελευθερία, η απόλυτη δύναμη… Bunjee jumping, ελεύθερη πτώση και κάθε είδους «πτώση». Αλήθεια, πέφτοντας νιώθεις ότι πετάς;
Και πόσες χιλιάδες ευρώ θα ξόδευες για αυτή την αίσθηση που διαρκεί μόνο λίγα δευτερόλεπτα;
Ναι, εγώ είμαι σίγουρη ότι θα ξόδευα μια περιουσία…

Κι όμως, έχετε χορέψει ποτέ χασαποσέρβικο; Εκείνη τη στιγμή που τα βήματα γίνονται πολύ γρήγορα, που αισθάνεσαι ότι δε προλαβαίνεις να πατήσεις, που απορείς πως τα καταφέρνεις με τα 12ποντα, που απλά πετάς; Ναι, πετάς, δε πατάς στη γη, ή τα βήματα είναι πολύ γρήγορα και εγώ δε το καταλαβαίνω… Δεν έχει τίποτα να κάνει με την αίσθηση της πτώσης που αφυπνίζει το ένστικτο της επιβίωσης. Είναι μια γλυκιά δύναμη που σε παρασύρει, που σε μεθά… Δε ξέρω αν οφείλεται στη μουσική και στο ρυθμό της… μπορεί να οφείλεται και σε εκείνο το ποτήρι το κρασί, ή στο ρυθμικό χειροκρότημα…
Μα, για στάσου… Η μουσική ήταν και πριν εκεί, και πριν δε πέταγες. Το ίδιο και το χειροκρότημα και μεταξύ μας οδηγείς και απόψε δεν έχεις πιει τίποτα…
Μήπως είναι τα χέρια πάνω από τους ώμους σου; Τα χέρια των φίλων σου; Αυτά που σε κρατούν όταν χορεύεις, που σε συγκρατούν να μη πέσεις. Που σε θεραπεύουν όταν πονάς, που σε αγκαλιάζουν, που σε ωριμάζουν, που είναι εκεί;
Τώρα που το ξανασκέφτομαι, δεν είναι μόνο το χασαποσέρβικο, ούτε μόνο το χασάπικο και ο μπάλος… Είναι και το rock n roll, και η salsa και τόσα άλλα. Αλλά, αν είναι τα χέρια του άλλου που μας κάνουν να πετάμε, γιατί όλο και περισσότερο χορεύουμε μόνοι μας; Όλοι μαζί, αλλά ο καθένας χωριστά, ίσως και σε κύκλο ή σε ζευγάρια, αλλά μόνοι μας…


1 σχόλιο: